☛ Ο Δημήτρης Κυριαζής στο άρθρο του «Το καμάρι της πόλης μπήκε στο στόχαστρο βανδάλων» εξέτασε τις εξελίξεις στον χώρο του αθηναϊκού μετρό. Αναφέρθηκε σε αυτούς που με καλυμμένα πρόσωπα μπήκαν σε σταθμούς με βαριοπούλες κι έσπασαν αυτόματους πωλητές, ακυρωτικά μηχανήματα, τζαμαρίες, αλλά και στην ανακοίνωση πως θα ακούγεται κλασική μουσική στους σταθμούς.
«Tα παιδιά δεν είχαν τι να κάνουνε, κατέβηκαν και τα σπάσανε όλα στο πιο κεντρικό σημείο της Αθήνας και φύγανε ανενόχλητοι να πάνε για φραπέ!» έγραψε ο/η Angelost. «Δεν βλέπω κάτι περίεργο. Στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ και της απόλυτης αναρχίας είμαστε».
Η Συννεφιά αντέδρασε: «Ενώ πριν, χωρίς ΣΥΡΙΖΑ, όλα ήταν τέλεια; Δεν προσπαθώ να υποστηρίξω τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μιλάμε για έναν σκάρτο χρόνο διακυβέρνησης. Πώς γίνεται να φταίει για όλα τα κακά αυτού του τόπου; Πριν δεν τα έσπαγαν οι αναρχικοί; Πριν δεν έφευγαν ανενόχλητοι για φραπέ; Μήπως δεν ζω στην Ελλάδα και δεν το έχω καταλάβει; Επίσης, επιτρέψτε μου να διαφωνήσω με τον χαρακτηρισμό "ελιτίστικη" για την κλασική μουσική. Κάθε άλλο παρά ελιτίστικο είναι αυτό το είδος μουσικής που αριθμεί αιώνες ύπαρξης. Ευτυχώς που η ΣΤΑ.ΣΥ. αποφάσισε να το κάνει αυτό. Δηλαδή, θα ήταν προτιμότερο να ακούγεται λαϊκή (ακόμα και σε έντεχνη εκδοχή) μουσική μέσα στις αποβάθρες, με τη λογική ότι αυτήν τη μουσική ακούει ο μέσος Έλληνας; Πώς θα σχολιάζατε κάτι τέτοιο;».
Ο Boson, πάντως, σχολίασε με μπόλικη ειρωνεία: «Άσε το "καμάρι της πόλης" στα χέρια τους άλλα 1-2 χρόνια και οι καθυστερήσεις θα φτάσουν αυτές της Ν.Υ. Είναι σαν το παλιό καλό ΠΑΣΟΚ: οτιδήποτε βρίσκεται στα χέρια του κράτους οφείλει να ψυχορραγεί. Αλλά οι άνεργοι μπαίνουν πλέον τζάμπα, οπότε, αφού παραπονιέσαι, θεωρείσαι συστημικός...».
☛ Καθηγητές και δημοσιογράφοι απαντούν και αναλύουν το χθες, το σήμερα και το αύριο μιας κρίσης με παράπλευρες συνέπειες στο άρθρο «Προσφυγικό: Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο;» του Γιάννη Πανταζόπουλου. Ο αναγνώστης Νίκος Νικολαΐδης από το Σαν Φρανσίσκο γράφει: «Ο κ. Καλύβας τα λέει όλα. Θα πρέπει να διευκρινιστεί, όμως, ότι η χώρα δεν στερείται διακεκριμένων επιστημόνων, μεγάλων μυαλών, έξυπνων ανθρώπων, στερείται πολιτών και Ελλήνων της διασποράς με στοιχειώδη κοινωνική και πολιτική παιδεία, στερείται γνώσης στην επικοινωνία πέραν της εύκολης δαιμονοποίησης του κράτους και της αριστερής πόζας, στερείται πατριωτισμού εις την αφηρημένη. Αυτό φταίει για το γεγονός ότι όλοι μιλάμε για τα αγγλικά του Τσίπρα και κανείς για την επικοινωνιακή φτώχεια των πανεπιστημιακών μας στο εξωτερικό, τη μηδενική επιρροή που έχει η Ελλάδα στα μεγάλα κέντρα αποφάσεων, τώρα μάλιστα που είμαστε προτεκτοράτο. Αλήθεια, πόσοι από μας γνωρίζουν πώς λειτουργεί το υπουργείο Εξωτερικών; Ποια τα τμήματά του, ο ρόλος των τμημάτων αυτών, η δομή τους; Πόσοι από μας γνωρίζουν ποια η δομή και λειτουργία του μεταφραστικού δυναμικού της χώρας σε υπουργικό και διπλωματικό επίπεδο; Τη σημασία του στους ακόλουθους Τύπου; Πόσοι από μας ασχολούνται με τα ξένα μίντια και τα ξένα fora και μπορούν να έχουν γνώση ή, έστω, κάποια στοιχειώδη συναίσθηση του τι ακριβώς συμβαίνει με τα ζητήματά μας; Πόσοι συμμετέχουν σε αυτά και πόσοι από μας απλά τα λέμε μεταξύ μας στα ελληνικά, κάνοντας μάλιστα κουβεντούλα, δηλαδή σχολιασμό, δίχως κανένα μη-προσωπικό στοιχείο ως κοινό σημείο αναφοράς ενός άλφα διαλογισμού που μπορεί να αναβαθμίσει την επικοινωνία, να δημιουργήσει consensus προς μια άλφα πρόοδο σε κάποιο ζήτημα που αφορά όλους μας; Στο κάτω-κάτω, λίγο-πολύ, όλοι γνωρίζουμε τι συμβαίνει. Και συμφωνούμε στα περισσότερα. Μήπως ήρθε η ώρα να μάθουμε και ποιοι κάνουν εξωτερική πολιτική σε επαγγελματικό επίπεδο; Να αναλογιστούμε και τι σόι ευθύνες έχουμε κι εμείς οι ίδιοι ως Ρωμιοί ή θα μείνουμε μοναχά στο τι "βοήθεια" μπορούμε να δεχτούμε από την κ. Τζολί και τα λοιπά μελή της υποκριτικής διεθνούς; Προτείνω, λοιπόν, να κάνουμε μια αρχή: προτείνω στο LiFO μια εμπεριστατωμένη έρευνα για το υπουργείο Εξωτερικών και το Διπλωματικό Σώμα, συμπεριλαμβανομένου του κλάδου μεταφραστών που συσχετίζονται με την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας».
☛ «Πόσο "μόδα" μπορεί να γίνει ο ανθρώπινος πόνος;» αναρωτήθηκε ο Θοδωρής Αντωνόπουλος στο άρθρο του «Refugee chic» και ο/η TVKAL σχολίασε «Δέκα με τόνο - 10'!», ενώ η Μ. Παπαδοπούλου μας έγραψε: «Συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο του κ. Αντωνόπουλου που λέει πως βλέποντας τα έργα του Γουέι Γουέι, όπως, π.χ., το πιάνο, σε συνδυασμό με την "εμμονή" του να προσεταιρίζεται παντοιοτρόπως το προσφυγικό δράμα, φτάνεις να αναρωτιέσαι πού ξεκινούν η στήριξη και η αυθεντική καλλιτεχνική δημιουργία και πού σταματούν η εκμετάλλευση και ο "έντεχνος" ναρκισσισμός. Νομίζω πως ο κ. Αντωνόπουλος χτύπησε διάνα με την απορία του, την οποία συνεχίζω να έχω κι εγώ».
