Αποκαθήλωση τώρα!» λεγόταν το άρθρο του Δημήτρη Πολιτάκη για τον Τζόνι Ντεπ και τις κατηγορίες για κακοποίηση της συζύγου του. Ο Double Helix έγραψε: «Αναμφίβολα, η αναγωγή προσώπων της τέχνης σε ιερά τοτέμ εμποδίζει την ορθή κρίση του καθενός. Το γεγονός και μόνο ότι θεωρούμε πως επειδή ο Τζόνι Ντέπ ή οποιοσδήποτε μας συγκινεί με την τέχνη του αυτόματα είναι άτομο με υποδειγματικό τρόπο ζωής ή αξιοθαύμαστες πολιτικές/κοινωνικές/θρησκευτικές απόψεις ίσα-ίσα τους στερεί το δικαίωμα να είναι άνθρωποι με ελαττώματα και αδυναμίες...».
«Αρκετά σεξιστικό μού φαίνεται το άρθρο» σχολίασε ο Donny Kerabatsos. «Αλήθεια, πιστεύετε ότι η βία κατά των γυναικών και η τιμωρία γι' αυτήν είναι πρόχειρα θεσμοθετημενος σύγχρονος κανόνας ηθικής συμπεριφοράς; Το τελείωμα από το κοινό γι' αυτόν το λόγο δεν υπήρχε παλιά, γιατί η κοινωνία το επέτρεπε. Σήμερα, ευτυχώς καταδικάζεται σε μεγαλύτερο βαθμό. Συμφωνώ ότι η κοινή γνώμη δρα ως λαϊκό δικαστήριο πολλές φορές για ανούσια πράγματα, αλλά το συγκεκριμένο δεν είναι μια "λάθος" δήλωση ή μια "λάθος" πολιτική έκφραση. Αν το δικαστήριο τον κρίνει ένοχο, είναι ένοχος βαριάς σωματικής βλάβης σε συνάνθρωπό μας».
«Δεν επιδιώκω να διαφωνήσω με το άρθρο ούτε και να ασκήσω κριτική στην καλλιτεχνική "καριέρα" του Ντεπ» πρόσθεσε η nesbo. «Ως γυναίκα, η πρώτη μου αντίδραση ήταν να πάρω το μέρος του θύματος και να καταδικάσω τον ηθοποιό. Διαβάζοντας, βέβαια, παραπάνω τα μέχρι τώρα στοιχεία, έρχομαι να συγκρατήσω τις απόψεις μου. Καταλήγω, παρ' όλα αυτά, στο ότι ποτέ δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες και νομίζω πως η ικανότητα του Ντεπ ως ηθοποιού καμιά σχέση δεν έχει με το αν όντως έπραξε τα απαράδεκτα που του προσάπτονται. Όσο εύκολο είναι να αθωώσεις, όπως λέτε, άλλο τόσο είναι και να καταδικάσεις. Ευελπιστώ ότι η δικαιοσύνη θα αποδοθεί σε όποιον από τους δύο την αξίζει».
>>> «Πού πάνε για να πεθάνουν τα περιστέρια της Αθήνας;» αναρωτήθηκε στο ρεπορτάζ του ο Δημήτρης Κυριαζής και έγραψε για τα αντιπαθητικά (σε αρκετούς) πτηνά.
«Δεν ζω στην Αθήνα, αλλά δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι κάποιοι μπορεί να μην τα ανέχονται» σχολίασε η Nayia. «Όταν ήμουν μικρή και πήγα για πρώτη φορά στην Αθήνα, το μόνο με το οποίο ενθουσιάστηκα ήταν τα περιστέρια στο Σύνταγμα. Πήγαινα κάθε μέρα με τους γονείς μου και τα τάιζα. Όταν, μετά, πήγα στο Λονδίνο, έφηβη, πάλι είχε περιστέρια στην πλατεία Τραφάλγκαρ και αλλού, και πάλι ενθουσιασμός. Τα συνέδεσα με τις πρωτεύουσες και τον πολιτισμό και μου φαίνονταν πολύ high class πουλιά, π.χ. στη Θεσσαλονίκη και στο Μάντσεστερ δεν είδα. Πολύ μου αρέσει να τα χαζεύω πάντως, και αν δημιουργούν πρόβλημα, ας ακολουθήσουν οι Αθηναίοι το πρότυπο της Βασιλείας, χωρίς να χρησιμοποιήσουν επιθετικές μεθόδους».
«Όλοι οι ευαίσθητοι μαζεύονται εδώ, στα σχόλια της LiFO, και διαγωνίζονται ποιος αγαπάει τα πουλάκια περισσότερο» αντέδρασε φορτωμένος ο kaviyas. «Πάντα κάποιος άλλος θα κάνει σχόλιο για τους "κακούς" ανθρώπους σε σχέση με τα καταπληκτικά ζωάκια. Τα περιστέρια είναι αποδεδειγμένα μια εστία μόλυνσης μέσα στις πόλεις, τι να κάνουμε; Τα στραβά μάτια, επειδή σε κάποιους τα φιλοζωικά αντανακλαστικά βαράνε κόκκινο; Στην Ευρώπη ψάχνουν τρόπους περιορισμού του πληθυσμού των περιστεριών. Όχι από μίσος για τα ζώα αλλά για τη δημόσια υγεία και γιατί επίσης κάθε χρόνο σπαταλιούνται πολλές χιλιάδες ευρώ για να καθαριστούν οι πόλεις από τις κουτσουλιές. Αυτά τα λεφτά επιβαρύνουν τον φορολογούμενο. Αν, λοιπόν, στην Ελλάδα θεωρητικά ήμασταν ένα πολιτισμένο κράτος και καθαρίζαμε τους δρόμους και τα μνημεία από τα περιττώματα αυτού του τρωκτικού των αιθέρων, ο μπαμπάς των περισσότερων ευαίσθητων σχολιαστών θα πλήρωνε περισσότερα χρήματα στο κράτος. Έχω δει μπροστά μου έναν "αστικό" κυνηγό, πληρωμένο από τον δήμο, να κυνηγάει με αεροβόλο ξημερώματα στους δρόμους της Βιέννης. Ομολογώ ότι το θέαμα με σόκαρε. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να βρεθεί μια λύση όπως αυτή της Βασιλείας με τα αυγά, ας πούμε».
>>> Ο εικαστικός Κακάο Ροκς (πάνω) ήταν ο Αθηναίος της εβδομάδας και αφηγήθηκε τη ζωή του στον M.Hulot. «Είναι παράδοξο και ενδιαφέρον ταυτόχρονα το γεγονός ότι οι περισσότεροι από εμάς πασχίζουμε να ακολουθήσουμε μια όσο πιο συμβατική, ασφαλή, χωρίς τρελά ρίσκα και "εγγυημένη" πορεία στη ζωή μας για να πετύχουμε επαγγελματικά, κοινωνικά ή όπου επιθυμούμε και 9 στις 10 φορές δεν πετυχάινουμε τίποτα» σχολίασε ο Jonathan R. Mayers. «Και από την άλλη, έχουμε το παράδειγμα καλλιτεχνών με ιδιαίτερη συμπεριφορά, οι οποίοι κυριαρχούν. Και σε άλλα μέρη του κόσμου, πιο ανεπτυγμένα, υπάρχουν πάμπολλες παρόμοιες περιπτώσεις. Αξιακά, όμως, πάνω από τον καλλιτέχνη βρίσκεται ο επιστήμονας, ο παιδαγωγός, ο χειρώνακτας και ο εργάτης».
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην έντυπη LIFO.
σχόλια