Τελικά «γεμίζει τις μπαταρίες του» κανείς, στηνπραγματικότητα, στις διακοπές; Κι αν ναι, σε πόσο καιρό αδειάζει ξανά τοντεπόζιτο; Σ΄ ένα μήνα; Μια εβδομάδα; Δυο μέρες μόλις μετά την επιστροφή καιπρέπει να καταπολεμώ κάθε πέντε λεπτά την έντονη επιθυμία να βγάλω τα παπούτσιαμου σε δημόσιο χώρο και να πιω ένα καραφάκι ρακί απνευστί (καύσιμο που, έτσι κιαλλιώς, δε φτουράει στην πόλη όπως στο νησί). Αυτό που μένει, αν είσαι τυχερός-και δεν εξέτισες τις διακοπές σου σε κάποιο παραθεριστικό στρατόπεδοσυγκέντρωσης- είναι αυτή η αίσθηση συντροφικότητας με τους υπόλοιπουςεπισκέπτες ενός αγαπημένου καλοκαιρινού προορισμού. Κι αυτό συμβαίνει σ΄ έναμέρος οικείο. Τσεκαρισμένο μέσα στα χρόνια. Πού να τρέχεις τώρα να «ζήσεις τομύθο σου» σε άλλα μέρη και να περπατάς σα χαμένος μέχρι να βρεις «τι παίζει»,«πού δε θα μας τον πιάσουν», «πού είναι το καλύτερο φαγητό», «πού κρύβεται τοαυθεντικό» και τέτοια κουραστικά και μάταια πράγματα.
Στο ίδιο λοιπόν μέρος, μέχρινα ξεθωριάσει η επιθυμία - ή να σου ισοπεδώσει τις αγαπημένες γωνιές το σύστηματουριστικού εκσυγχρονισμού και οργανωμένης ή ανοργάνωτης αρπαχτής. Έστω κι ανκάθε καλοκαίρι καταφτάνει καινούργια φουρνιά ενθουσιωδών πρωτάρηδων για να το«μαγαρίσει» (όλη οι «παλιοί» την ίδια γκρίνια κάνουν, είναι μέρος τηςιεροτελεστίας, νομοτελειακό σχεδόν). Στο χώρο που γίνεσαι αυθόρμητα κοινωνικόςή, στη χειρότερη, μοιράζεσαι το σνομπισμό και τον απελευθερωμένο μισανθρωπισμό σουμε αδελφές ψυχές.
Εκεί που λες στον άλλο «Τι έγινε; Καλά;» και αυτό πουεννοείς -αντίθετα από την αυτοματική εκφορά του λόγου στην αστικήκαθημερινότητα- είναι «χαίρομαι πραγματικά που έχω την ευκαιρία να πω (ναακούσω τον εαυτό μου να λέει, δηλαδή) αυτήν τη φράση σε κάποιον». Ούτευποκριτικές φιλοφρονήσεις ούτε στραβωμένα μουρμουρητά.
Στα μικρά νησιά δεν υπάρχουν κομπάρσοι - μόνο σταρ καικαρατερίστες. Και όλοι μοιάζουν να κατανοούν ότι το να είσαι μπλαζέ είναιχάσιμο χρόνου και ευκαιριών. Το ξεχνούν, βέβαια, μετά στην πόλη όπου απαιτούνταιάλλα κόλπα κι άλλοι ρόλοι, αλλά κάτι απ΄ αυτή την ανοχή που επιβάλλει σχεδόν τοιδανικό σκηνικό, διατηρείται μέσα σου για να την ανασύρεις, αν χρειαστεί, σειδιαίτερα τσιτωμένες καταστάσεις της «κανονικής ζωής». Στην πόλη ανήκουμεεξάλλου, μην μπερδευόμαστε, που έλεγε κι ένας φίλος φέτος στο νησί, και δεν είναιλίγοι αυτοί οι τουρίστες / wannabe localistas που την πάτησαν κατάκαιρούς και λησμόνησαν ότι δεν είναι αυτοί οι ντόπιοι, αλλά οι ξένοι, ή οι «εποχικοίοπαδοί» τέλος πάντων, του αγαπημένου τους νησιού.
Αυτοί που την πατάνε κυρίως είναι συνήθως οινεολαίοι, και έχει πάντα πλάκα να παρατηρεί κανείς το ναρκισσισμό των νεαρών φρικιώντρίτης γενιάς («είμαστε πιο ωραίοι και πιο ελεύθεροι και πιο ευαισθητοποιημένοιαπό σας» - και είναι φυσικά), που αμολιέται στις παραλίες ελεύθερου κάμπινγκ ή στις πλατείες που κολλάνε από ταχυμένα ρακόμελα. Η αλαζονεία είναι σπορ της νιότης, πώς να το κάνουμε, και δενμπορείς να του ακυρώνεις τη στιγμή του, του πιτσιρικά, γιατί είναι σπαστικός τεχνο-freak ή γιατί φοράειτο σώβρακο πάνω από το παντελόνι επειδή αυτή είναι η σύγχρονη εκδοχή της «fuck you» εφηβικής μόδας, είτεγιατί βαράει αλύπητα το τουμπερλέκι (tribal, man!)με την αίσθηση ρυθμού που θα εκτιμούσε μόνο Νεάντερταλ σε απομόνωση. Τονκολακεύεις και λίγο («ωραίο τραγουδάκι, φίλε, το δυναμώνεις λίγο;») καιεπιστρέφεις στις «ώριμες» και βαρεμένες συζητήσεις της παρέας σου.
Σε μια τέτοιακρίση φιλοσοφικής διαύγειας περί της σημειολογίας των ονομάτων από τημεταπολίτευση και μετά, ένας καλοκαιρινός «σύντροφος» μου είπε ότι την πεθερά τουτη λένε Σούλα (υποκοριστικό της εποχής της αστυφιλίας), τη γυναίκα του Μπέτυ (80΄s ξενομανία)και την κόρη του Δανάη (μπουρζουά φαντασίωση). Αυτό θα μπορούσε να γίνει καιτραγουδάκι στη μελωδία του «Κολλήγα γιος του παππού μου ο παππούς... κ.λπ. » τουΚηλαηδόνη. Κάποιος άλλος της παρέας τότε έθεσε (εντελώς άσχετα) την απορίαγιατί πολλοί Έλληνες γκέι είναι τόσο ανεκτικοί στο σκυλοπόπ ιδίωμα, ενώ οιλεσβίες αντίθετα έχουν έντονη ροπή προς το έντεχνο και το παλιό λαϊκό. Αυτόσηκώνει περαιτέρω ανάλυση ίσως. Ίσως και όχι. Το κακό με τις διακοπές, είναιότι εξαιτίας του ελεύθερου χρόνου και της χαλάρωσης, η σημειολογία είναιτεμπέλικη και εντελώς αυθαίρετη.
σχόλια