The Man in Black

The Man in Black Facebook Twitter
Ντούσαν Μπάγιεβιτς
0

«Δεν θέλω να πεθάνω»είπε ο Μπάγιεβιτς την προηγούμενηεβδομάδα στην συνέντευξη Τύπου μετάτον αγώνα της ΑΕΚ με την Κέρκυρα,αντιδρώντας έτσι σε άλλο ένα δραματικόεπεισόδιο της αέναης διοικητικής κρίσηςτης ομάδας. Με τέτοιους βαρείς όρουςδεν είχε μιλήσει ούτε στην εποχή τηςδιαρκούς «στοχοποίησής» (λέξη του συρμούεσχάτως) του, όταν τον έκραζαν κάποιοιφανατικοί ως χαμερπή προδότη (κι εγώέχω φωνάξει «ε-ε-ε, ο-ο-ο, Ντούσαν δεν σεθέλουμε και φύγε από' δω», το πήρα πίσωόμως). Αλλά τότε ήταν η μεγάλη καψούραπου προδόθηκε στη μέση. Αυτήν τη φορά,ο κορυφαίος (στατιστικά και αντικειμενικά)προπονητής όλων των εποχών στην Ελλάδαεκφράζει χωρίς ζόρι και εντελώς αυθόρμητα(αντίθετα με άλλους επαγγελματίεςΑΕΚάρες) το κοινό αίσθημα που λένε καιμοιάζει η μόνη σταθερή αξία σ' ένασύστημα άτολμων και ανεύθυνωνπαραγοντίσκων. Αλλά αυτό τουλάχιστονπρέπει να του το δώσουμε, έστω καικαθυστερημένα: υπερόπτης ίσως, αλλάπάντα υπεράνω της βαθιάς και διαβρωτικήςμιζέριας του ελληνικού ποδοσφαίρου. ΟΜπάγιεβιτς ανήκει σ' αυτή την κατηγορίατων «ξένων» που ζουν στην Ελλάδα (Δυτικών,Ανατολικών, και «τριτοκοσμικών») καιπαρακολουθούν με απορία και συγκρατημένομειδίαμα εμάς τους αυτόχθονες ναεπιδιδόμαστε στα αυτοκαταστροφικάεθνικά μας σπορ: την υπερβολή, τηνισοπέδωση, την αυτολύπηση, την απαξίωση.Εθνικά σπορ στα οποία βρέθηκε άθελά τουπρωταγωνιστής, είτε πρόκειται για τηνεποχή όπου όλη η Ελλάδα έμοιαζε να τουκάνει δημόσιες σχέσεις είτε για ότανβρέθηκε στο στόχαστρο σημαντικής μερίδαςΑΕΚτζήδων αλλά και Ολυμπιακών αργότερα(ακόμα και οι Αρειανοί ξίνισαν πέρσι,όταν δεν κατάφερε να πάρει το Κύπελλοστον τελικό).

Στην τρίτη (τέταρτη ανυπολογίσουμε και τη μεγάλη καριέρα τουως παίκτη) πράξη του έργου, ο Μπάγιεβιτςαποδεικνύει ότι είναι ΑΕΚ. Τουτέστιν:δεν είναι ακριβώς «ψυχρός επαγγελματίας»,είναι ο εαυτός του. Δεν έγινε φυσικά ΑΕΚόταν ήταν παιδάκι στη Βοσνία, συνδέθηκεόμως βαθιά με την ομάδα εξαιτίας τωνέντονων συνθηκών (και οι «έντονεςσυνθήκες «δεν έπαψαν ποτέ να τρέχουνπίσω από αυτή την ομάδα σαν κακομαθημένοαδερφάκι). Ο Μπάγιεβιτς ξανάγινε πρίγκιπαςχωρίς να τον φιλήσει κανείς, γιατίαπλούστατα δεν υπήρξε ποτέ βάτραχος (οΚέρμιτ εξάλλου, με τον οποίον τονπροσωποποίησαν συμβολικά στις εξέδρεςτων φανατικών, ήταν αυτός ο κεντρικόςχαρακτήρας που κρατούσε το θίασο τουΜάπετ Σόου ενωμένο και τον προστάτευεαπό τη φυσική ροπή του στην αναρχία καιστο χάος). Επιβλητική φιγούρα υπήρξεπάντοτε (ο Γιώργος Γεωργίου, όταν είχεέρθει στην Ελλάδα ο Κλίντον, τον είχεπαρομοιάσει ως «παράστημα» -καιανεξαρτήτως ιδεολογικών αντιπαραθέσεων-με τον Μπάγιεβιτς για να γίνει αντιληπτός),αλλά τώρα τελευταία έχει κάτι από τηνψύχραιμη καθεστωτική παρουσία του ΚλιντΊστγουντ, ο οποίος φυσικά δεν έχει εδώκαι χρόνια ούτε να αποδείξει ούτε ναδικαιολογήσει τίποτα - φορώντας αγέρωχατο συντηρητικό ατομισμό του. Μου θυμίζειεπίσης με τη μαύρη καμπαρντίνα (αντίθετααπό την πιο «κοσμοπολίτικη» μπεζ πουφορούσε παλιά) κάτι από τη μοναχική,μοιρολατρική, σχεδόν απόκοσμη φιγούρατου Τζόνι Κας, του Ανθρώπου με τα Μαύρα.Ακόμα και το ομώνυμο τραγούδι μοιάζεινα ταιριάζει σε κάποια σημεία, ειδικάμε το ρόλο που η μοίρα επεφύλαξε στονΝτούσαν Μπάγιεβιτς να παίξει αυτό τονκαιρό στο σύμπαν της ΑΕΚ:

Μια χαρά είμαστε, θαμου πεις,
Με τα αστραφτερά μαςαμάξια και τα φανταχτερά ρούχα,
Αλλά για να θυμόμαστεαυτούς που μένουν πίσω,
Μπροστά χρειάζεταιένας Άντρας στα Μαύρα

Το ξέρω ότι κάποιαπράγματα δεν θα φτιάξουν ποτέ
Και ότι χρειάζονταιαλλαγές όπου κι αν πας
Αλλά μέχρι να βρούμετο δρόμο το σωστό
Δεν θα με δεις ποτέντυμένο στα λευκά

Δεν θα' θελα νομίζειςνα φοράω ένα ουράνιο τόξο καθημερινά
Και να λέω στον κόσμοότι όλα είναι εντάξει;
Αλλά φροντίζω να κουβαλώλίγο σκοτάδι στην πλάτη
Μέχρι τα πράγματα ναγίνουν φωτεινά, θα είμαι ο Άντρας σταΜαύρα

Shortcut
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