-
Η Πετρούπολη είναι η γειτονιά-πόλη στην οποία μεγάλωσα και όπου κατέληξα να ζω μετά από έναν κύκλο μικρών «περιπλανήσεων». Γνήσιο παιδί της προσαρμογής εγώ... but still, it never trully felt like home anywhere else. Υπάρχουν δύο θεωρίες για την ετυμολογία της, η μία εκ των οποίων υποστηρίζει ότι έχει πάρει το όνομά της από την πέτρα («πόλη της πέτρας»), καθώς το υπέδαφος είναι πετρώδες και στο παρελθόν λειτουργούσαν στην περιοχή αρκετά λατομεία (νταμάρια). Η λέξη και η έννοια της πέτρας είναι από τις αγαπημένες μου .
- Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της γειτονιάς μου είναι ο δρόμος του σπιτιού μου, που τελειώνει (10 μέτρα παρακάτω) μέσα στο βουνό. Το αγαπημένο μου μέρος ήταν πάντα ένας βράχος μέσα στο άλσος (το «δασάκι», όπως λέγαμε), ο οποίος δεσπόζει στο πάρκο και έχει θέα όλη την Αθήνα. Αμέτρητες φορές έχω κάνει reset ή έχω γελάσει μέχρι θανάτου σε αυτό το σημείο.
- Χτισμένη στο Ποικίλο Όρος, το βουνό, το άλσος, ο καθαρός αέρας και η ησυχία της είναι τα βασικά στοιχεία που με οδήγησαν σε αυτήν. Επίσης, η θαλπωρή «ζωηρών» αναμνήσεων από ανέμελα εφηβικά χρόνια και φίλους δίνουν μια extra θετική οπτική στο θέμα. Οι περισσότεροι φίλοι που μένουν στο κέντρο την αποκαλούν «χωριό», ενώ οι περισσότεροι φίλοι που μεγάλωσαν εδώ δεν την αποχωρίζονται. Είναι αλλιώς όταν μεγαλώνεις στην ηρεμία. Τέλος, έχοντας ως μακροπρόθεσμο σκοπό την «απόσυρση» στην επαρχία και όντας σε μια αέναη έλξη με τη φύση, η πόλη μου, επειδή είναι κοντά στο κέντρο, εξυπηρετεί την ανάγκη για αστικές αναζητήσεις και ευκολίες καθώς και για απομόνωση.
- Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν έχω βρει χαρά στα καθημερινά ψώνια. Από παλιά, δηλαδή, τα θεωρούσα σπατάλη χρόνου και περιοριζόμουν σε μια μεγάλη, εβδομαδιαία αγορά, με εξαίρεση τη βιολογική λαϊκή κάθε Πέμπτη. Πάντως, αν μιλάμε για γεύση και πείνα, τότε σίγουρα θα προτείνω σουβλάκι από Αράχωβα. Όσον αφορά τη νύχτα και τα ποτά της, αν και συνήθως καταλήγω στο κέντρο λόγω δουλειάς και φίλων, υπάρχουν 2-3 στέκια σε περίπτωση που «ξεμείνεις», όπως το Life, το Μέλι και το Cups, που θα σε βγάλουν ασπροπρόσωπο.
- Οι άνθρωποι των προαστίων γενικά είναι πιο χαλαροί, οπότε, αν δεν ασχοληθείς, σε αφήνουν και τους αφήνεις στην ησυχία τους.
- Δύο σκηνές που θυμάμαι με χαμόγελο τα τελευταία χρόνια είναι οι εξής: η πρώτη, να κάνω πόλεμο στην «καψούρα» του γείτονα που είχε κολλήσει με το «Όλα σ' αγαπάνε», προσπαθώντας από τη μεριά μου να τον ξορκίσω με Radiohead μετά τη 12η φορά που ο πόνος του άρχισε να γίνεται δικός μου πονοκέφαλος. Η δεύτερη είναι οι γιαγιάδες-ντετέκτιβ από δίπλα, που μετά από μια περίοδο δημιουργικής ξηρασίας με πέτυχαν στον δρόμο και μου είπαν «κοριτσάκι μου, ανησυχήσαμε, έχουμε μέρες ν' ακούσουμε την κιθαρούλα σου».
- Το μεγαλύτερο μυστικό της γειτονιάς μου πιστεύω ότι είναι η μυρωδιά από το αεράκι την άνοιξη που ζωντανεύει το μέσα σου και σε κάνει να θες να τα πάρεις όλα από την αρχή.
- Δεν θα της άλλαζα κάτι, πέρα από το μετρό ίσως, που ήταν προγραμματισμένο να έρθει, αλλά άλλαξε ρότα. Και πάλι δεν ξέρω αν θα ωφελούσε αυτό μακροπρόθεσμα.
σχόλια