☛ Στο «Selfies, αυτή η μάστιγα» ο Γιάννης Πανταζόπουλος χαρτογράφησε ένα από τα πιο εντυπωσιακά φαινόμενα της ψηφιακής εποχής. Ο dennis σχολίασε: «Βέβαια, μην ξεχνάμε ότι πολλοί/πολλές που ανεβάζουν φωτογραφίες σε social media τύπου instagram βγάζουν πια και χρήματα από αυτό. Διαφημίζουν ρούχα, καλλυντικά, ξενοδοχεία κ.ά. Νομίζω ότι αυτό που πρέπει να προβληματίσει είναι η ανάγκη των "ακολούθων" να παρατηρούν σχεδόν δογματικά ένα συγκεκριμένου τύπου lifestyle κάποιων ανθρώπων που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα γνωρίσουν και ποτέ...».
Από την άλλη, ο αναγνώστης tuturutu διέβλεψε κάποια συνωμοσία πίσω απ' τις selfies... «Οι selfies είναι το τέλειο μέσο αυτοπαρακολούθησης και αυτοπροσδιορισμού τοποθεσίας ενός ατόμου. Φυσικά, τον Μεγάλο Αδελφό δεν τον ενδιαφέρει τι κάνει η Κούλα στο πανηγύρι του χωριού της βγάζοντας selfie, αλλά για να βγάλουν αυτήν τη μόδα τα τσακάλια της παγκοσμιοποίησης, κάτι θα ξέρουν...».
☛ Για «Μια γενιά που δεν έχει να περιμένει τίποτα» μιλούσε το cover story μας την περασμένη εβδομάδα, που επιμελήθηκαν ο M. Hulot και ο Γιάννης Πανταζόπουλος. Τις δικές τους λύσεις –σοβαρές και μη– πρότειναν οι αναγνώστες μας. Να μερικά απ' τα σχόλια. NikolasD: «Ας σκοτώσουμε ο κάθε εργαζόμενος από 2 συνταξιούχους και θα λυθεί το πρόβλημα... Μακάβριο, αλλά τελικά μάλλον μονόδρομος, μέχρι να γίνουμε κι εμείς συνταξιούχοι και να μας σκοτώσουν οι τότε εργαζόμενοι...». ΣΠΑΣΙΚΛΑΚΙ: «Το πρόβλημα είναι πως όλα αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν και κόπιασαν στα θρανία με το greek dream της πασοκονεοδημοκρατίας: διορισμός στο Δημόσιο. Χρεοκοπήσαμε το 2010 και μπήκαμε σε μνημόνια, έτσι το Δημόσιο έκλεισε. Θα περίμενε κανείς ο ιδιωτικός τομέας να τραβήξει κουπί. Όμως ένας ιδιωτικός τομέας μη παραγωγικός, κυρίως βασισμένος σε υπηρεσίες και χωρίς εξειδικευμένες θέσεις εργασίας, ήταν αδύνατο να αποτελέσει διέξοδο για άτομα με πτυχία και δεξιότητες. Ήταν νομοτέλεια οι πτυχιούχοι να έχουν την τύχη των λοιπών Βαλκάνιων: μετανάστευση. Η χώρα θέλει μια δεκαετία τουλάχιστον για να στρώσει και πάλι αμφιβάλλω εάν θα παραγάγει εξειδικευμένες θέσεις εργασίας, όσο το επιχειρείν παραμένει σε ρηχά νερά τύπου "θα ανοίξω σουβλακερί ή χιπστεροκαφέ". Μια λύση θα ήταν να απορροφηθούν μαζικά χιλιάδες πτυχιούχοι σε δομές του κράτους που υπολειτουργούν, αλλά προφανώς δεν γίνεται». Dimos Mitel: «Είμαι 29 ετών και κάτοχος μεταπτυχιακού. Το τι άγχος και στερήσεις πέρασα προκειμένου να φτάσω στο σημείο να πάρω και το μεταπτυχιακό μου δεν περιγράφεται, όσο για τα ψυχοσωματικά που βιώνω τώρα, μετά από όλη αυτήν τη χρόνια πίεση, αυτά ας μην τα σχολιάσω. Το αποτέλεσμα από όλο αυτό ήταν να βολοδέρνω σε 5μηνα προγράμματα χωρίς ένσημα και χωρίς να πληρώνομαι στην ώρα μου, με μεγαλύτερά μου όνειρα σε αυτήν τη χώρα να βρω μια δουλειά με 450 ευρώ περίπου, τα οποία, αν είμαι τυχερός και πέσω σε κάποια βιώσιμη επιχείρηση, θα τα παίρνω στην ώρα μου. Μοναδική μου ελπίδα είναι να πάρω το τεράστιο ρίσκο τού να ανοίξω μια επιχείρηση, πού αλλού, στην Ελλάδα». Smartherc: «Καλό το άρθρο, ενδιαφέρουσες οι απόψεις των νέων, ωραία ιδέα και έρευνα. Παρ' όλα αυτά, ο τίτλος "H γενιά που δεν έχει να περιμένει τίποτα" είναι τελείως λάθος. Δεν είμαι νέος πια, είμαι ήδη στη λάθος μεριά των 40 φεύγα και έχω δει ήδη τη ζωή μου να αλλάζει τουλάχιστον δέκα φορές. Κάποιες φορές ήταν ανατροπή προς το χειρότερο, κάποιες άλλες ήταν η τυχερή στροφή προς την πρόοδο. Αυτό που έχω καταλάβει καλά είναι ότι τα πάντα είναι πιθανά και τίποτα δεν είναι δεδομένο. Οι νέοι του σήμερα θα βιώσουν απίθανα πράγματα. Μπορεί να βιώσουν κάποιου είδους μαζική καταστροφή – δεν το εύχομαι βέβαια. Μπορεί να βιώσουν την οριστική απαλλαγή της ανθρωπότητας από τις ασθένειες. Πολλοί θα κάνουν ταξίδια στο Διάστημα. Κάποιοι θα ζήσουν 150 χρόνια και θα δουν απίστευτα πράγματα λόγω της εξέλιξης της τεχνολογίας. Το να λέτε, όμως, στους νέους ή, ακόμα χειρότερα, να λένε οι ίδιοι οι νέοι ότι η γενιά τους δεν έχει να περιμένει τίποτα (εννοώντας κυρίως τη σύνταξη λόγω γήρατος) είναι τουλάχιστον μίζερο...».
☛ Για το τι προβλέπει η επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια έγραψε ο Δημήτρης Κυριαζής και ο raydon σχολίασε: «Επειδή το συγκεκριμένο θέμα έχει αρκετές φορές εξαγγελθεί τους τελευταίους μήνες και έχουμε δει πολλές φορές τον τίτλο "Επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια", αλλά Σύμφωνο ακόμα δεν έχουμε, εγώ θα κρατήσω τις επιφυλάξεις μου μέχρι να δω το πρώτο ζευγάρι να το υπογράφει. Συνήθως, αυτό που κάνει η κυβέρνηση σε τέτοια θέματα είναι να λέει κάτι, να δείχνει προθέσεις και μετά, ανάλογα με τις αντιδράσεις και υπολογίζοντας το πολιτικό κόστος, να το παίρνει πίσω ή να το αφήνει να αδρανήσει. Ελπίζω να μη συμβεί το ίδιο και αυτήν τη φορά».
