Έχει ένα ενδιαφέρον, όπως και να το κάνεις, η μετάλλαξη των όρων, της φρασεολογίας, του όλου αντιεξουσιαστικού discourse γενικά, όπως γλαφυρά και συνοπτικά καταγράφεται στις κατά καιρούς «αναλήψεις ευθύνης» κατόπιν επιθέσεων, συνήθως μικρής κλίμακας και σε εύκολους στόχους. Αργά εξελίσσεται κι αυτού του τύπου ο λόγος, και μόλις πρόσφατα περάσαμε, μετά από δεκαετίες βασανιστικής ανακύκλωσης της επαναστατικής αργκό της Μεταπολίτευσης, σε προκηρύξεις που αναδίδουν ένα άρωμα πανκ αποκάλυψης και μετα-βιομηχανικού ζόφου, όπως μαρτυρά και το όνομα της οργάνωσης που ανέλαβε την ευθύνη για την πρόσφατη επίθεση στο Γαλλικό Ινστιτούτο: Πυρήνες Άμεσης Επίθεσης - Ομάδα «Ζωντανά Απόβλητα». Στο μυαλό μου έσκασε μια αλληλουχία από μπάντες με ονόματα αντίστοιχης θεματικής, όπως τα Τοξικά Απόβλητα (σκα/πανκ/Bad Religion τύπου), που πρέπει να πλησιάζουν την εικοσαετία και εμφανίζονται τακτικά σε συναυλίες και εκδηλώσεις αντιεξουσιαστικού/κινηματικού χαρακτήρα. Κάποια κομμάτια τους πάντως –οι τίτλοι έστω– ξεφεύγουν λίγο από τη λογική των στεγνών ύμνων εξέγερσης για τους πληβείους του αστικού ιστού και δείχνουν μια διάθεση πανκ (αυτο)σαρκασμού που συχνά λείπει από τους συντάκτες επαναστατικών προκηρύξεων: «Η γενιά των 700 μπιρών», «Destroy Biennale», «Είχε παλιόκαιρο (τη μέρα που σε ψήφισα)». Έχουν κάνει, βέβαια, και διασκευή του «Σαν ατσάλινο τείχος», γεγονός που ίσως αποτελεί ένδειξη μιας αναβίωσης του θρύλου του ΕΛΑΣ τα τελευταία χρόνια στις τάξεις της νεολαίας.
«Τι να κάνουμε, εντάξει, και οι Έλληνες αναρχικοί στο φινάλε Έλληνες είναι. Προϊόντα νεοελληνικής κουλτούρας. Καλά παιδιά ως επί το πλείστον, αλλά σε φάση μούρη κι ό,τι να 'ναι δηλαδή...».
Ο θρύλος του Ματαρόα μάλλον δεν έχει τύχει ανάλογης αναγνώρισης και ούτε αναφέρεται τίποτα σχετικό στην προκήρυξη ανάληψης ευθύνης για την επίθεση στις «εκπαιδευτικές υποδομές του γαλλικού κράτους που αποτελούν το πολιτιστικό του πρόσωπο εδώ... γιατί πρέπει να χτυπηθεί η δολοφονική αδιαφορία που εκφράζουν με τη σιωπή τους οι προνομιούχες ομάδες που δουλεύουν για το κράτος και ειδικά αυτοί που κάνουν καριέρες ως επιστήμονες, διανοούμενοι και δάσκαλοι... Η κρατική δικτατορία στηρίζεται στους απαθείς φιλάνθρωπους, την ίδια στιγμή που προσπαθεί να σπείρει μαζικά τον φασισμό. Δεν θα λυπηθούμε τα επιτεύγματα αυτού του πολιτισμού. Επιχειρώντας στις 27/2 να καταστρέψουμε, είπαμε: Καμία ανοχή σε όσους στηρίζουν ένα κράτος-βιαστή, καμία συγχώρεση στους ένστολους βιαστές και δολοφόνους... Κι εμείς μέσα από αυτές τις φλόγες νιώθουμε λίγο πιο κοντά στα προάστια του Παρισιού...». Οι απαθείς φιλάνθρωποι, πάντως, τον ήπιαν κανονικά από τη στιγμή που καταφέραμε και περάσαμε το όριο της Ιπποκράτους και την πέσαμε στο Ινστιτούτο, που μάλλον είναι πιο μπόσικο από τη διπλανή Ελληνοαμερικανική Ένωση.
Δεν ξέρω αν οι διάφοροι πυρήνες κάνουν στενή παρέα μεταξύ τους, αλλά στο ύφος αυτής της προκήρυξης δεν μπορώ να αναγνωρίσω τον πραγματικά εμπνευσμένο συντάκτη από τους «Πυρήνες Λυσσασμένων Λαθρεπιβατών», όταν πριν λίγο καιρό ανέλαβαν την ευθύνη για τις καταστροφές ακυρωτικών μηχανημάτων. Ας θυμηθούμε πόσο επικολυρικά ξεκινούσε εκείνο το μνημειώδες (καμία ειρωνεία ειλικρινά) κείμενο: «Το ρολόι δείχνει 7:30. Πρέπει να πας στη δουλειά, στο σχολείο/σχολή, να βγεις στο ψάξιμο για την επόμενη μέρα. Σηκώνεσαι και ντύνεσαι στα γρήγορα. Στρίβεις τσιγάρο και μετράς τα ψιλά για καφέ στο χέρι. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, βγήκες για να τσατιστείς, να ρίξεις χριστοπαναγίες, να βάλεις τα κλάματα, να οραματιστείς γλαφυρά την εξάλειψη του ανθρώπινου είδους. Ας είμαστε ειλικρινείς, αυτό κάνουμε όλοι...».
Έχω έναν φίλο ο οποίος δηλώνει αναρχικός, μπορεί να σε πείσει άνετα ότι είσαι αντιδραστικός τρόμπας αν το μυαλό σου συνειρμικά σκέφτεται «μπάχαλα» και κατά καιρούς ασχολείται με πάσης φύσεως συλλογικότητες, πρωτοβουλίες, δράσεις και κινηματικές εξορμήσεις, τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό. Υπάρχουν πολλές στιγμές που ζηλεύω τον ρομαντισμό και την αστείρευτη προδιάθεση αλληλεγγύης που τον χαρακτηρίζουν και αισθάνομαι λειψός καμιά φορά που δεν μπορώ να μπω ακριβώς στο τριπ. Μια φορά που ήταν λίγο παραπάνω φθαρμένος από κάποιες ζυμώσεις χωρίς λειτουργικό αποτέλεσμα με ντόπιους συντρόφους, μου είχε πει: «Τι να κάνουμε, εντάξει, και οι Έλληνες αναρχικοί στο φινάλε Έλληνες είναι. Προϊόντα νεοελληνικής κουλτούρας. Καλά παιδιά ως επί το πλείστον, αλλά σε φάση μούρη κι ό,τι να 'ναι δηλαδή...».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια