Κόκερ σπανιελ

Παρασκευή, 10.00 π.μ. Στο κομμωτήριο

Το τελευταίο μισάωρο έχω διαβάσει κάθε κουτσομπολίστικο περιοδικό που υπάρχει:  έχω μάθει τους φόβους και τα όνειρα της Μαρίας Κορινθίου, έχω συγκινηθεί με την ανθρώπινη ιστορία της Δήμητρας Λιάνη-Παπανδρέου που αισθάνεται ότι η γενιά του Facebook είναι «τα δικά της παιδιά» και ξέρω πως η Δέσποινα Βανδή καλλιεργεί βιολογικά προϊόντα. Δεν ξέρω πώς μου ήρθε να βάψω τα μαλλιά μου - υποθέτω ότι «είχα ανάγκη μια αλλαγή» (θα μπορούσε να υπάρχει πιο κλισέ φράση; Ναι, η αντρική «μην καταστρέψεις τα μακριά μαύρα σου μαλλιά»). Όταν πια φτάνει η ώρα της αλήθειας, τη στιγμή που μου βγάζουν την πετσέτα και βλέπω τα μαλλιά μου βγάζω μια μικρή κραυγή. Είναι κόκκινα - κατακόκκινα. Έχω να αισθανθώ έτσι από τα 13 μου - νομίζω ότι αργά ή γρήγορα κάθε κορίτσι περνάει την εποχή της πειραματικής σπιτικής βαφής με δραματικά αποτελέσματα. Ένα καλοκαιρινό μεσημέρι του 1994 που βαριόμουν φριχτά (η βαρεμάρα της εφηβείας είναι πιο επικίνδυνη κι από φωτιά στα μπατζάκια) κι έβλεπα ξανά και ξανά το βιντεοκλίπ «Crazy» των Αerosmith -το MTV δεν έπαιζε τίποτα άλλο- μου ήρθε η επιφοίτηση. Μπορούσα να γίνω κι εγώ σαν τα κορίτσια του «Crazy» χωρίς να το σκάσω από το σχολείο και να κλέψω βενζινάδικο. Θα έβαφα τα μαλλιά μου ξανθοκόκκινα. Τα πυρόξανθα μαλλιά μου θα ολοκλήρωναν τον στυλιστικό grunge εφιάλτη που περνούσα: αρβύλες, κλαρωτό φόρεμα που θύμιζε τσίτι γριάς και κραγιόν σάπιο μήλο από το Body Shop (υπήρχε κοπέλα που να μεγάλωσε στα '90s και να μην είχε έστω κι ένα καφέ κραγιόν του Body Shop; Πολύ αμφιβάλλω). Οι βαφές μαλλιών είχαν και τότε όπως και τώρα  ακατανόητα ονόματα-κωδικούς: «μαονί» (σε περίπτωση που θες να θυμίζεις μπουφέ), «ακαζού» (μελιτζανί, αλλά δεν το λένε) «σαντρέ» (καστανό ανοιχτό) και «χρυσό ηλιοβασίλεμα». Θυμάμαι ακόμα τη στιγμή που ξέπλυνα τη βαφή, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και αντίκρισα την πεζή πραγματικότητα - τα μαλλιά μου ήταν πορτοκαλί. Όταν επέστρεψαν οι γονείς μου στο σπίτι, ακολούθησε το χάος. Η επόμενη εικόνα  που μπορώ να θυμηθώ είναι σχεδόν κινηματογραφική :η μητέρα μου να με κυνηγάει κραδαίνοντας ένα περιοδικό, ενώ γύρω μας τα πάντα ήταν βαμμένα καροτί - ο νιπτήρας, το χαλάκι του μπάνιου, οι τοίχοι.

Σάββατο, 2.30 μ.μ., Ψυχικό, περιμένω τη μητέρα μου έξω από ένα περίπτερο

Φοβάμαι αυτό που θα ακολουθήσει. Η μητέρα μου συνεχίζει να σιχαίνεται τις βαφές μαλλιών. Με κοιτάει εξεταστικά. «Είναι κάπως κανελί». «Κανελί; Τι είμαι, ρε μαμά; Κόκερ σπάνιελ;»