Ο Voodoo Drummer μένει σε ένα πολύ παλιό σπίτι κοντά στα γνωστά μαγαζάκια του Κεραμεικού, από αυτά με ημιυπόγειο και πίσω κήπο, γεμάτο δέντρα και γλάστρες στα παράθυρα, ενώ ο Tenorman στο Θησείο. Δεν λέμε οδό και αριθμό, καταλαβαίνετε. Είναι πολύ όμορφα, έχει ωραία δρομάκια, ωραία παλιά σπίτια και ιδιαίτερη ενέργεια. Λέγεται ότι έχει και εξωγήινους, αλλά ελπίζω να μην εννοούν εμάς. Εκεί, στο ημιυπόγειο, μαζευόμαστε για πρόβες και audition σε νεαρές χορεύτριες...
- Υπάρχει η αίσθηση της γειτονιάς. Ξέρεις αυτός που αντιπαθείς ακριβώς πού συχνάζει και με ποιον βγαίνει η γυναίκα του, σαν να ζεις στο χωριό, με όνειρα και παιδιά, περίεργους τύπους να τραγουδάνε κάθε πρωί δυνατά τα ίδια τραγούδια και κάποιον άλλο να διατάζει την παρέλαση κάθε μέρα. Ε, πρέπει να το ζήσεις για να καταλάβεις.
- Συχνά περπατάμε προς το Μοναστηράκι όπου χαζεύουμε τα παλιατζίδικα, από κει στην Πλάκα, όπου χαζεύουμε τα παλιά κτίρια, και μετά Κουκάκι, Πετράλωνα, Θησείο... Όταν έχουμε χαζέψει αρκετά, γυρνάμε πίσω. Το Γκάζι το αποφεύγουμε, κυρίως το βράδυ... Και γύρω γύρω τον πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου και πάνω στην Πνύκα, απ' όπου η Αθήνα το βράδυ φαίνεται όμορφη, με τα φωτάκια της και τα αφρικάνικα κρουστά να ακούγονται πάντα από μακριά για κάποιον λόγο. Τελευταία περπατάμε και στις γειτονιές του Μεταξουργείου, του Κολωνού, της Ακαδημίας Πλάτωνος, ή απλώς πάνω κάτω την Ιάσονος...
- Από την πρώτη στιγμή το καφενείο «Τα Κανάρια» έγινε το στέκι μας – το πρωί της Κυριακής με καπουτσίνο και εφημερίδες είναι ό,τι καλύτερο και όλα τα παιδιά που δουλεύουν εκεί είναι πλέον φίλοι. Έχει κι ένα ωραίο με βιολογικά απέναντί του, διότι είμαστε και της υγιεινής ζωής. Για φαγητό στο Σαλαντίν αλλά και στα άλλα μαγαζάκια.
- Στη γειτονιά υπάρχει ένα από τα ωραιότερα κτίρια της παλιάς Αθήνας. Είναι στη γωνία Παραμυθίας & Σαλαμίνος. Είναι, δυστυχώς, παρατημένο... Ενδιαφέρον έχει και ένα πιο παλιό στο βάθος, ο Παρθενώνας.
- Για όσους είναι περίεργοι, θα σας αποκαλύψουμε ένα μυστικό της γειτονιάς: ο αντιπαθητικός γείτονας υποπτεύεται (λανθασμένα) ότι η γυναίκα του βλέπει τον από κάτω.
- Στη γειτονιά υπάρχουν μερικά «Άρης Θεσσαλονίκης» βαμμένα κιτρινόμαυρα σε κάτι κολόνες, πράγμα παράξενο σαφώς. Είχαμε ζωγραφίσει ένα «Opera Caotique, we love you» μόνοι μας, αλλά το γράψαμε λάθος τελικά, αφήστε που δεν το γράψαμε καν σε τοίχο.
- Υπάρχουν ένα-δυο μαγαζιά που είναι εκτός κλίματος. Μένουν ανοιχτά ως αργά και κάνουν φασαρία. Ταιριάζουν περισσότερο στο Γκάζι και όχι στον Κεραμεικό, που είναι μια ήσυχη γειτονιά με καφενεία, μεζεδοπωλεία αλλά και γεμάτη μόνιμους κατοίκους.
- Επίσης, κάτι που θα αλλάζαμε στη γειτονιά μας είναι οι λάμπες στα πάρκα εκεί στην Αρεοπαγίτου.
- Στη γειτονιά μας θα ταίριαζε το «Guilty» του Al Bowley, το «La vie en rose» από την εκδοχή του Louis Armstrong αλλά και το «Ballade über die Frage wovon lebt der Mensch» του Kurt Weill. A, και εκείνο που λέει «Μαρία με τα κίτρινα, ποιον αγαπάς καλύτερα, τον άντρα σου ή τον γείτονα;».
σχόλια