- Θυμάμαι που ήμουνα μικρός. Θυμάμαι που είμαι και μεγάλος δηλαδή, αλλά θυμάμαι που ήμουν και μικρός, πράγμα βολικό, καθώς δεν είναι να εξηγείς ότι δεν θυμάσαι το ένα η το άλλο, επειδή το πρώτο είναι που σε βαράγανε στο κεφάλι με το τηγάνι επειδή δεν έτρωγες τα γιουβαρλάκια και το άλλο είναι που γέρασε ο εγκέφαλος πριν την ώρα του και το να κατουριέσαι πάνω σου από τα τριαντοαργάρια είναι λίγο ξεφτίλα, όπως και αν το δεις. Θυμάμαι όμως που ήμουνα μικρός, που πήγαινα στο περίπτερο δίπλα στον Άη Λεφτέρη να πάρω το «Στορμ», αλλά η μάνα μου δεν με άφηνε επειδή είχε μέσα γυμνές – που ποιον ξεγελούσε, αλήθεια, το έκανε επειδή ήταν ακριβό η τσίπισα. Διαγωνίως απέναντι από το περίπτερο, το οποίο υπάρχει και σήμερα, εκεί Αχαρνών και Καβάφη κοντά, ήταν η πιτσαρία Τσαφ με σήμα τον μάγειρα, που δεν τρώγαμε τότε γιατί το ντελίβερι στα '80s ήταν λίγο σαν το πρωκτικό σεξ στα '80s. Ξέραμε γι' αυτό, αλλά κανείς δεν το έκανε. Και καλά...
- Το Τσαφ, όταν πλέον ξαναγύρισα στην περιοχή μετά από κάποια χρόνια στα μπόριαι προάστιαι, είχε γίνει το μπαρ-βουλγαροκονσόμα Βαλεντίνο, που βρόμαγε ψόφιο αρούρι και η γκρασόνα-βιζιτού έκαμε χάρες μαζί με τα χουίσκια. Τώρα λέγεται Blue Moon ή κάπως έτσι κι έχει ναργιλέδες. Ημέρες με μπάλα γίνεται χαμός, πράγμα που δεν εκτιμώ, γιατί ποιος πάει να πιει ναργιλέ και να δει τσάπιο λινκ;
- Εγώ μπάλα έβλεπα πιο εκεί, όχι στα μπιλιάρδα του Barrage που πάνε οι φλώροι και οι γαντοφορεμένοι για τριπλοστεκιά, αλλά στον καφενέ του παρατημένου από τη ζωή στη Δεστούνη, που το γκαρσόνι με έλεγε κύριο Τάκη. Πλέον έγινε κι αυτό μοντερνέ-σκατουρνέ και σερβίρει καφέ και συμπάθεια με νέα φλατ σκριν τηλεόραση. Και λέγεται Σμάιλ, κάπως έτσι. Δηλαδή, α πάγαινε...
- Σουβλασερί πολλές, αι περισσότεραι σάπιαι, με αποκορύφωμα τον Σπεσιαλίστα με την περίφημη τουβλοπατάτα (μια μερίδα τηγανηταί παραγγέλνεις, μια μάζα τσιμέντο έρχεται, μπον απετί) και το 24ωρο πρόγραμμα, τον Τσαντάκια, επειδή λέγεται Τσαντάκιας και κάθε σούβλακος σερβίρεται με δυόμισι λίβρες σος ασβέστη, και τα Στρουμφ που κλείσανε. Χάιλάιτ τα Άγραφα στην Τσούντα, επειδή με χαιρετάει ο ντελιβεράς και με λέει Στέφανο, και το Άριστον, επειδή το κρέας του κάνει άνθρωπο μέχρι και χορτοφάγο. Και έχει και τυλιχτά σφηνάκια, που δεν είναι όμως και καμιά πετυχεσά μεγάλη, ας είμαστε σοβαροί!
- Επιμένω στα φαγιά γιατί έχει πράμα. Το Πεϊνιρλί της Πόλης, μεγάλη ιστορία. Φτιάνουνε δικό τους ψωμί οι τύποι, είναι και απέναντι από τον σταθιμό του τρένου, ξηγημένο λαχματζούν, πάτε φάτε, ο Μάκαρος σας στέλνει, όχι πως έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά, εντάξει, για ένα κούτελο ζούμε.
- Λίγο πιο κάτω, στην Κουρτίδου, έχει μια σχολή αυτοάμυνας που κάνει κάτι βραζιλιάνικα ζιουζίτσια που είναι και της μοδός – ο τύπος έχει κάνει στου Draculino, τουλάχιστον έτσι δηλώνει, αλλά σιγά, αν πάει έτσι, έχω κάνει κι εγώ ιερομόναχος μαθητής του Κάρλος του Γκρέησι. Αλλά δεν έχω δοκιμάσει και δεν ξέρω. Απόξω φαίνεται λίγο πίκρα. Τρεις δρόμους πιο κει από τη Δεστούνη, καθέτως που λέμε, έχει ένας τυπέας μια σχολή Φιλιππίνο Μπόξινγκ, ούτε κι αυτό ξέρω, δεν έχω δοκιμάσει. Πήγα μια φορά από εκεί, μου έδωσε ένα πράσινο χαρτί, ένα κίτρινο κι ένα μπλε. Ωραία ήταν, έχει και φωτογραφίες απάνω.
- Ο Άγιος Ελευθέριος μου αρέσει επειδή μένω εκεί και αυτό πρέπει να πω. Αν πω ότι είναι χάλια, θα πρέπει μετά να εξηγήσω γιατί δεν μετακομίζω. Και δεν θέλω τώρα, βαριέμαι!
σχόλια