Πολύ πριν ακούσω το«Forever Young»του «αιώνιου» Dylan είχαακούσει το «Forever Young»των «περιστασιακών» Alphaville.Μέχρι και σήμερα το δεύτερο, παρά ή,μάλλον, εξαιτίας της συγκλονιστικήςαφέλειάς του είναι κολλημένο σαν τσίχλαστο μυαλό μου, ενώ το πρώτο -το οποίοπρόσφατα κατέληξε ως soundtrackσε διαφημιστικό της Pepsiμε τις ευλογίες αλλά και την παρουσίατου δημιουργού του- μου μοιάζει σαναπόδειξη ότι ο Μεγάλος απολαμβάνει πάνωαπ' όλα να μας χειραγωγεί, για να μηνπω να μας δουλεύει ψιλό γαζί. Εντελώςυποκειμενική άποψη, αλλά περίπουφυσιολογική για όσους γαλουχήθηκαν στα«ακατανόητα» ‘80s, όταν οαναγεννημένος Χριστιανός BobDylan δεν υπήρχε στο σκηνικό.Ακόμα κι όταν άκουσα τελικά το τραγούδι,δεν βρήκα καμιά γοητεία σ' αυτό τοιδεαλιστικό (και αμυδρά σαρκαστικό;)ευχολόγιο («είθε να βγουν αληθινές όλεςσου οι ευχές / είθε να μείνεις για πάντανέος») αντίθετα από τους ευσεβείςσυνθετικούς και νέον πόθους παραλιακήςντίσκο και τις περίεργες Τζέιμς Μπονταναφορές του κομματιού των Γερμανών μετις περήφανες φράντζες («ας πεθάνουμενέοι ή ας ζήσουμε για πάντα / δεν έχουμετην εξουσία αλλά ποτέ δεν λέμε ποτέ...τα νιάτα είναι σαν τα διαμάντια στονήλιο / και τα διαμάντια είναι παντοτινά...για πάντα νέος, θέλω να είμαι για πάντανέος κ.λπ., κ.λπ.).
Το θέμα μας όμως δενείναι η άρνηση της popαισθητικής των ‘80s ναπεθάνει επιτέλους με αξιοπρέπεια, αλλάη επιθυμία των ανθρώπων να θέλουν ναμείνουν για πάντα νέοι - αυτής της γεμάτηςθράσος ιδέας που επιμένει με όλο καιμεγαλύτερο πείσμα όσο η επιστήμηεξελίσσεται. «Δεν θέλω να κερδίσω τηναθανασία με το έργο μου αλλά με το ναμην πεθάνω ποτέ» είχε πει κάποτε ο ΓούντιΆλεν, δήλωση όχι χαρακτηριστική ακριβώςτου πνεύματος του διανοούμενου πορνόγερου,αλλά τυπική της επιθυμίας αέναης αναβολής(σαν δίκη στην Ευελπίδων) των γηρατειώνκαι του θανάτου. Αφορμή γι αυτές τιςσκέψεις -που πάνε κι έρχονται συνεχώςστο μυαλό όλων- είναι το τελευταίο τεύχοςτου περιοδικού «Time» μεcover story τις«10 Ιδέες που αλλάζουν τον κόσμο σήμερα».Μια από αυτές είναι αυτό που αποκαλείο συγγραφέας του άρθρου (και νονός τουόρου) «amortality», που θαμπορούσε να αποδοθεί ελληνικά ως«αθνητότητα» (τέτοιες μαγκιές καινεολογισμοί πάντα μοιάζουν πιο άκομψοιστα ελληνικά). Μια πειραγμένη λέξη γιαμια πειραγμένη ιδέα μπορεί να πει κανείς,που αφορά πάντως μια τάση που μόνοκαινούργια δεν είναι, απλά παρουσιάζεταιπιο έντονη από ποτέ: η ισχυρή επιθυμίατων προνομιούχων ανθρώπων όχι μόνο ναφαίνονται νέοι όσο γίνεται και με κάθεμέσο αλλά να μην αλλάξουν πίστα ποτέ,ζώντας με τους ίδιους τρόπους και ρυθμούςκαι κάνοντας (και καταναλώνοντας) ταίδια πράγματα από την ύστερη εφηβείαμέχρι τα βαθιά γεράματα (ή το Τέλος,όποτε έρθει αυτό). Όχι απλά το δικαίωμανα νεάζεις για πάντα αλλά «... μια πιοπαράξενη και πιο δυνατή αλχημεία πουενισχύεται από τη σημαντική αύξηση τουπροσδόκιμου ζωής και μια βαθιά πτώσητης επιρροής της οργανωμένης θρησκείας- όλα τα παραπάνω μέσα από τη γαλάζιαθολούρα του Βιάγκρα».
