Το cover story του προηγούμενου τεύχους της LiFO ερευνούσε την «καθημερινή κόλαση ενός εκπαιδευτικού». Το ρεπορτάζ του M. Hulot με ιστορίες από την καθημερινότητα δασκάλων και εκπαιδευτικών προκάλεσε αίσθηση, συζητήθηκε, αναμεταδόθηκε και σχολιάστηκε πολύ.
Η Μάνα Κουράγιο γράφει: «Δυστυχώς, ακριβώς έτσι είναι τα πράγματα. Διδάσκω από το 2001, έχω περάσει και από ιδιωτικό και από δημόσια σχολεία. Αυτό που ισχύει είναι το "κάθε πέρσι και καλύτερα". Έχω δουλέψει σε σχολείο όπου μαθητής ήρθε με όπλο και έκανε σκοποβολή στο προαύλιο, σε άλλο όπου μαθητής έσπασε τη μύτη συμμαθητή του με ένα πόδι από καρέκλα, σε άλλο όπου οι μαθητές (συγγνώμη γι' αυτό) έφτυναν ανεξέλεγκτα τους τοίχους και δεν τολμούσες να ακουμπήσεις. Η ατιμωρησία είναι η μόνη υπεύθυνη».
Η Domus συμπληρώνει: «Πριν από κάποιο διάστημα, όταν είπα στους μαθητές μου ότι μπορούν να πάρουν μόνο μία κόλλα Α4 για να ζωγραφίσουν, μου απάντησαν "αφού εμείς τα αγοράζουμε, όσα θέλουμε θα πάρουμε". Όταν το σχολείο δεν είναι αυτόνομο και παρακαλάει τον σύλλογο γονέων για τα αυτονόητα, λογικό είναι να κάνουν κουμάντο».
Ο/Η Lumidy σχολιάζει: «Πολύ ενδιαφέρον άρθρο και παράλληλα εξοργιστικό για το πώς έχουν τα πράγματα. Λείπει η πειθαρχία. Λείπει η επιβολή κανόνων απ' τον δάσκαλο. Η εξουσία πρέπει να βρίσκεται στα χέρια του δασκάλου/καθηγητή και όχι του γονέα. Πόσο μάλλον του παιδιού, που δεν ξέρει πού πάνε τα τέσσερα. Ένα άλλο σοβαρό πρόβλημα είναι το γεγονός της μονιμότητας. Δεν γίνεται πάνω που οι σχέσεις καθηγητή - μαθητή γίνονται πιο καλές και βρίσκεις τα "κουμπιά" της τάξης, να σε στέλνουν να δαμάσεις έναν άλλον όχλο. Μέσα απ' αυτό το άρθρο και τις προσωπικές μας εμπειρίες μπορούμε εύκολα να διακρίνουμε το πρόβλημα που υπάρχει ακόμα με τον σεξισμό, το body shaming, την απαξίωση του συνανθρώπου, ακόμα και στις πολύ νεαρές ηλικίες. Το άλλο πρόβλημα που εμφανίστηκε μέσα στα χρόνια είναι ότι με τον ντόρο που έγινε με το bullying, η κατάχρηση της λέξης και των καταγγελιών έχει φέρει τα πράγματα στα άκρα. Θεωρούμε bullying το να επιπλήξεις τον μαθητή την ώρα που κάνεις μάθημα. Είμαστε σοβαροί; Χρησιμοποιούμε κάτι τόσο σημαντικό για κάτι τόσο ασήμαντο;».
Η LaCallas αναφέρει: «Ευχαριστώ πολύ για το άρθρο αυτό. Διαβάζοντάς το ένιωσα ότι δεν είμαι τελείως μόνη στον καθημερινό αγώνα μου στον χώρο της εκπαίδευσης, μια και, απ' ό,τι φαίνεται, όλα όσα αναφέρει τα ζούνε και πολλοί άλλοι εκπαιδευτικοί, δυστυχώς».
Ο Takis καταλήγει: «Πολύ ωραία και σωστά τα λέει το άρθρο. Για όλα όσα αναφέρονται φταίνε τρεις παράγοντες: 1) Οι γονείς: Η διαπαιδαγώγηση του παιδιού ξεκινάει από το σπίτι. Ο γονέας πολλές φορές δεν έχει καθόλου χρόνο να ασχοληθεί με το παιδί του, ή είναι πολύ μαλθακός, ή για διάφορους λόγους δεν του διδάσκει κάποιες αρχές. Τα παιδιά δεν γνωρίζουν τι είναι σωστό και τι λάθος, παραδειγματίζονται και λαμβάνουν πρότυπα και αρχές από τους γονείς τους. 2) Το υπουργείο: Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι εκπαιδευτικοί, εκτός από τη μετάδοση γνώσεων, είναι και παιδαγωγοί. Και, ναι, θα πρέπει να χρησιμοποιούν τρόπους συμμόρφωσης των νεαρών παραβατών, ασφαλώς όχι σωματική βία. Με διάφορες μεθόδους θα πρέπει να βοηθήσουν τα παιδιά να μάθουν ότι υπάρχουν όρια, των οποίων η παράβαση έχει συνέπειες. 3) Οι εκπαιδευτικοί: Δυστυχώς, κάποιοι μπορούν να επιβληθούν καλύτερα από κάποιους άλλους. Αν σου πάρουν τον αέρα, τότε δύσκολα μπορείς να τον ανακτήσεις!».
Ο/η granita lemoni συμφωνεί: «Ας αναλάβουν, επιτέλους, όλοι τις ευθύνες τους! Και οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί και το κράτος και, φυσικά, οι ίδιοι οι μαθητές (σε μεγαλύτερες ηλικίες). Πολλοί γονείς είναι απαράδεκτοι και μεγάλη μερίδα παιδιών εντελώς χωρίς όρια. Όμως όλοι οι εκπαιδευτικοί είναι εντάξει; Περιφρουρούν τα όριά τους; Μαθαίνουν στους μαθητές τον σεβασμό; Όταν "ψαρεύουν" μαθητές για ιδιαίτερα (τακτική προσφιλέστατη από τα μαθητικά μου χρόνια), θέτουν τα όριά τους; Όταν προσβάλλουν μέσα στην τάξη παιδιά με χυδαίους χαρακτηρισμούς (κι έχω ακούσει αρκετά τέτοια περιστατικά λόγω επαγγέλματος), προάγουν τον σεβασμό; Από την άλλη, οι γονείς θέτουν όρια στα παιδιά τους; Τα μαθαίνουν να είναι ευγενικά και να δείχνουν σεβασμό; Ασχολούνται μαζί τους ή τα περιμένουν όλα από το σχολείο; Η πολιτεία πού είναι σε όλα αυτά; Εκπαιδεύει τους δασκάλους; Τους ελέγχει; Από την άλλη, έχει οργανώσει σωστούς συλλόγους διδασκόντων, αλλά και γονέων και κηδεμόνων, ώστε να περιφρουρούνται τα δικαιώματα τόσο των εκπαιδευτικών όσο και των γονέων και των μαθητών;».
σχόλια