☛ Στο μεγάλο μας αφιέρωμα στο φαγητό η Αγλαΐα Κρεμέζη, μία από τις σημαντικότερες Ελληνίδες συγγραφείς για το φαγητό, αφηγήθηκε στον M. Hulot τη ζωή και την πορεία της. Η αναγνώστρια Ευγενία Αλεξία της έστειλε το εξής μήνυμα:
«Αγαπητή κ. Κρεμέζη, αν τύχει να δείτε το σχόλιο, απαντήστε μου, παρακαλώ, σε τούτο το ερώτημα σχετικά με το τσιμένι. Πώς γίνεται να είναι όσπριο; Γιατί τότε δεν αξιοποιούμε τον καρπό; Φύεται παντού ως χαμηλός θάμνος, έτσι δεν είναι; Δεν ξέρω αν έχει καρπό, αλλά δεν σας έχει τύχει να περιδιαβαίνετε στην ελληνική εξοχή, πιο συγκεκριμένα την άνυδρη γη των κυκλαδίτικων νησιών, και να μυρίζει παστουρμά ο αέρας; Ε, κάπου εκεί γύρω υπάρχει το ταπεινό τσιμένι, σωστά; Και αν κόψει κανείς ένα κλωναράκι από το φυτό και το τρίψει στα δάχτυλά του, δεν μυρίζουν κι αυτά παστουρμά; Ως προς τα υπόλοιπα, συγχαρητήρια για όλα, για το έργο σας και τις επιλογές σας. Θαρρώ πως είστε ένας ευτυχισμένος άνθρωπος».
☛ Στο ίδιο αφιέρωμα ο Χρύσανθος Καραμολέγκος, ένας από τους κορυφαίους Έλληνες σεφ, μίλησε για όλα στον Γιάννη Πανταζόπουλο. Η mariaaaaaaa μας έγραψε το εξής: «Θα ήθελα να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Καραμολέγκο γιατί πριν από πολλά-πολλά χρόνια περάσαμε στην Ντομάτα μία από τις πιο όμορφες βραδιές! Γυρίζαμε από την παραλία, κατά τις 8 το βράδυ, κυριολεκτικά με τα μαγιό, μια παρέα από 5 κοπέλες (όχι μοντέλα). Κάποιος μας είχε πει να πάμε στην Ντομάτα γιατί είχε ωραίο φαγητό. Δεν ξέραμε ακριβώς περί τίνος επρόκειτο. Εκείνη την ώρα το μαγαζί ήταν άδειο. Οι άνθρωποι ήταν ευγενέστατοι, καθίσαμε, φάγαμε υπέροχα (θυμάμαι ακόμα το μιλφέιγ με μασκαρπόνε) και, όσο περνούσε η ώρα, καλοντυμένοι άνθρωποι άρχισαν να έρχονται, μέχρι που γέμισε το εστιατόριο. Συνειδητοποιήσαμε, τότε, ότι μάλλον ήμασταν underdressed... Νομίζω ότι η Ντομάτα λείπει από τη Σαντορίνη. Ή, πάντως, σ' εμένα».
☛ Ένα εγκώμιο της κούρασης έγραψε ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος στο προηγούμενο φύλλο μας και η Μαίρη Καζαρές σχολίασε απλώς: «Σας ευγνωμονώ για κάθε σας κείμενο, κ. Τσαγκαρουσιάνε». Ο δε no-body έγραψε: «O καταναλωτισμός, το κατέχειν και το φαίνεσθαι έχουν από καιρό αγγίξει τα όριά τους ως αξίες ζωής. Όλο και πιο πολλοί αισθάνονται την έλλειψη νοήματος σε αυτή την κούρσα για περισσότερο πλούτο, περισσότερη δύναμη, περισσότερη εξουσία. Είναι πλέον εμφανές πως υφίσταται κενό νοήματος. Υπάρχει κρίση νοήματος, λοιπόν. Η όποια απάντηση στην κρίση αυτή μπορεί να βασιστεί μόνο σε εναλλακτικές μορφές πνευματικότητας που θα εμπνεύσουν και διαφορετικούς τρόπους ζωής».
☛ «Ο Διονύσης Σαββόπουλος γέρασε μαζί μας. Κι εμείς μαζί του» έγραψε η Ναταλί Χατζηαντωνίου στη στήλη της για τον μεγάλο τραγουδοποιό και ο Έπαρχος σχολίασε: «Πάντα είχα την εντύπωση ότι ο Σαββόπουλος παρέμεινε πιστός στον εαυτό του, χωρίς να υποχωρεί υπό το βάρος των προσδοκιών του κοινού του, τη στιγμή που όλοι ξέρουμε πόσο πιεστικό μπορεί να γίνει το ελληνικό κοινό, ειδικά το πολιτικοποιημένο , που δεν διστάζει εύκολα να κολλήσει την ταμπέλα του πουλημένου. Σε κάθε περίπτωση, εγώ πάντα θα θαυμάζω τον καλλιτέχνη Σαββόπουλο για τη σύλληψη των νοημάτων και των ζητούμενων της ελληνικής κοινωνίας, όταν αυτά έπαψαν να είναι προφανή. Αναφέρομαι κυρίως στην ύστερη περίοδό του και σε τραγούδια όπως το "Κωλοέλληνες". Επίσης, πάντα θα τον ευχαριστώ για τον "Μικρό μονομάχο" που κυκλοφόρησε όταν και εγώ ήμουν περίπου 15».
Τέλος, η la-lo πρόσθεσε: «Έχετε δίκιο, όλα τα 'χε πει ο Σαββόπουλος, και για μας και για τον ίδιο του τον εαυτό. Διεισδυτικός, προφητικός και ποιητικός συγχρόνως. Απλώς μας κακοφαίνεται που μοιάζει σαν τον συντηρητικό, αυστηρό μας θείο».
σχόλια