Γεννήθηκα μεν στηΣαλονίκη, που λέει και το τραγούδι, αλλάδεν ξέρω απέξω ούτε τη διαδρομή ούτεέχω καταφέρει ποτέ να διεισδύσω σ' αυτότο ιδιαίτερο «spiritus loci»της πόλης που οι γονείς μου πέρασανκάποια από τα πιο ευτυχισμένα χρόνιατης ζωής τους. Απλά περιφέρομαι κάθεχρόνο ως ιδανικός τουρίστας τις μέρεςτου Φεστιβάλ με φαντασιώσεις ελεύθερουloner, άσχετος αλλά ευτυχής,απολαμβάνοντας τη διαπεραστική ψύχρα,τη βόλτα στην παραλία, τα οικείαξενυχτάδικα, τους «μακριά κι αγαπημένους»φίλους. Απευθύνθηκα λοιπόν σ' ένα φίλο(και «καλό συνάδελφο» που λένε) πουμεγάλωσε εκεί, αλλά ζει εδώ και μερικάχρόνια στην Αθήνα. Είναι λίγο πριν τατριάντα, έγινε μπαμπάς πριν λίγουςμήνες, τον λένε κι αυτόν Δημήτρη (μόνο«επάνω» το σέβονται το όνομα και τοτιμούν με «εθνική» αργία), είναι Άρης,εντελώς ακαδημαϊκά όμως (κρίμα, γιατίψοφάω ν' ακούω ατάκες τύπου «Μπονάειτο μυαΛό μου με τον ΜΠΑΟΚ ρε φιΛαράκι»)και τα στοιχεία του βρίσκονται στηδιάθεση παντός ενδιαφερομένου.
Ποιο είναι το αγαπημένοσου κομμάτι της πόλης;
Η νέα παραλία, χωρίς νατο πολυσκεφτώ. Με το μύθο της έχωμεγαλώσει, ξέροντας πάντα ότι η πόλημου βλέπει φάτσα στη θάλασσα, ενώ η Αθήνατην έχει στην καμπούρα της. Η Αθήνα δενέχει βόλτα στην παραλία. Λίγος τοπικισμόςδεν έβλαψε ποτέ κανέναν, ξέρεις.
Ποια είναι η πιο έντονηανάμνησή σου;
Πρώτη φορά στο«Δημητρούλα», ταξίδι για τα Χανιά μετην παρέα, Ιούνιος του '95. Με το που πήρεστροφή το πλοίο από το λιμάνι, η πόλημου φάνηκε πιο άσχημη από ποτέ. Κι αυτόςο στίχος «Της Σαλονίκης μοναχά τηςπρέπει καράβι» μου φάνηκε αφόρητος.Έντονη δεν είπες; Όταν μια εντύπωσηείναι σαν γροθιά στο στομάχι, πώς τηχαρακτηρίζεις;
Αισθάνεσαι πιο πολύΒαλκάνιος ή μεσογειακός τύπος;
Όλα και τίποτε. Βαλκάνιοςόταν βρίσκομαι με το αυτοκίνητο στονΒαρδάρη, εκεί όπου ξεκίνησαν τα έργαγια το μετρό (μετρό; απίστευτος ευφημισμός- πρόκειται για μια γραμμή που ενώνειπέντε στάσεις λεωφορείου). Μεσόγειοςένιωθα ανάμεσα στους ξένους φοιτητέςστην πανεπιστημιούπολη. Αν δεν υπήρχεκι αυτή...
Κάτι που συμβολίζειγια σένα τον παλαιό «κοσμοπολιτισμό»της πόλης;
Το εβραϊκό νεκροταφείοστα θεμέλια του πανεπιστημίου.
Τι βλέπεις για τοάμεσο μέλλον;
Η πόλη εδώ και δύοχρόνια, τουλάχιστον, βρίσκεται σε κρίσιμηκαμπή. Είτε θα κάνει το μικρό βήμα προςτο μέλλον είτε θα παραμείνει στα στάσιμακαι θολά νερά του πολιτικάντικουεπαρχιωτισμού. Κάτι ακούστηκε για«Διεθνές Πανεπιστήμιο», αλλά το βλέπωνα καταλήγει στα αζήτητα. Spleen,φίλε, μπόλικο spleen...
Ένα «εμβληματικό»πρόσωπο της πόλης που εκτιμούσες πάντα;
Είχα δει πριν κάμποσαχρόνια ένα μικρό ντοκιμαντέρ του πάνταφωτεινού στο σκοτάδι σκηνοθέτη ΤάκηΚανελλόπουλου, στο Ολύμπιον, σε μιαάδεια αίθουσα. Νομίζω ότι ο μόνος πουκαθόταν μαζί μου ήταν ο γνωστός (στηΘεσσαλονίκη τουλάχιστον) κριτικόςκινηματογράφου Αλέξης Δερμεντζόγλου.Αποφάσισα τότε ότι ο (αείμνηστος)Κανελλόπουλος θα έπρεπε να είναι το«θέμα» του δεκάλεπτου φιλμ που έπρεπενα παραδώσω ως εργασία στο πανεπιστήμιο(έψησα μάλιστα και τον Δερμεντζόγλουνα μιλήσει!).
Τι νομίζεις ότιεμποδίζει την πόλη από το να είναι ενδυνάμει η αντίστοιχη Βαρκελώνη (ή έστωΜάντσεστερ) της Ελλάδας;
Ξέχασες το Σιάτλ. Ήτανη πόλη με την οποία συνέκρινε τηΘεσσαλονίκη ένας ταξιδιάρης δημοσιογράφοςτων «New YorkTimes» πριν από ένα ενάμισηχρόνο. Πλάκα είχε αυτό.
Θα ξαναγύριζες πίσωκαι υπό ποια προϋπόθεση;
Ναι, όταν ανακαλυφτείη μηχανή που γυρνά πίσω το χρόνο.
σχόλια