Ο θάνατος σου πάει πολύ

Αποστάσεις από το ΣΥΡΙΖΑ, μομφή από την Ολομέλεια που συνεπάγεται την περικοπή του ενός τετάρτου της μηνιαίας αποζημίωσής του.

Έλεος λίγο με τον ισοπεδωτικό αναθεωρητισμό και με την καραμέλα του λαϊκισμού.

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.

Ξεφυλλίζοντας τα προπέρσινα «απομνημονεύματα» του Λόρενς Φερλινγκέτι, του θρυλικού Αμερικανού ποιητή και εκδότη που μας άφησε προχθές, υπερπλήρης ημερών.

Την ημέρα που όλα τα σκέπασε το χιόνι μάθαμε ότι πέθανε στη Γερμανία ο Κρίστιαν, εμβληματική φιγούρα των διακοπών μας στην Ανάφη, σκιάχτρο, τοτέμ και άγιο πνεύμα του αιώνιου καλοκαιριού.

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.

Μου λείπει δραματικά πλέον το να κάτσω σ' ένα τραπέζι οικείου μαγαζιού με φίλους, μου λείπει η έξοδος με φαγητό και ποτό, μου λείπει η κοινωνική συνεύρεση.

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.

Οι πρακτικές διαπόμπευσης και στιγματισμού –το λεγόμενο «Covid shaming»– δικαίων και αδίκων είναι ένα από τα αναπόφευκτα αλλά και πιο θλιβερά απότοκα αυτής της πανδημίας.

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν περπατά στο νερό, ούτε γαληνεύει τη θύελλα, όπως μοιάζει κάποιες φορές να πιστεύει, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος – αν και πολλά τραγούδια του σίγουρα είναι.

Κάποτε βλέπαμε τους φανταστικούς χαρακτήρες στην τηλεόραση σαν να είναι αληθινά πρόσωπα. Τώρα συμβαίνει το αντίστροφο.

Η δεύτερη καραντίνα δεν μοιάζει και πολύ με την πρώτη, ούτε ως συνθήκη ούτε ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι μέρες των τραγουδιών στα μπαλκόνια δεν θα ξανάρθουν αυτήν τη φορά. Και το επόμενο καλοκαίρι είναι πολύ, πολύ μακριά.

Ο καιρός άλλαξε, μαζί με το ψυχολογικό κλίμα, που φαίνεται να απλώνεται όλο και πιο μουντό σχετικά με την εξέλιξη και τις χειμερινές προοπτικές της πανδημίας.

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.

Μια κουβέντα είναι το «σιγά μη φοβηθώ», και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερο φορτίο, ανέμελη σαν σφύριγμα στον αέρα. Είχαμε φοβηθεί πολύ και φοβόμαστε ακόμα.

Η ζωή μου όλη με τον Λάκη Λαζόπουλο και τον Αχιλλέα Μπέο.