Eurotrash

Eurotrash Facebook Twitter
Μιχάλης Παπαγιαννάκης
0
Δεν νομίζω ότι θασημειωθούν τίποτα συγκλονιστικά ποσοστάαποχής την Κυριακή, αλλά κι αν συμβείαυτό θα έπρεπε να συγχαίρει κανείς γιατα αντανακλαστικά τους αντί να καταγγέλλειτους ανθρώπους που αποφάσισαν να πάνεπάσο στις ευρωεκλογές (είτε πρόκειταιγια «ευρωσκεπτικιστές» κάθε είδους πουδεν βλέπουν το νόημα είτε απλά γιαλουόμενους) ως προδότες περίπου τηςδημοκρατίας και αμετανόητους χαβαλέδες.Η χώρα μας πάντα, σαν κακός μαθητής πουτο παίζει σπασίκλας όποτε χρειάζεται,παρουσίαζε από τα χαμηλότερα ποσοστάαποχής στην Ε.Ε., όχι βέβαια λόγω πολιτικήςευαισθησίας και λαχτάρας για την«ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» (ένα όραμα πουμοιάζει πλέον, κυριολεκτικά, χωρίς όρια)αλλά κυρίως λόγω της επιμονής μιαςπαλαιοκομματικού τύπου αντίληψης τηςπολιτικής αντιπαράθεσης: φετιχισμόςτης εκλογικής διαδικασίας ως κατάλοιπουτης χουντικής καταπίεσης. Κάποτε πρέπεινα τελειώσει το παραμύθι της απάθειαςπου ευθύνεται για όλα τα δεινά. Και γιατίέχουμε μάθει να δεχόμαστε την περίεργη(αριστέριστικη) λογική που θέλει αυτόνπου ρίχνει λευκό/άκυρο να είναι μάγκαςκι αυτόν που απέχει να είναι τρόμπας,«έρμαιο της τηλεοπτικής κουλτούρας» ήκι εγώ δεν ξέρω τι άλλο τον κατηγορούνδιάφοροι μικρομέγαλοι, με χαρακτηριστικόστόμφο και σοβαροφάνεια («μην ακούςτους καρχαρίες - χάσε ένα μπάνιο για ναχάσουν τον ύπνο τους» είναι το σλόγκαντης καμπάνιας εναντίον της αποχής, χωρίςίχνος ειρωνείας...). Δεν γίνεται δηλαδήνα υπάρχουν άνθρωποι που δεν επιθυμούννα ταυτιστούν με κανένα από τα πέντεκόμματα; Και ποιος μπορεί πραγματικάνα τους ρίξει άδικο; Και με ποιαεπιχειρήματα; Προφανώς, όχι επειδή είναιαμόρφωτοι που δεν «το πιάνουν», αλλάεπειδή βλέπουν μόνο έναν ωκεανόγραφειοκρατίας κι έναν αχταρμά 27 χωρώνμε εντελώς διαφορετικές προοπτικές καιεπιδιώξεις...

