Είμαι κάτοικος του κέντρου από πάντα. Γεννήθηκα στα Εξάρχεια, αλλά τα τελευταία 15 χρόνια μένω στον Κεραμεικό, στο Βios. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι το μπαρ του Βios είναι μάλλον το σαλόνι του σπιτιού μου. Είναι πολύ περίεργο για έναν αντικοινωνικό κατά βάση άνθρωπο σαν κι εμένα η συγκέντρωση όλων αυτών των ανθρώπων κυριολεκτικά έξω από την πόρτα του δωματίου μου.
- Κάθε μέρα περπατάω την Πειραιώς προς τα πάνω, αφήνοντας πίσω μου τον κοιμισμένο γραφικό χώρο του Κεραμεικού, με τα συντρίμμια μιας άλλης εποχής. Προσπερνάω το στοιχειωμένο κτίριο του ΙΚΑ με όλη την εγκατάλειψη για να φτάσω στον πυρήνα του σύμπαντός μου, την Ομόνοια. Εκεί γύρω είναι σχεδόν όλα τα πράγματα που αποτελούν την καθημερινή μου πραγματικότητα.
- Αν έχω τον χρόνο, πάντα κάνω μια στάση στο τελευταίο ορίτζιναλ γαλακτοπωλείο της περιοχής για ένα γιαούρτι με μέλι, στην αγαπημένη μου «στάνη», που είναι κρυμμένη στον πεζόδρομο πίσω από το Hondos.
- Γυρνώντας κάθε βράδυ στον Κεραμεικό, συνεπέστατος στη φήμη που έχουν όλα τα νεκροταφεία, σιγά-σιγά ξυπνάει με τον θόρυβο από την ακτινοβολία του Γκαζιού και της Ιεράς Οδού. Οι παρέες, σαν μικρές λιτανείες, περνάνε μέσα από τα μικρά δρομάκια, ψάχνοντας το νέο αυτό τρέντι σποτ που διαβάσανε στη LifO. Πάντα κάποιος θα σχολιάσει και θα ανεβάσει στο Instagram απομεινάρια από τα σχέδια του b. και της Zoe, όταν η αγάπη τους άφηνε τα ίχνη της, ή τα μανιφέστα μοναξιάς του νεότερου Ταξή.
- Είναι περίεργο, αλλά αυτό που αγαπάω περισσότερο είναι τα σημάδια των προσπαθειών και της ζωής που άφησαν πίσω τους οι άνθρωποι της γειτονιάς μέσα στον χρόνο, σημάδια, βέβαια, που κάθε χρόνο δυστυχώς είναι και πιο αχνά.
- Εδώ ο αρχηγός της περιοχής, ο κύριος Ιούλιος, κάθεται ακόμα στο γωνιακό του ψιλικατζίδικο, λειτουργώντας ως το απόλυτο κέντρο πληροφόρησης. Ξέρει πάντα να σου πει πού βρίσκεται το οτιδήποτε, να υποδείξει διαθέσιμα σπίτια ή μαγαζιά ή να σου βρει δουλειά, και δεν χάνει την ευκαιρία να σου κάνει κι ένα παραπάνω σχόλιο για τη γειτονιά. Κάθε φορά μου λέει χαρακτηριστικά για τον ασπριτζή που έβαζε στον τενεκέ ασβέστη με νερό και σου έλεγε να σου βάψει το πεζοδρόμιο για να πάρει δυο δραχμές. Tη μία την έδινε για το ψωμί του και την άλλη για τρία τσιγάρα χύμα.
- Σήμερα οι πιο ζωντανές στιγμές της γειτονιάς δεν είναι μόνο τα Σαββατοκύριακα το βράδυ με τα μπαράκια και τα ολονύχτια σουβλάκια του Έλβις, αλλά και οι Τρίτες από νωρίς το πρωί ως το μεσημέρι με όλους τους κατοίκους να συναντιόμαστε στη μεγάλη λαϊκή και τους περίεργους να αράζουν γύρω από την τροχήλατη καντίνα με τα νοστιμότερα καλαμάκια.
- Το πιο χαρακτηριστικό όμως δεν είναι τα αρχαία, που βρίσκονται παντού, και η Ακρόπολη, που δεσπόζει σχεδόν πάντα ορατή. Είναι το ψηφιδωτό απ' όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους που κρύβονται σε αυτό το νοσταλγικό αθηναϊκό τοπίο. Κινέζοι, Ρομά, χίπστερς, εργάτες, άνεργοι, πουτάνες, περίεργοι, καλλιτέχνες, περαστικοί, ζούμε στα χαμόσπιτα και στα μαγαζάκια στις παρυφές του αρχαίου νεκροταφείου, πάνω από τον μπαζωμένο πια Ιριδανό ποταμό, κρατώντας την άκρη αυτή του κέντρου ακόμα ζωντανή.
σχόλια