Ούτε νταραβέρια με τοΔιάολο, ούτε αφρόλουτρο με αίμα παρθένων- απλά η ελευθερία των μικρών νασυμπεριφέρονται σαν μεγάλοι και τωνμεγάλων να συμπεριφέρονται σαν μικροί.Το αστείο είναι ότι το κείμενο παρουσιάζειως poster boyαυτής της τάσης τον Πρόεδρο της ΓαλλίαςΝικολά Σαρκοζί που μοιάζει να επιδεικνύειδιαρκώς, εκτός από την Κλάρα Μπρούνι,τις καθηλωμένες στην εφηβεία ορμόνεςτου, αν και προσωπικά μου φαίνεται απλάως κάποιος που ενσαρκώνει τέλεια τοπαλιό σουξέ «είναι γάτα, είναι γάτα, οκοντός με τη γραβάτα».
Τελικά πρέπει κάποιοςνα συμπεριφέρεται αναλόγως της ηλικίαςτου; Και τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Είναιίσως συντηρητική άποψη αλλά και λογικήμε αισθητικούς όρους, αν σκεφτεί απλάκανείς πόσο αντιαισθητικό θέαμα μπορείνα είναι ο εξηντάρης με την κοτσίδα ή ηκυρία με το αγρίως τραβηγμένο πρόσωπο.Η αλήθεια είναι ότι παρά την εξέλιξητων πάσης φύσεων παρεμβάσεων στηφυσιολογική εξέλιξη, ελάχιστοι άνθρωποιμπορούν να κρύψουν αποτελεσματικά τηνηλικία τους, κυρίως αυτοί που έχουν γιαβιτρίνα ένα «baby face»ή είναι κάτοχοι ασυνήθιστα «νεανικών»γονιδίων. Υπάρχει όμως και μια άλληαντίφαση, νομίζω... Πώς γίνεται να είμαστεαπό τη μία πιο ευαισθητοποιημένοι απόποτέ με τα προβλήματα του πλανήτη κιαπό την άλλη τόσο πολύ στην κοσμάρα μας;Πώς γίνεται να είμαστε πιο σεμνοί καιπροσεχτικοί στη σχέση μας με τη φύσηκαι συγχρόνως πιο πρόθυμοι από ποτέ ναασελγήσουμε επί της «φυσικής διαδικασίας»αδιαφορώντας για το κόστος; Κάτι μοιάζειθεμελιακά λάθος σ' αυτή την εξίσωση. ΟΦράνσις Φουκουγιάμα (ο γνωστός συντηρητικόςφιλόσοφος που έγινε διάσημος από τηθεωρία περί «τέλους της Ιστορίας») είχεγράψει ένα νόστιμο στο βιβλίο του OurPosthuman Futureπριν μερικά χρόνια: «Αυτοί που είναινέοι -ή νεάζοντες- σήμερα δεν πρόκειταινα παραμερίσουν όχι μόνο για τα παιδιάτους αλλά ούτε για τα εγγόνια και ταδισέγγονα τους...».
σχόλια