Έχω την τύχη να μένω στο πατρικό μου, σε μια μονοκατοικία μακριά από το κέντρο της Αθήνας. Η καθημερινότητά μου εκεί ομορφαίνει από την αυλή που έχω στη διάθεσή μου, απολαμβάνοντας τα λουλούδια που ανθίζουν ανά εποχή και την ευωδιαστή λεμονιά. Η διαρρύθμιση του σπιτιού κρατάει ζωντανές τις μνήμες από το ύφος παλιάς εποχής, μια και η αυλή μου επικοινωνεί με άλλη μία μικρή αυλή και μια εσωτερική σκάλα που τη συνδέει με το διπλανό διώροφο σπίτι, στο οποίο ζουν θείοι μου. Είναι σαν να ζω μαζί τους, αφού τους ακούω συνεχώς να συνομιλούν στο μπαλκόνι, να μαζεύονται για χαρτάκι έξω τις καλές μέρες, και μου φέρνουν νόστιμες σπιτικές πίτες.
Οι κάτοικοι γύρω είναι επικοινωνιακοί και φιλικοί. Επίσης, όσο περνάνε τα χρόνια αποκτούν όλο και περισσότεροι σκύλους. Το έχω παρατηρήσει ιδιαίτερα τα τελευταία δύο χρόνια, που απέκτησα την Ίριδα, βγάζοντάς τη βόλτα στα παρκάκια και προς το βουνό.
Ο Υμηττός είναι μια ανάσα από το σπίτι μου και τον επισκέπτομαι όταν θέλω να χαλαρώσω και να έρθω σε επαφή με τη φύση. Αγαπώ τα δέντρα και τη θάλασσα, που ενώ δεν μπορώ να βρεθώ κοντά της συχνά, την απολαμβάνω κοιτάζοντάς την από ψηλά, έχοντας μια αίσθηση απλώματος και δροσιάς.
Κάτι περίεργο για την περιοχή, που το άκουγα από μικρή, είναι ότι στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου γινόντουσαν πολλοί εξορκισμοί... Τhe truth is out there!
Βρίσκομαι σε μέρος όπου τα έχουμε σχεδόν όλα! Στην Αρχιμήδους υπάρχει το οπωροπωλείο του Θέμη, οικογενειακή επιχείρηση, πολύ ζεστοί άνθρωποι και εξυπηρετικοί. Απέναντι έχουμε τον φούρνο μας, κάβα με ωραίο βαρελίσιο κρασί, το κομμωτήριο της Ρένας που είναι λες και ο χρόνος έχει σταματήσει στην εποχή του '80, αλλά και πιο σύγχρονα παρακάτω. Μίνι μάρκετ και μαγαζάκι με βιολογικά προϊόντα από διάφορες περιοχές της Ελλάδας και κρητικής προέλευσης, που τα γεύομαι και τιμώ τις ρίζες μου!
Στον δρόμο που συνδέει τον Καρέα με το βουνό υπάρχουν ακόμα κάποιες παλιές παραδοσιακές ταβέρνες, όπως οι Πρόποδες και οι Τριανταφυλλιές, που στην εποχή του '70 ήταν το enfant gâté της Αθήνας. Στον ίδιο δρόμο υπάρχει το Χαμόγελο του Παιδιού, που έχει συμβάλει τα μέγιστα στην προστασία και στο μεγάλωμα των παιδιών που ζουν εκεί. Λίγο πιο κάτω υπάρχουν οι προσφυγικές κατοικίες, των οποίων δικαιούχοι ήταν Έλληνες υπήκοοι από Ρουμανία, Ρωσία και Αρμενία. Τα διαμερίσματα αυτά σχηματίζουν ένα Π, στο εσωτερικό του οποίου υπάρχει μέχρι σήμερα η πλατεία Αυγούστου Λιντ.
Χαρακτηριστική φιγούρα της γειτονιάς μου και όλων των παιδικών μου χρόνων έως σήμερα είναι ο καλοκάγαθος Γιαννάκης, που έχει νοητική στέρηση. Ακόμα κι αν έχει φτάσει στην ηλικία των 45 ετών, παραμένει ουσιαστικά ένα μικρό αγοράκι με ιδιαίτερο βηματισμό και κλίση του κεφαλιού του προς τα δεξιά, που περιδιαβαίνει στα στενά χαμογελαστός και κάνει πάντα την ερώτηση «Τι ώρα είναι;». To 1979-'80, που η μητέρα μου είχε μαγαζί με παιχνίδια στην Αρχιμήδους, ο Γιαννάκης την επισκεπτόταν καθημερινά και εκείνη του χάριζε ό,τι παιχνίδι του άρεσε.
σχόλια