- Ζω κι εργάζομαι στο Σύνταγμα. Στη γειτονιά μου γίνεται της τρελής το πρωί, γιατί εκεί εργάζεται πολύς κόσμος. Νεκρώνει τα απογεύματα και τις Κυριακές, γιατί οι κάτοικοι είμαστε τρεις κι ο κούκος, και τα βράδια ξαναζωντανεύει από τις παρέες που περιφέρονται από το ένα μπαρ στο άλλο.
- Το Σύνταγμα αποτελεί το μεταβατικό στάδιο από το άκρως αστικό τοπίο της Σταδίου και της Πανεπιστημίου σε αυτό της Πλάκας, μιας Αθήνας-χωριό. Βλέπεις κτίρια από όλες τις περιόδους της πόλης με μια γοητευτική ποικιλομορφία. Και, φυσικά, είναι η πιο δυναμική γειτονιά της χώρας. Έχει δει πολύ πορεία, σύνθημα και κυνηγητό το μάτι μου.
- Ψωνίζω στη Βαρβάκειο, σουλατσάροντας ανάμεσα στα υπέροχα χρώματα και τις μυρωδιές του φρέσκου κρέατος και των λαχταριστών ψαριών. Τη νύχτα η πόλη με τρελαίνει. Το σκοτάδι και τα φώτα αλλάζουν την εικόνα της, ατέλειες μεταμορφώνονται σε στολίδια, όψεις ολόκληρων κτιρίων εξαφανίζονται και σκιασμένες τρύπες της ημέρας αναγεννιούνται, πετώντας στον δρόμο μυστηριώδη φώτα και μουσικές.
- Πάντα θα διασχίσω, όταν είμαι κοντά, τη στοά του βιβλίου, είτε για να δω τι καινούργιο κυκλοφορεί είτε για να χαζέψω τη γυάλινη στέγαση στο κεντρικό σημείο της, με το καφέ, τον Ορφέα, στη μια του γωνία.
- Υπάρχουν πολλά όμορφα κτίρια - δυστυχώς λίγα είναι σε καλή κατάσταση. Μερικά από τα αγαπημένα μου είναι το μεγάλο, ακατοίκητο γκρι στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, το κτίριο του Booze στην Κολοκοτρώνη και το κτίριο όπου ήταν το Χοροστάσιο στη Σκουλενίου. Το κέντρο είναι όμορφο, απλώς είναι απεριποίητο, χρειάζεται κατοίκους που να το αγαπούν. Έχω την πεποίθηση ότι η νέα γενιά που τελειώνει το σχολείο ή βρίσκεται στα πανεπιστήμια έχει καλύτερη αστική κουλτούρα απ’ όλες τις προηγούμενες.
- Η γειτονιά μου κρύβει τόσο πολλά μυστικά που δεν παύει να με εκπλήσσει σε κάθε βόλτα. Έμαθα πιτσιρίκος από τους γονείς μου κάτι τρύπες-ταβερνεία σε στοές κι ανακάλυψα άλλες τόσες, ακολουθώντας τη μυρωδιά των φεσκοτηγανισμένων μεζέδων.
- Το ότι ανακαινίζει κάποιος ένα κτίριο δεν σημαίνει ότι πρέπει να του αλλάξει τα φώτα. Δεν χρειάζεται να μοιάζει σαν να χτίστηκε πριν από οκτώ μήνες, ενώ έχει ηλικία ογδόντα ετών. Οι Έλληνες έχουμε ένα θέμα με την ιστορική συνέχεια, κάπου έχουμε πάρει στραβά το θέμα. Είναι γοητευτικό (κι απαραίτητο) να υπάρχουν σημεία αναφοράς στην πόλη. Στη Νέα Υόρκη υπάρχουν μπαρ που δεν έχει μετακινηθεί καδράκι στον τοίχο τους από τις αρχές του 20ού αιώνα, πίνεις το ποτό σου στο ίδιο περιβάλλον όπου το ρουφούσε κι ο Χένρι Μίλερ. Στην Αθήνα το κάθε μαγαζί που ανοίγει κοτσάρει βάρβαρες ταμπέλες και βάφει την πρόσοψή του, αδιαφορώντας προκλητικά για τη μορφή του υπόλοιπου κτιρίου που εκτείνεται γύρω του. Αυτό είναι κάτι το εντελώς παρανοϊκό, αλλά, κατά κάποιον διεστραμμένο τρόπο, διαδεδομένο. Ονειρεύομαι κατοίκους της πόλης που να σέβονται ό,τι προϋπήρχε και ν’ αποδεικνύουν την αγάπη τους προς αυτή με ό,τι καινούργιο φτιάχνουν.
σχόλια