«Δεν θέλω να πεθάνω»είπε ο Μπάγιεβιτς την προηγούμενηεβδομάδα στην συνέντευξη Τύπου μετάτον αγώνα της ΑΕΚ με την Κέρκυρα,αντιδρώντας έτσι σε άλλο ένα δραματικόεπεισόδιο της αέναης διοικητικής κρίσηςτης ομάδας. Με τέτοιους βαρείς όρουςδεν είχε μιλήσει ούτε στην εποχή τηςδιαρκούς «στοχοποίησής» (λέξη του συρμούεσχάτως) του, όταν τον έκραζαν κάποιοιφανατικοί ως χαμερπή προδότη (κι εγώέχω φωνάξει «ε-ε-ε, ο-ο-ο, Ντούσαν δεν σεθέλουμε και φύγε από' δω», το πήρα πίσωόμως). Αλλά τότε ήταν η μεγάλη καψούραπου προδόθηκε στη μέση. Αυτήν τη φορά,ο κορυφαίος (στατιστικά και αντικειμενικά)προπονητής όλων των εποχών στην Ελλάδαεκφράζει χωρίς ζόρι και εντελώς αυθόρμητα(αντίθετα με άλλους επαγγελματίεςΑΕΚάρες) το κοινό αίσθημα που λένε καιμοιάζει η μόνη σταθερή αξία σ' ένασύστημα άτολμων και ανεύθυνωνπαραγοντίσκων. Αλλά αυτό τουλάχιστονπρέπει να του το δώσουμε, έστω καικαθυστερημένα: υπερόπτης ίσως, αλλάπάντα υπεράνω της βαθιάς και διαβρωτικήςμιζέριας του ελληνικού ποδοσφαίρου. ΟΜπάγιεβιτς ανήκει σ' αυτή την κατηγορίατων «ξένων» που ζουν στην Ελλάδα (Δυτικών,Ανατολικών, και «τριτοκοσμικών») καιπαρακολουθούν με απορία και συγκρατημένομειδίαμα εμάς τους αυτόχθονες ναεπιδιδόμαστε στα αυτοκαταστροφικάεθνικά μας σπορ: την υπερβολή, τηνισοπέδωση, την αυτολύπηση, την απαξίωση.Εθνικά σπορ στα οποία βρέθηκε άθελά τουπρωταγωνιστής, είτε πρόκειται για τηνεποχή όπου όλη η Ελλάδα έμοιαζε να τουκάνει δημόσιες σχέσεις είτε για ότανβρέθηκε στο στόχαστρο σημαντικής μερίδαςΑΕΚτζήδων αλλά και Ολυμπιακών αργότερα(ακόμα και οι Αρειανοί ξίνισαν πέρσι,όταν δεν κατάφερε να πάρει το Κύπελλοστον τελικό).
Στην τρίτη (τέταρτη ανυπολογίσουμε και τη μεγάλη καριέρα τουως παίκτη) πράξη του έργου, ο Μπάγιεβιτςαποδεικνύει ότι είναι ΑΕΚ. Τουτέστιν:δεν είναι ακριβώς «ψυχρός επαγγελματίας»,είναι ο εαυτός του. Δεν έγινε φυσικά ΑΕΚόταν ήταν παιδάκι στη Βοσνία, συνδέθηκεόμως βαθιά με την ομάδα εξαιτίας τωνέντονων συνθηκών (και οι «έντονεςσυνθήκες «δεν έπαψαν ποτέ να τρέχουνπίσω από αυτή την ομάδα σαν κακομαθημένοαδερφάκι). Ο Μπάγιεβιτς ξανάγινε πρίγκιπαςχωρίς να τον φιλήσει κανείς, γιατίαπλούστατα δεν υπήρξε ποτέ βάτραχος (οΚέρμιτ εξάλλου, με τον οποίον τονπροσωποποίησαν συμβολικά στις εξέδρεςτων φανατικών, ήταν αυτός ο κεντρικόςχαρακτήρας που κρατούσε το θίασο τουΜάπετ Σόου ενωμένο και τον προστάτευεαπό τη φυσική ροπή του στην αναρχία καιστο χάος). Επιβλητική φιγούρα υπήρξεπάντοτε (ο Γιώργος Γεωργίου, όταν είχεέρθει στην Ελλάδα ο Κλίντον, τον είχεπαρομοιάσει ως «παράστημα» -καιανεξαρτήτως ιδεολογικών αντιπαραθέσεων-με τον Μπάγιεβιτς για να γίνει αντιληπτός),αλλά τώρα τελευταία έχει κάτι από τηνψύχραιμη καθεστωτική παρουσία του ΚλιντΊστγουντ, ο οποίος φυσικά δεν έχει εδώκαι χρόνια ούτε να αποδείξει ούτε ναδικαιολογήσει τίποτα - φορώντας αγέρωχατο συντηρητικό ατομισμό του. Μου θυμίζειεπίσης με τη μαύρη καμπαρντίνα (αντίθετααπό την πιο «κοσμοπολίτικη» μπεζ πουφορούσε παλιά) κάτι από τη μοναχική,μοιρολατρική, σχεδόν απόκοσμη φιγούρατου Τζόνι Κας, του Ανθρώπου με τα Μαύρα.Ακόμα και το ομώνυμο τραγούδι μοιάζεινα ταιριάζει σε κάποια σημεία, ειδικάμε το ρόλο που η μοίρα επεφύλαξε στονΝτούσαν Μπάγιεβιτς να παίξει αυτό τονκαιρό στο σύμπαν της ΑΕΚ:
Μια χαρά είμαστε, θαμου πεις,
Με τα αστραφτερά μαςαμάξια και τα φανταχτερά ρούχα,
Αλλά για να θυμόμαστεαυτούς που μένουν πίσω,
Μπροστά χρειάζεταιένας Άντρας στα Μαύρα
Το ξέρω ότι κάποιαπράγματα δεν θα φτιάξουν ποτέ
Και ότι χρειάζονταιαλλαγές όπου κι αν πας
Αλλά μέχρι να βρούμετο δρόμο το σωστό
Δεν θα με δεις ποτέντυμένο στα λευκά
Δεν θα' θελα νομίζειςνα φοράω ένα ουράνιο τόξο καθημερινά
Και να λέω στον κόσμοότι όλα είναι εντάξει;
Αλλά φροντίζω να κουβαλώλίγο σκοτάδι στην πλάτη
Μέχρι τα πράγματα ναγίνουν φωτεινά, θα είμαι ο Άντρας σταΜαύρα
σχόλια