- Μένω στα Ιλίσια. Για την ακρίβεια, στον λογαριασμό της ΔΕΗ γράφει πάνω περιοχή Χίλτον. Έχει μια χλιδή. Λες, μένω στο Χίλτον. Όμως το διαμέρισμά μου είναι το αντίθετο του Χίλτον. Είναι σε ένα υπερυψωμένο ισόγειο. Που είναι ένα τσικ καλύτερο από ισόγειο και δύο τσικ καλύτερο από γιάφκα. Επειδή είμαι περικυκλωμένος από πολυκατοικίες, ο ήλιος χτυπάει το διαμέρισμα μου 45 δευτερόλεπτα τη μέρα. Οπότε, όταν σκάει, απλώς σταματάς τα πάντα και μετατρέπεσαι σε φυτό που φωτοσυνθέτει.
- Μένω εκεί τα τελευταία 3 χρόνια. Στην αρχή με ταλαιπωρούσαν πολύ τα προβλήματα της περιοχής, όπως το πάρκινγκ, αλλά τώρα έχω συνηθίσει. Κατά μέσο όρο κάνω 5-25 λεπτά να παρκάρω. Πλέον, αν βρω θέση, πρέπει να το βάλω. Ακόμα και να μην μπαίνει, βλέπεις τη θέση και λες «θα μπω». Λες, δεν παίζει να μη χωράει το αμάξι σε θέση για μηχανάκι.
Tο διαμέρισμά μου είναι το αντίθετο του Χίλτον. Είναι σε ένα υπερυψωμένο ισόγειο. Που είναι ένα τσικ καλύτερο από ισόγειο και δύο τσικ καλύτερο από γιάφκα. Επειδή είμαι περικυκλωμένος από πολυκατοικίες, ο ήλιος χτυπάει το διαμέρισμα μου 45 δευτερόλεπτα τη μέρα. Οπότε, όταν σκάει, απλώς σταματάς τα πάντα και μετατρέπεσαι σε φυτό που φωτοσυνθέτει.
- Μια φορά κάποιος είχε παρκάρει ένα αυτοκίνητο ψιλοκατεστραμμένο έξω από το σπίτι μου. Το πρόβλημα είναι ότι το είχε παρκάρει σχεδόν κάθετα πάνω στο πεζοδρόμιο. Προφανώς ο άνθρωπος έκοβε βόλτες για μισή ώρα και είπε «δεν αντέχω άλλο, το πετάω εδώ κι ό,τι γίνει». Είχε αφήσει και τα κλειδιά πάνω. Τύπου, αν εμποδίζει απλώς κουνήστε το. Οι γείτονες, όμως, άρχισαν να ανησυχούν. Φοβόντουσαν ότι μπορούσε να έχει βόμβα. Το απίστευτα αστείο είναι πόση αστυνομία ήρθε. Ένιωσα για λίγο ότι είμαι στη Ουάσινγκτον κι ότι έχει μπει βόμβα στον Λευκό Οίκο. Ότι θα έρθει ο Τζακ Μπάουερ να μας σώσει. Είχαν βάλει και μια ταινία για να κρατήσουν τον κόσμο μακριά, για την ασφάλειά τους. Η ταινία ήταν ενάμιση μέτρο από το αυτοκίνητο. Γιατί αν είχε βόμβα κι έσκαγε, θα έφτανε μαξ ένα μέτρο.
- Το σπίτι είναι το πατρικό της μητέρας μου. Οπότε, δεν χρειάζεται να πληρώνω ενοίκιο. Το οποίο βολεύει πάρα πολύ. Η επιλογή, λοιπόν, ήταν αρχικά καθαρά οικονομική. Η περιοχή με κέρδισε όμως και πλέον θα πλήρωνα για να μείνω εκεί.
- Θα έλεγα ότι είναι μια περιοχή ανάμεσα στο Παγκράτι, του Ζωγράφου, τους Αμπελοκήπους και το Χίλτον. Αλλάζεις περιοχή συνεχώς. Μπορεί τη μια στιγμή να είσαι Παγκράτι, να κάνεις 2 βήματα και να είσαι Κάτω Ιλίσια και σε άλλα δύο Αμπελόκηπους. Είναι λίγο no man's land. Πρέπει να την αναλάβει ο ΟΗΕ.
- Η διαδρομή που κάνω πιο συχνά είναι από το σπίτι μέχρι το Σύνταγμα. Είναι μια διαδρομή με πολύ θόρυβο, συνεπώς δεν μπορείς να μιλάς στο κινητό ή να ακούς μουσική. Οπότε, παραδόξως, καθαρίζει το μυαλό σου. Το καλύτερο είναι, όπως φτάνεις Σύνταγμα, να πετύχεις την αλλαγή φρουράς των τσολιάδων, γιατί για 500 μέτρα περπατάς μαζί με τους τσολιάδες. Οι καλύτεροι εκπρόσωποι του αρσενικού γένους κι εγώ. Είναι λίγο σαν το ministry of silly walks των Μonty Ρython.
