Μένω στα όρια Κεραμεικού-Μεταξουργείου, κάτω από την Ομόνοια και πάνω από το Γκάζι. Κατά την καθομιλουμένη, «καράκεντρον».
- Μοιάζει πολύ με «Soho» της Αθήνας. Κινέζικη αγορά, πραμάτειες, χρώματα, πολυπολιτισμικότητα, χαμόγελα. Μικρές βιοτεχνίες που έγιναν κέντρα διασκέδασης. Η κουλτούρα των θεάτρων και των γκαλερί. Τα live, οι συναυλίες, οι θεατράνθρωποι στα καφέ. Τα μπαρ και τα εστιατόρια. Τα πανάκριβα και πολυτελή loft που προσελκύουν φραγκάτους Αθηναίους και οι αναπαλαιωμένες μονοκατοικίες. Μια πλατεία σε δικούς της, χαλαρούς ρυθμούς, χωρίς τη συνήθη «βουή» της πόλης. Ζευγάρια, ποδηλάτες φιλόζωοι... Α, και πολλές παιδικές φωνές!
Τα χαμηλά μπουρδελάκια με το κεραμίδι είναι κουκλιά. Δεν θέλω να πω τίποτα για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά του Άμστερνταμ είναι πιο ωραία. Με μια ωραία ιδέα γίνεται ένα Μουλέν Ρουζ εδώ κάτω παραμυθένιο...!
- Γειτονιά των συνθέσεων και των αντιθέσεων: από τη μια θέατρα, γκαλερί, κουλτουριάρηδες εναλλακτικοί, μπαρ και εστιατόρια με κυριλάτους ή ψηλοτάκουνα, και από την άλλη μετανάστες, άστεγοι, περιθωριακοί, «σπίτια», παραβατικότητα. Όλοι «χωρούν» και όλοι συνυπάρχουν. Ένα γοητευτικό και ανομολόγητο μυστικό σιωπηρής «ανοχής». Μια γειτονιά που δεν κοιμάται ποτέ.
- Χαμηλά σπιτάκια, κτίρια που περιμένουν την καταστροφή ή την αγορά και μετά την καταστροφή, μείξη μυρωδικών από καμινάδες, γυναικεία αρώματα και τεστοστερόνες. Είκοσι μέτρα παρακάτω, ο παράδεισος. Πλατεία ωραιοτάτη, με μπλε παπαγάλους και τσάμπα εισιτήρια για Σεϋχέλλες και πινακοθήκη με ζωγραφιές και παιδάκια και τέτοια. Αλήθεια λέω! Και πάνω στο σύνορο μένει μια άστεγη που της αρέσει ο εσπρέσο.
- Εκεί δίπλα και το κτίριο της Δημοτικής Πινακοθήκης, ένα από τα παλαιότερα νεοκλασικά της Αθήνας, του Δανού αρχιτέκτονα Christian Hansen. Καλοκαίρι, ταράτσα στην Ταινιοθήκη, παραδίπλα ένα αρχαίο νεκροταφείο: ο αρχαιολογικός χώρος του Κεραμεικού...
- Μένω εδώ τα τελευταία δυόμισι χρόνια, αφότου έφυγα από τον αγαπημένο λόφο του Στρέφη, όπου διέμενα τα τελευταία επτά. Έγκωσα στο Λόφο λόγω 38 τετραγωνικών και η αδελφή ψυχή μου έτυχε, λόγω απόκτησης αξιολάτρευτου μπέμπη, να ξενοικιάζει για αλλού και μπήκα στις διαδικασίες, μια και το σπίτι είναι εξίσου αξιολάτρευτο.
- Η γειτονιά έχει πολύ δυνατή αγορά. Ένα μαγαζί με τέλειες γραβάτες, φαγητό τριών φιλοσοφιών και ηπείρων, ρούχα από όλο τον κόσμο και για όλο τον κόσμο, υπέροχη μίνι λαϊκή την Τρίτη, ωραία ρακάδικα. Αγαπώ να μπαίνω σε ένα καφέ λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου με τις πιτζάμες – και οι πελάτες του ελπίζω.
- Λοιπόν, τα χαμηλά μπουρδελάκια με το κεραμίδι είναι κουκλιά. Δεν θέλω να πω τίποτα για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά του Άμστερνταμ είναι πιο ωραία. Με μια ωραία ιδέα γίνεται ένα Μουλέν Ρουζ εδώ κάτω παραμυθένιο...!
- Έχει, δε, μια κτιριάκλα απέναντί μου, παρατημένη, σαν τούρτα Μπορντώ. Πιλοτή. Καφές. Πρώτος όροφος - φρούτα. Δεύτερος όροφος - λουλούδια. Τρίτος όροφος - σχολή χορού. Ρετιρέ και από πάνω δωμάτιο με δικό του ταρατσάκι για πάρτι. Δεν είναι έτσι, έτσι θέλω να είναι...
- Υπάρχει μια άστεγη στη γειτονιά που με φωνάζει διαρκώς «Ειρήνη». Και της αρέσει ο εσπρέσο.
- Έπεσε λίγο ξύλο σε ένα διαμέρισμα μια μέρα. Δεν ήταν ξεκάθαρο αν τις έτρωγε αυτός ή αυτή. Έκλαιγε αυτός, πάντως. Λυπηρό, αν και λογικό. Ακυρώνεσαι σε κάτι τέτοια. Αναρωτιέσαι τι ήχος έπεται και εύχεσαι να τελειώσει σύντομα και αναίμακτα.
- Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, θα ήταν οι λάμπες. Το μυστικό κρύβεται στις πολλές λάμπες. Επίσης, έχει κάποιος την καλοσύνη να κάνει χωρίς λεφτά στο πλαϊνό μιας πολυκατοικίας ένα γκράφιτι; Δεν με νοιάζει τι, απλώς ένα γκράφιτι.
Info: Ο Γιώργος Χρυσοστόμου παίζει στην παράσταση Σκοτεινές Γλώσσες του Άντριου Μπόβελ που ξεκινούν το Σάββατο 14 Νοεμβρίου, μαζί με τους Άννα Καλαϊτζίδου, Χρήστο Λούλη και Άννα Μάσχα. Σκηνοθεσία: Θωμάς Μοσχόπουλος.
σχόλια