Παρασκευή 23:30, στο Χαλάνδρι
Bγαίνοντας από το μετρό του Χαλανδρίου αρχίζω να περπατάω προς το πάρτι, αγκαλιά με τις μυστηριώδεις οδηγίες που κατέβασα στο internet (ναι, είχε και site το πάρτι), οι οποίες με παροτρύνουν «να κατευθυνθώ νοτιοδυτικά» και μετά να περπατήσω «για 700 μέτρα». (Τι απέγινε το αριστερά-δεξιά;) Περπατάω στην οδό Γαρυττού μέσα στα σκοτάδια: άδεια πεζοδρόμια με χώμα, πλάκες σπασμένες και σκύλοι που γαυγίζουν πίσω από φράχτες με πρασινάδες (είχα ξεχάσει πως έτσι είναι η ζωή στα προάστια - υπάρχει πάντα ένας σκύλος που γαυγίζει πίσω από έναν φράχτη). Το μοναδικό φως προέρχεται από τις ανοιχτές πόρτες των ψιλικατζίδικων. Μετράω τέσσερα ψιλικατζίδικα μέχρι να φτάσω στο πάρτι που γίνεται στον τελευταίο όροφο μιας πολυκατοικίας με πυλωτή. Η εικόνα που αντικρίζω είναι μάλλον πολιτισμένη - άντρες με σακάκια που μιλάνε κρατώντας ποτά γύρω από τα σύνθετα και τη βιβλιοθήκη. Βρίσκω τους φίλους μου δίπλα στον ντιτζέι, ο οποίος παίζει μουσική που ακούγεται εντελώς παράταιρη εδώ μέσα. Θα ταίριαζε μόνο στο Πατρινό Καρναβάλι: Αl Bano, Romina Power και Μακαρένα. Έχουμε αρχίσει να χορεύουμε το «Τοο shy» των Κajagoogoo κάνοντας διάφορες γελοίες χορογραφίες, όταν στις παρυφές της παρέας ξεπροβάλλει ένας γνωστός μας 40άρης με καρό πουκάμισο. «Μεγάλε Πετράν!» λέει στον Πέτρο και χτυπάει με τις μπρατσάρες του την πλάτη. «Μεγάλε, παίζουν τα δικά μας! Κajagoogoo, θυμάσαι; Κajagoogoo». «Εμ ναι, θυμάμαι» απαντάει ο 26χρονος Πέτρος. «Μεγάλε, θυμάσαι που περιμέναμε να το δούμε στο Μουσικόραμα; Καθόμασταν μπροστά από την τηλεόραση μπας και παίξει Kajagoogoo». «Τι είναι το Μουσικόραμα, ρε συ;» ψιθυρίζω στη διπλανή μου. «Μια εκπομπή, νομίζω, στην τηλεόραση». «Μεγάλε, ήταν νούμερο 1 το 1983, πω, ρε φίλε, φοβερή εφηβεία» λέει ο 40άρης. «Να του πω ότι όταν βγήκε το "Τοο shy" εγώ φορούσα πάνες κι εσύ δεν είχες γεννηθεί;» ρωτάω τον Πέτρο. «Όχι μωρέ, άσ' τον, θα καταρρακωθεί ψυχολογικά» μου λέει ο Πέτρος και κοιτάμε και οι δυο τον 40άρη που έχει αρχίσει να χορεύει με τα χέρια ανοιχτά. Θυμίζει τρελαμένο χιμπατζή.
Σάββατο 13:30
Τα Σάββατα πάω στο παλιό μου σχολείο και βοηθάω μια ομάδα παιδιών να προετοιμαστούν για έναν ρητορικό διαγωνισμό. Το μικρότερο παιδάκι είναι 14, το μεγαλύτερο 17. Μας έχει μείνει μόλις μια βδομάδα για τον διαγωνισμό που έχει ως θέμα το φαγητό. Προσπαθώ να απαντήσω στις απορίες τους («Τι είναι οι καρδιαγγειακές νόσοι;», «Ποιο είναι το ακριβές ποσοστό των παχύσαρκων Ελλήνων;», «Η σοκολάτα μετράει ως junk food;»). Κάποια στιγμή που μιλάμε για τα κατεψυγμένα προϊόντα μοιράζομαι μαζί τους την πολύτιμη εμπειρία ζωής μου: «Τα τελευταία χρόνια έχουν γεμίσει τα σουπερμάρκετ με κατεψυγμένα. Όταν ήμουν εγώ μικρή δεν υπήρχε τόση ποικιλία στα κατεψυγμένα» τους λέω και ακουμπάω την πλάτη μου στην καρέκλα σαν σοφός γέρος. «Πότε ήταν αυτό, κυρία; Στο τέλος της δεκαετίας του '70;» με ρωτάει το ένα. Πριν προλάβω να απαντήσω έρχεται η επόμενη ερώτηση. «Πότε αποφοιτήσατε από το σχολείο κυρία;». «Το 1999» απαντάω όσο πιο γρήγορα γίνεται. «Αλήθεια; Εγώ τότε πήγαινα πρώτη δημοτικού» μου λέει το άλλο γεμάτο ενθουσιασμό. Κατηφορίζοντας προς την Κηφισίας σκέφτομαι πως στα μάτια τους δεν είμαι κι εγώ παρά ένας αφιονισμένος σαραντάρης που χορεύει Kajagoogoo με τα χέρια ανοιχτά σαν χιμπατζής.
σχόλια