[ 30 July 2017 12:38 ]
Yorgos Nanouris: Πέτρο, Γιώργος εδώ.
Petros: Καλήμερα! Κοιμήθηκες καλά;
Yorgos Nanouris: Για μένα, καλησπέρα, ξυπνάω πρωί! Καλά, ναι.
Petros: Πάντα ξυπνούσες νωρίς;
Yorgos Nanouris: Ναι, από παιδί.
Petros: Να υποθέσω δηλαδή ότι κοιμόσουν νωρίς από παιδί;
Yorgos Nanouris: Νωρίς κοιμόμουν, νωρίς ξυπνούσα, τώρα κοιμάμαι αργά, αλλά μου έμεινε το πρωινό ξύπνημα.
Petros: Α, ωραία! Αυτό δεν είναι καλό, όπως θα ξέρεις, βασικό πράγμα ο ύπνος.
Yorgos Nanouris: Δεν κοιμάμαι ποτέ πάνω από 6 ώρες. Ξυπνάει αυτόματα ο οργανισμός μου στο εξάωρο. Έχω κάτι γιατρέ μου; Θα ζήσω;
Petros: Α, είσαι αυτής της κατηγορίας. Μια χαρά. Θα ζήσεις περισσότερο από εμάς. Περισσότερες ώρες. Κοιμάσαι καλά;
Yorgos Nanouris: Εξαρτάται. Όταν έχω να ετοιμάσω παράσταση, κοιμάμαι λίγο, 3-4 ώρες, και όχι καλά. Εφιάλτες κ.λπ. Τώρα, στις διακοπές, μια χαρά.
Petros: Θυμάσαι κανέναν εφιάλτη; Έχεις κανέναν που να βλέπεις σταθερά;
Yorgos Nanouris: Παλιότερα είχα έναν, που σιγά-σιγά φεύγει.
Petros: Για πες τον.
Yorgos Nanouris: Βλέπω ότι έχω κάπου ένα πολύ μικρό σπίτι, πολύ παλιό, εγκαταλελειμμένο, που όμως αγνοούσα εντελώς την ύπαρξή του. Και δεν μπορώ στο όνειρο να καταλάβω πως είναι δυνατόν να μην ξέρω ότι το έχω.
Petros: Πρόσεχε όμως γιατί θα σου έρθει ο ΕΝΦΙΑ μαζεμένος.
Yorgos Nanouris: Λολ... Κλαίω.
Petros: Και γιατί είναι εφιάλτης το ότι δεν ξέρεις για το εξοχικό;
Yorgos Nanouris: Δεν είναι εξοχικό, είναι κανονικό. Δεν ξέρω, είναι πολύ εφιαλτικό για μένα.
Petros: Α, εξοχικό φαντάστηκα εγώ. Ό,τι του λείπει του καθενός.
Yorgos Nanouris: Μια φίλη ψαγμένη μου έχει πει ότι είναι μάλλον ο εαυτός μου αυτό το σπίτι.
Ένα κομμάτι του που το έχω εγκαταλείψει.
Petros: Χμ, μπορεί να είναι σωστό.
Yorgos Nanouris: Νομίζω ότι σε ένα από τα βιβλία σου υπάρχει ένα ποίημα για ένα σπίτι που συνεχώς αλλάζει μορφές, έτσι δεν είναι;
Petros: Ναι.
Yorgos Nanouris: Για να δεις ότι σε διαβάζω.
Σαν ένας άνθρωπος που φτιάχνει κάτι με τα χέρια του και το μυαλό του νιώθω.
Το «σκηνοθέτης» έχει κάτι βαρύγδουπο, που με τρομάζει λίγο. Και ακούγεται και λίγο δασκαλίστικο.
Petros: Ευχαριστώ. Εσύ γράφεις ποιήματα;
Yorgos Nanouris: Όχι, δεν το 'χω.
Petros: Είναι αλήθεια ότι είσαι κι εσύ από πολύτεκνη οικογένεια; Γιατί κι εγώ είμαι. Ήμασταν τέσσερα παιδιά. Είμαστε δηλαδή ακόμα... Χτύπα ξύλο!
Yorgos Nanouris: Ναι κι εμείς. Αλλά δεν το 'χω πει ποτέ, πουθενά. Θα κάνουμε αποκαλύψεις.