Τα κόμματα φυσικάπαρουσίασαν κοινό μέτωπο εναντίον τηςαποχής. Λογικόν. Οι διαφορές παραμερίζονταισε οποιοδήποτε κλάδο και συντεχνία όταναρχίζει να λακίζει η πελατεία. Αλλά πώςμπορείς πραγματικά να ψήσεις ακόμα καιτον πιο καλοπροαίρετο ψηφοφόρο νασυμμετάσχει σε μια διαδικασία, τοαποτέλεσμα της οποίας θα χρησιμοποιηθείόχι βέβαια για να γίνει πιο οικείο καικατανοητό το νεφελώδες (στα μάτια τωνπερισσότερων) σύστημα λειτουργίας τηςΕυρωβουλής, αλλά για εσωτερική κατανάλωση;Ποια Ευρώπη; Ουσιαστικά πρόκειται γιαμια δημοσκόπηση μεγάλης κλίμακας ενόψει εθνικών εκλογών. Οι ευρωβουλευτέςπου θα εκλεγούν είναι επιλεγμένοι απότα κόμματα, σπανίως με «ευρωπαϊκά»κριτήρια - φυσικά, υπήρχαν πάντα κάποιοιΈλληνες ευρωβουλευτές από όλους τουςχώρους που επέδειξαν συμμετοχή καιδημιουργικότητα στο Ευρωκοινοβούλιο,αλλά ποιος επίσημος κομματικός φορέαςασχολήθηκε ποτέ πραγματικά με τηνπροβολή του έργου τους; Μόνο τις αφίσεςτων κομμάτων να δει κανείς -ειδικά τωνδύο «μεγάλων» με τους ηγέτες τους σεold schoolβαρύγδουπες και πληθωρικές πόζες-καταλαβαίνει ότι πρόκειται γιαπαλαιοκομματικού τύπου μικροπολιτικήσημειολογία που δεν έχει τίποτε να κάνειμε σύγχρονες αντιλήψεις περί «κοινήςπροοπτικής μιας μεγάλης, ΕνωμένηςΕυρώπης». Για περιπτώσεις σαν του ΚΚΕ(σαν τον Πάγκαλο θα καταντήσω στο τέλος,αλλά πώς να δεχτείς τόση παρανοϊκήγραφικότητα;) τι να πει κανείς; Σαναπρόσκλητοι σε πάρτι που κάθονται στηγωνία και σε βρίζουν. Και τους πληρώνειςκι από πάνω. «Όχι στην αποχή: Βολεύειτην Ε.Ε.» είναι το βασικό σλόγκαν τουΠερισσού. Ιδού λοιπόν το ιδανικόεπιχείρημα υπέρ της αποχής. Χρειάζεταικι άλλο; Ο κόσμος στην Ευρώπη δεν απέχειεξαιτίας μιας κριτικής διάθεσης απέναντιστην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις πολιτικέςτης διαδικασίες. Απλά αυτές οι εκλογέςμοιάζουν τόσο πληκτικές και μάταιεςκαι κανείς αναρωτιέται γιατί να συμμετέχεισε κάτι από το οποίο δεν πρόκειται ναπροκύψει κάποια συνταρακτική αλλαγή -με λίγα λόγια δεν θα αλλάξει καμιάκυβέρνηση, το πολύ πολύ κάποιοισυσχετισμοί, κάποιες ισορροπίες. Είτετο θέλουμε είτε όχι, οι εκλογές (γενικά)στο μυαλό του κόσμου έχουν να κάνουν μετο ποιος θα κυβερνήσει - έχουν να κάνουνμε συγκεκριμένα πρόσωπα, και υπάρχειήδη η σκέψη σε κύκλους της Ε.Ε. στο μέλλοννα υπάρχουν κοινοί υποψήφιοι για όλεςτις χώρες. Αλλά ποιος το θέλει αυτό;Σίγουρα όχι οι εθνικές κυβερνήσεις, πουθα βρεθούν έτσι σε δεύτερη μοίρα.

Αυτή θα είναι η πρώτηφορά που δεν θα τραβηχτώ (αυτό είναι τοσωστό ρήμα) στις κάλπες. Όχι ότι ποτέκατηγόρησα κάποιον που απείχε (με ποιαεπιχειρήματα άλλωστε...). Το μόνο που μεστενοχωρεί είναι ότι έτσι δεν τιμώ τοόραμα (και τη μνήμη) του πιο σπουδαίουΈλληνα πολιτικού που «γνώρισα» ποτέ,του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, ο οποίος επέμενεμέχρι τέλους ότι «η πολιτική ενοποίησητης Ευρώπης είναι η πιο αριστερή πρότασηπου γνωρίζω όταν συζητάμε για την πορείατου κόσμου». Μόνο που η ΑνανεωτικήΑριστερά που εκπροσωπούσε ο Παπαγιαννάκηςμοιάζει να απουσιάζει από τα ψηφοδέλτια(αν γράψει κανείς «Παπαγιαννάκης» μεμαρκαδόρο στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ,αυτό ακυρώνεται; Χμμμμ...).

Shortcut
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