☛ Για τα καλύτερα που έρχονται γράψαμε στο περασμένο μας φύλλο και ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος επέλεξε τις 10 σημαντικότερες ταινίες που περιμένουμε.
Ο αναγνώστης με το ευφάνταστο ψευδώνυμο «η μαρμίτα με το μαγικό φίλτρο», αφού διάβασε τη λίστα (πολλές απ' τις ταινίες έχουν ήδη παιχτεί στο εξωτερικό), σχολίασε με ελαφρύ παράπονο: «Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι περισσότερες ταινίες προβάλλονται με τόοοση χρονική διαφορά στην Ελλάδα. Πραγματικά, ελπίζω να προβληθούν στις ελληνικές αίθουσες και να μη χαθούν κάπου στον δρόμο! Eίναι κρίμα κι άδικο, επίσης, να μην έχουμε τη δυνατότητα εδώ, στην επαρχία (Λάρισα), να δούμε στο σινεμά ταινίες όπως το 12 χρόνια σκλάβος ή το Inside Llewyn Davis, καθώς προβάλλονται κάτι ταινίες με την Μπάρμπι και τον Gummy Bear! Γιατί, γιατί, γιατί;».
Στη λίστα του Κουτσογιαννόπουλου ήταν και το Νώε του Αρονόφσκι, πράγμα που ξεκίνησε ενδιαφέρουσα κουβέντα μεταξύ των σχολιαστών. «Κάθε φορά που βλέπω ταινία του Αρονόφσκι θέλω να πηδήξω από το παράθυρο» έγραψε η Renella. «Νιώθω ότι έχω κάψει πολλά εγκεφαλικά κύτταρα στην απέλπιδα προσπάθειά μου να καταλάβω τι θέλει να πει ο ποιητής».
«Δεν είναι και τόσος δύσκολος!» απάντησε ο JalexWave. «Δύσκολος είναι ο Tαρκόφσκι (δες τη Νοσταλγία). Με το Νώε μ' έχει πιάσει λίγο η καρδιά μου. Μου κάνει too much κι εύχομαι να βγω λάθος».
«Εδώ δεν το 'χω με τον Αρονόφσκι, θα δω και Ταρκόφσκι;» έγραψε η Renella. «Ξανθιά είμαι, είναι προφανές. Έχω δει και πολλά τρομάρα μου (οk, το Black Swan μου άρεσε). Στο Π να με δεις. Τα χρειάστηκα!».
«Renella, δες το Requiem for a dream. Εξαιρετική απόδοση μιας απλής ιστορίας, χωρίς να θυσιάζει το αισθητικό αποτέλεσμα» πρότεινε ο/η Lucretius, για να λάβει την απάντηση: «Ήταν το πρώτο που είδα και πέρα από το καστ, που ήταν καλό όντως, ως ιστορία και γενικότερα ως concept σε κρατούσε. Έπειτα είδα το Π και λόγω της ίδιας τεχνοτροπίας κατάλαβα ότι είναι του ιδίου. Πολύ μετά είδα και το Fountain, που ομολογώ ότι με κούρασε. Το Π δεν το συζητώ, μόνο για εικαστικούς λόγους μπορώ να το ξαναδώ (3η φορά). Γενικά, με αγχώνει αυτός ο βαθμός αλληγορίας. Θες επειδή είμαι φίλη ταινιών τύπου Ταραντίνο και ίσως καμιά φορά Κοέν και μου αρέσει το πιο χύμα; Θες επειδή πιστεύω ότι κατά κανόνα τις ταινίες τις βλέπουμε για να ξεφεύγει το μυαλό, όχι για να το στείλουμε στη στρατόσφαιρα; Δεν ξέρω. Βέβαια, γούστα είναι αυτά!».
«Ε, ναι, μάλλον η αλληγορία δεν είναι του στυλ σου» έκλεισε την κουβέντα ο Lucretius. «Και εγώ βρήκα το Fountain δύσκολο, αλλά αν το καλοσκεφτείς, αυτό που μένει τι είναι; Oι θυσίες που μπορεί να κάνει κάποιος για την αγάπη, η αξία του να ζεις με τον άνθρωπό σου και η συμφιλίωση με την ιδέα του θανάτου. Το περιτύλιγμα, φυσικά, είναι πανέμορφο (το ταξίδι στο άστρο με το δέντρο, οι δακτύλιοι του τατουάζ σε αντικατάσταση αυτού που έχασε, ο καρπός που γίνεται δέντρο κ.λπ.)».
Τέλος, ο kiss my fanny!!! επέδειξε light ασχετοσύνη κι έμπλεξε τα αυγά με τα πασχάλια, σχολιάζοντας την επιλογή του νέου φιλμ του Λαρς φον Τρίερ, Nymphomaniac: «Πρώτη πιο αναμενόμενη ταινία της χρονιάς μια τσόντα; Ε, όχι δα! Αν είναι έτσι, να ανυπομονούμε όλοι οι σινεφίλ και για τη νέα ταινία της Jenna Jameson».
☛ Σκέψεις για το Ελληνικό Χρηματιστήριο με αφορμή τη νέα ταινία του Σκορσέζε (Ο λύκος της Wall Street) έγραψε ο Στάθης Χαϊκάλης στη στήλη του #changingGreece.
Ο/η atman πρόσθεσε: «H νέμεσις δεν ήρθε στην ταινία του Σκορσέζε, αλλά στην πραγματική ζωή για τον πρωταγωνιστή της. Η ιστορία είναι πλήρως αληθινή», ενώ ο Baka Lee 79 σχολίασε: «Εγώ τσοπάνης ήμουνα, πρόβατα βοσκούσα. Tην περίοδο του '99 ήμουν φαντάρος κι αισθανόμουν ακόμα πιο αμόρφωτος βλέποντας γύρω μου δεκανείς, λοχίες, ταγματαρχαίους και φαντάρια να τριγυρνάνε με τον "Κόσμο του Επενδυτή" παραμάσχαλα, συζητώντας πια είναι η καλύτερη επένδυση, σαν γκουρού "πανεπιστήμονες" της οικονομίας. Η αμορφωσιά μου και η παραμεθόριος με γλίτωσαν απ' αυτήν τη λούμπα. Αργότερα την πάτησα κι εγώ με τα σλόγκαν τύπου "Επιχειρείς; ...μαζί σου!". Αρκετά χρόνια και χρέη μετά κατάλαβα ότι εγώ, όπως και πολλοί της γενιάς μου, δεν ήμασταν καν τσοπάνηδες, παρά μόνο πρόβατα».
☛ Στα «Ημερολόγια Κουζίνας» του ο Μιχάλης Μιχαήλ έγραψε για τις γιορτές που πέρασαν.
Μας ήρθε, λοιπόν, ένα πολύ θερμό e-mail από την Αθανασία Γ. Γράφει: «Ο κύριος Μιχάλης Μιχαήλ κάθε εβδομάδα μας ανοίγει την όρεξη με τον πιο γλυκό τρόπο. Αισθάνομαι, κάθε φορά που τον διαβάζω, πως είμαι στην κουζίνα μαζί του και μου λέει ωραίες ιστορίες. Σε μια εποχή που η κρίση μας έχει τσακίσει, είναι ένα μικρό –χριστουγεννιάτικο!– θαύμα το να νιώθεις για λίγο αυτήν τη θαλπωρή και τη ζεστασιά όταν διαβάζεις ένα κείμενο».
σχόλια