Petros: Πού βρίσκεσαι στην ιεραρχία;
Yorgos Nanouris: Είμαι από τους μικρούς.
Petros: Πόσοι μικροί είστε; Πέντε; Έξι; Εξάδυμα σας έκανε;
Yorgos Nanouris: Χαχαχα. Λοιπόν, σταμάτα, γελάω...
Petros: Πες!
Yorgos Nanouris: Δεν θα πω ακόμα. Για να 'χει μυστήριο. Θα σου πω πιο μετά. Για να μας διαβάσουν ως το τέλος.
Petros: Εντάξει. Πάντως έμενα δεν μου άρεσε καθόλου που ήμουν ο πιο μικρός, όλο για θελήματα με έστελναν.
Yorgos Nanouris: Χαχαχα.
Petros: Και μου λέγανε «σταμάτα εσύ, δεν ξέρεις, είσαι μικρός». Χρόνια ψυχοθεραπεία για να το ξεπεράσω.
Yorgos Nanouris: Όμως δεν ήσουν και ο χαϊδεμένος τους;
Petros: Ναι, όχι όλοι. Κάποιοι με είχαν σαν pet.
Yorgos Nanouris: Εγώ δεν έχω κάνει ποτέ σε ψυχαναλυτή, ψυχολόγο και τέτοια.
Petros: Γιατί; Είναι καλά. Να πας. :-)
Yorgos Nanouris: Λολ.
Petros: Εμένα μου άλλαξε τη ζωή.
Yorgos Nanouris: Πώς ήταν πριν δηλαδή;
Petros: Πώς ήταν πριν; Ήμουν δυστυχισμένος και έπινα πολύ, κάθε μέρα, μόνoς, και μετά έκλαιγα, πάλι μόνος.
Yorgos Nanouris: Τώρα είσαι ευτυχισμένος;
Petros: Σε σχέση με τότε είμαι πολύ ευτυχισμένος, αλλά στην πραγματικότητα όχι στ' αλήθεια.. Δεν θα είμαι ποτέ, νομίζω.
Yorgos Nanouris: Εγώ πάλι δεν πίνω ποτέ.
Petros: Γιατί;
Yorgos Nanouris: Δεν το 'μαθα ποτέ, οπότε δε μου 'λειψε και ποτέ. Είναι κάτι εντελώς άγνωστο για μένα.
Petros: Να φανταστώ ότι δεν έχεις κάνει ποτέ ούτε ηρωίνη;
Yorgos Nanouris: Σταμάτα!
Petros: Ούτε LSD;
Yorgos Nanouris: Ούτε. Ούτε καπνίζω.
Petros: Α, καλά.
Yorgos Nanouris: Καραξενέρωτος.
Petros: Δημητριακά τρως;
Yorgos Nanouris: Ναι.
Petros: Πάλι καλά. Και δεν νιώθεις ότι έχασες το γλυκό πουλί της νιότης;
Yorgos Nanouris: Όχι. Λοιπόν, μια φορά στην Αμερική...
Petros: Για λέγε...
Yorgos Nanouris: Κάποιοι φίλοι μού έδωσαν ecstasy και κάτι άλλο που δεν ξέρω τι ήταν. Έμεινα 47 ώρες ξύπνιος και χωρίς φαΐ.
Petros: Σώπα, καλέ. Πώς κι έτσι; Ενώ όλοι οι άλλοι που παίρνουν ecstasy πάνε μετά για σουβλάκια.
Yorgos Nanouris: Είχε πλάκα πάντως. Μετά έκλαιγα ακατάπαυστα, χωρίς λόγο. Ρεζίλι έγινα. Αυτή είναι η μία και μοναδική εμπειρία μου, που για μένα ήταν τρομερή. Για μια φορά ήταν ωραία.
Petros: Το 'χω πάθει κι εγώ αυτό που είπες, πάντως. Αλλά πάνω από μια φορά. Χαχαχα!
Yorgos Nanouris: Εγώ είμαι του καθήκοντος και του προγράμματος. Καθετί που με βγάζει από το πρόγραμμά μου το απωθώ. Θέλω να είμαι εδώ.
