Δευτέρα 12:30, Σύνταγμα
Βγαίνοντας από το μετρό του Συντάγματος έρχομαι αντιμέτωπη με έναν κόκκινο θρόνο. Δίπλα ένας ταλαιπωρημένος κύριος ντυμένος Αϊ-Βασίλης μαζί με κάτι που θυμίζει τάρανδο μαζεύουν πελάτες για φωτογραφίες με ένα κουδούνι. Στην Ερμού, ανάμεσα στα πλήθη, το σταθμευμένο τουριστικό τρενάκι και τις άπειρες δεσμίδες με τα μπαλόνια, κάποιος έχει δέσει ένα πόνυ σε ένα καγκελάκι -λες κι είναι τσιουάουα- για να ποζάρει κι αυτό με τα παιδάκια. (Δεν το λυπάται κανένας; Μάλλον όχι.) Μπαίνοντας στα Starbucks, τον ανακουφιστικό ναό των εταιρικών Χριστουγέννων, σκέφτομαι πως αυτές τις μέρες γυρίζουν οι φίλοι μου απ’ το εξωτερικό για μητρική μπεμπεκίαση με μουσακάδες και ανόητες ερωτήσεις (πέρσι μια φίλη μου με ρώτησε αν θα πάμε σε καμιά συναυλία στο Ρόδον). Φέτος ένας πρόλαβε να κάνει την έκπληξη κανονίζοντας dj set (Sugarlow, 23 /12 στην Πλαστελίνη) πριν καλά καλά έρθει. Κοιτάζω ένα κάδρο - κάποιος έχει ξεφλουδίσει τη ζωγραφιά και οι υπόλοιποι έχουν φροντίσει να το γεμίσουν με συνθήματα «Νadiv and Hadav Hot dance 14/10/07», «Κάθε μέρα, όλη μέρα περιμένω. Μου ’πανε να σε ξεχάσω μα επιμένω, στολισμένη απ’ τα Χριστούγεννα βιτρίνα, έμεινα για σένα Μάη μήνα», «Pete Dohorty» (sic), και τέλος «Βασίλη έβαλες τρίποντο σε όλο μου το είναι».
Δευτέρα 23:00, Ομόνοια
Μπαίνω στο σταθμό του Hλεκτρικού στην Ομόνοια. Στα κιτρινο-πορτοκαλί της πλακάκια βλέπω πάλι μια έγκυο τζάνκι που ζητιανεύει τα βράδια, είναι ξανθουλή και με πρησμένα δάχτυλα - πάντα στεναχωριέμαι όταν τη βλέπω. Eίναι αργά, είμαι κουρασμένη και κακόκεφη. Βρίσκω μια θέση στο παράθυρο. Βάζω τα ακουστικά κι ανοίγω το ραδιόφωνο. Μέσα στο ψάξιμο πέφτω πάνω σε ένα πρόγραμμα για τη Λένα Πλάτωνος - της έχει αφιέρωμα ένας κουρδισμένος κύριος στο τρίτο πρόγραμμα. Ακούω με περιέργεια -για μένα η Λένα Πλάτωνος είναι η Ρόζα Ροζαλία και η Κινέζα που χτυπάει τα πόδια της για να μην κόψει η μαγιονέζα - ένα λυπημένο ηλεκτρονικό τραγούδι με παράξενους στίχους για ανθρώπους που μιλάνε ρουμάνικα σε ένα ασανσέρ. Σιγά και ρυθμικά ξετυλίγεται ένα σύμπαν που μοιάζει φτιαγμένο με κλωστή: βουβά τούνελ, βιβλία για φυματικές πριγκίπισσες με σκουριασμένα ξυραφάκια των ποδιών, άνθρωποι που για να γλιτώσουν από τα ζόμπι πρέπει να κάνουν έρωτα τώρα, αυτήν τη στιγμή, με τα φώτα ανοιχτά. Λίγο πριν το γυμνάσιο Νέου Ηρακλείου -άσπρο με μπλε παράθυρα μέσα στη βροχή- ο παραγωγός διαβάζει τις διηγήσεις άλλων για τη Λένα Πλάτωνος. «Ποτέ δεν είδα ωραιότερο κορίτσι» λέει και μετά μιλά για τις νάιλον κάλτσες της. Συνειδητοποιώ πως αυτού του είδους η μουσική σού αλλάζει τη ζωή -είναι το αντίστοιχο του Φλωμπέρ και του Ντίκενς- η αναλαμπή που έχεις ξαφνικά ένα βράδυ σε ένα κρύο τρένο ενώ έξω βρέχει και η καινούργια χρονιά καλπάζει ιλιγγιωδώς προς το μέρος σου. «Το τρένο με τις κούκλες των ενοχών και των αραχνιασμένων παραμυθιών το λένε happy end express για καμουφλάζ. Σαμποτάζ, θα του κάνουμε σαμποτάζ. Κι αν αντγια το τρένο εκτροχιαστούμε εμείς, ας πούμε πως ακόμα για μας είναι νωρίς. Ίσως να έρθουν άλλα παιδιά με μάτια laser και μαλλιά τιρκουάζ και να κάνουνε σαμποτάζ. Σαμποτάζ».
σχόλια