- Αγαπημένο μου σημείο στη γειτονιά, ο κινηματογράφος Αθήναιον. Δούλευα εκεί για 2 χρόνια. Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ σε αυτό τον κινηματογράφο είναι ότι οι μαρκίζες είναι ακόμα ζωγραφισμένες από έναν άνθρωπο που είχα τη χαρά να γνωρίσω και να έχω και μια ζωγραφιά του στο σπίτι μου από την ταινία House of the flying daggers. Το βρόμικο στη Μιχαλακοπούλου. Σερβίρουν κάτι που έχουν ονομάσει «κοτομπουκιές». Εγώ θα το ονόμαζα «αμβροσία». Μπορεί να σε ξεμεθύσει σε δευτερόλεπτα. Το μυρίζεις κι έρχεσαι στα ίσια σου. H κάβα Cava Canava. Αυτό που ξεχωρίζω σε αυτή την κάβα είναι η υπηρεσία delivery. Σου δίνουν μπρελόκ κλειδάκι με το τηλέφωνό τους για να το έχεις πάντα μαζί σου για ώρα ανάγκης. Το μαγαζί, όμως, που έχει περισσότερο ενδιαφέρον είναι το κλασικό μαγαζί γειτονιάς που ποτέ δεν στεριώνει. Που κάθε 6 μήνες αλλάζει. Που από pet shop γίνεται μαγαζί με βιολογικά προϊόντα και από μπεργκεράδικο μετατρέπεται σε μαγαζί με ηλεκτρονικά τσιγάρα. Κάθε φορά που κλείνει, έχεις ένα σασπένς για το τι μπορεί να εμφανιστεί εκεί. Αν και ξέρεις ότι ο χώρος αυτός είναι καταραμένος.
- Η γειτονιά μου είναι μια κλασική αθηναϊκή γειτονιά, με απλές-λειτουργικές πολυκατοικίες. Αυτό που μου αρέσει είναι η αναρχία του κάθε ένοικου, που κάνει ό,τι θέλει στο μπαλκόνι του. Βάζει τέντες σε ό,τι χρώμα θέλει, ντουλάπες, ψησταριά για να σουβλίσει 3 αρνιά και, φυσικά, τα Χριστούγεννα τουλάχιστον 3 Αϊ-Βασίληδες και 12 ταράνδους με φωτάκια. Εκτός από αυτά, φυσικά μου αρέσει πολύ και η πρόσοψη του Χίλτον από τον Μόραλη – κάτι που μοιάζει με ιερογλυφικά που θα έβλεπες σε πυραμίδα της Αιγύπτου.
- Υπάρχει μια πινακίδα στο παράθυρο ενός μαγαζιού που κάνει επισκευές καναπέδων. Η πινακίδα έχει ένα νούμερο κινητού και από κάτω γράφει «Τηλέφωνο έκτακτης ανάγκης». Κάθε φορά που περνάω με κάνει να γελάω γιατί αναρωτιέμαι για όλες τις περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης επισκευής καναπέδων.
- Ένα από τα «μυστικά» της γειτονιάς θα έλεγα ότι είναι η παμπ Red Lion. Μια κλασική παμπ που ρεμβάζει ανάμεσα στο καλτ και την παρακμή, ανάλογα με το πώς θα τη δεις. Μυστικό μέσα στο μυστικό είναι ότι μπορείς να παίξεις darts όσο πίνεις την μπίρα σου.
- Λατρεύω τους μουσικούς που περνάνε απ' τον δρόμο με κλαρίνο και ακορντεόν και ο κόσμος τους πετάει κέρματα από τα μπαλκόνια. Είναι κάπως μια γηπεδική στιγμή. Κάποιες φορές περνάει μόνο ο τύπος με το ακορντεόν και παίζει το σάουντρακ από τον Νονό. Είναι τέλειο γιατί για λίγο νιώθεις ότι είσαι μαφιόζος και θα έρθει κάποιος να σου ζητήσει μια χάρη.
Info: Ο Λάμπρος συμμετέχει κάθε Δευτέρα στο Κωμικό Μπουμ στο θέατρο Άβατον, μια παράσταση χωρίς σενάριο, σκηνικά ή κουστούμια. Στο ίδιο θέατρο κάθε Τετάρτη παρουσιάζει μια βραδιά comedy open mic.
σχόλια