Petros: Κατάλαβα. Εγώ έκανα οτιδήποτε για να μην είμαι εδώ όταν ήμουνα μικρότερος.
Yorgos Nanouris: Το θέατρο είναι μια καλή λύση για να μην είμαι εδώ.
Petros: Δεν είναι ψυχαναγκασμός αυτό;
Yorgos Nanouris: Για μένα όχι, γιατί αυτό μου είναι το κανονικό. Δεν το κάνω επίτηδες. Έτσι είμαι.
Το άλλο μού μοιάζει ξένο. Και τώρα, που έχω πάρει μια απόσταση λόγω διακοπών, και πάλι έχω ένα είδος προγράμματος.
Petros: Άλλα πράγματα που σε απομακρύνουν από το «εδώ»; Ο έρωτας, το σεξ ίσως;
Yorgos Nanouris: Ναι, αλλά είμαι σε περίοδο αποχής. Όχι επίτηδες.
Petros: Με τα κοινωνικά δίκτυα τι σχέση έχεις; Στα sites γνωριμιών μπαίνεις; Ψάχνεσαι;
Yorgos Nanouris: Πολύ παλιά είχα προσπαθήσει, στη γέννησή τους εννοώ, αλλά δεν μου άρεσε καθόλου. Και δεν εννοώ ηθικά αλλά ιδιοσυγκρασιακά. Μου μοιάζει λίγο κρεαταγορά.
Petros: Εμ, δεν είναι;
Yorgos Nanouris: Οπότε όχι, δεν ασχολούμαι. Δεν με αφορά.
Petros: Έχεις στείλει ποτέ σου τολμηρές φωτογραφίες;
Yorgos Nanouris: Ποτέ!
Petros: Εγώ έστειλα κάποτε κατά λάθος σε έναν γνωστό μου από τα επαγγελματικά, καλλιτέχνη, τον ξέρεις, θα σου πω μετά ποιος είναι.
Yorgos Nanouris: Dickpick και τέτοια;
Petros: Ναι, είχε κάνει ψεύτικο προφίλ και πού να το ξέρω; Του τα έδειξα όλα. :-)
Yorgos Nanouris: Χαχαχα.
Petros: Τα είδε όλα κανονικά. Ε, ρε, ντροπή όταν μου το είπε!
Yorgos Nanouris: Και τι είπε;
Petros: «Έλα μωρέ, σιγά το πράγμα», διότι, όπως θα καταλάβεις όταν σου πω ποιος είναι, έχει και μια οικειότητα με το γυμνό.
Yorgos Nanouris: Όχι, εγώ με όλα αυτά καμία σχέση.
Petros: Εσύ έχεις παίξει ποτέ τσίτσιδος;
Yorgos Nanouris: Όχι.
Petros: Νομίζω ότι είσαι ντροπαλός, τελικά, εσύ. Γυμνισμό κάνεις;
Yorgos Nanouris: Μπα, μόνο σε ερημιά. Μ' αρέσει που μιλάμε για όλα όσα ΔΕΝ κάνω. Πρώτη φορά μου συμβαίνει.
Petros: Με το θέατρο πώς προέκυψε; Ήταν μονόδρομος;
Yorgos Nanouris: Το ήθελα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Δεν ξέρω όμως ακριβώς γιατί.
Petros: Προς τα πού γέρνει τώρα η ζυγαριά; Ηθοποιός ή σκηνοθέτης;
Yorgos Nanouris: Τώρα πια γέρνει προς τη σκηνοθεσία. Και είναι η πρώτη φορά που νιώθω καλά με αυτό. Αλλά να σου πω την αλήθεια, η λέξη «σκηνοθέτης» μου ακούγεται παράξενη. Θα ήθελα να υπάρχει μια άλλη.
Petros: Και πώς να το λέμε; Mise en scène;
Yorgos Nanouris: Ούτε αυτό. Γιατί δεν νιώθω έτσι.
Petros: Δεν καταλαβαίνω. Πώς νιώθεις δηλαδή;
Yorgos Nanouris: Σαν ένας άνθρωπος που φτιάχνει κάτι με τα χέρια του και το μυαλό του νιώθω.
Το «σκηνοθέτης» έχει κάτι βαρύγδουπο, που με τρομάζει λίγο. Και ακούγεται και λίγο δασκαλίστικο.
Petros: Είναι λίγο σαν Θεός-διακοσμητής το σκηνοθέτης.:-) Που βάζει σε τάξη στις σκηνές.
Yorgos Nanouris: Χαχαχα. Αυτό είναι ένα μέρος. Το πιο βασικό είναι τι θα κάνεις με το έμψυχο υλικό και μετά όλα τα άλλα. Πώς, δηλαδή, θα καθοδηγήσεις τους ανθρώπους.
Petros: Μιλούσα χτες γι' αυτό με κάποιον, σε σχέση με τον Λευτέρη Βογιατζή, που είναι γνωστό πόσο πολύ παίδευε τους ηθοποιούς στην προσπάθειά του να εκμαιεύσει το «άλλο», ας το πω έτσι. Μια ψυχαναλυτική διαδικασία. Αυτό νομίζω πως άρχισε στην Ελλάδα από τον Κουν.
Yorgos Nanouris: Ε, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να το κάνεις. Γι' αυτό πολλές φορές βλέπεις ηθοποιούς να είναι εντελώς διαφορετικοί από παράσταση σε παράσταση. Έχει να κάνει με αυτό που καταφέρνει να τους βγάλει ο εκάστοτε σκηνοθέτης. Πολλές φορές είναι άνισοι. Τους βλέπεις καταπληκτικούς κάπου και αλλού δεν είναι τόσο καλοί. Δεν σου έχει τύχει;
Petros: Βέβαια.
Yorgos Nanouris: Εκεί, λοιπόν, κρίνεται η δουλειά που έχει ή δεν έχει κάνει ο σκηνοθέτης.
Petros: Εσύ έχεις βρει τον τρόπο να το κάνεις αυτό σωστά;
Yorgos Nanouris: Έχω έναν δικό μου τρόπο πλέον, που, απ' ό,τι έχει δείξει, λειτουργεί. Και που προσπαθώ να μην κραυγάζει. Να είναι πολύ καλός ο ερμηνευτής, χωρίς να φαίνεται η πιθανή έπαρση του καθοδηγητή.
Petros: Έχεις εντάσεις στη διαδικασία; Γίνεται να μην υπάρχουν εντάσεις στο θέατρο;
Yorgos Nanouris: Γίνεται, ναι. Εγώ κάνω τα πάντα για να μην υπάρχουν και αν υπάρξουν, θα είναι μια-δυο φορές κι αυτό κοντά στην πρεμιέρα. Δεν με αφορά να δουλεύω με φωνές κ.λπ. Με απωθεί. Και κλειδώνουν όλοι έτσι. Κάποιες φορές μόνο είναι και δημιουργικό και χρειάζεται. Αλλά όχι συνεχώς.
Petros: Σε κάποια έργα εννοείς;
Yorgos Nanouris: Όχι, σε κάποιες συνεργασίες και σε κάποιες συνθήκες πρέπει να μπει η φωνή ή η αγριάδα, την οποία, αν και δεν μου φαίνεται, μια χαρά διαθέτω.
Petros: Δεν σε έχω για άνθρωπο που προκαλεί εντάσεις γενικά. Τσακώνεσαι εκτός θεάτρου;
Yorgos Nanouris: Όχι, καθόλου, αλλά ξέρω, νομίζω, τον λόγο.
Petros: Για πες τον.
Yorgos Nanouris: Σε όλη την εφηβεία ως και την ενηλικίωση έκανα πολεμικές τέχνες. Έκανα Κung Fu (North Shaolin) που σε εκπαιδεύει, εκτός των άλλων, να εξουδετερώνεις με απλές τεχνικές τον πιθανό αντίπαλο. Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις, όμως, είναι πώς να αποφεύγεις καβγάδες κ.λπ., ακριβώς επειδή μαθαίνεις να χρησιμοποιείς όλα αυτά μόνο για άμυνα.
Petros: Πολύ ενδιαφέρον.
Yorgos Nanouris: Έχω ασκηθεί πολλά χρόνια, λοιπόν, στο πώς να αποφεύγω καβγάδες, εντάσεις κ.λπ., από τα 14-19. Στην ηλικία, δηλαδή, που διαμορφώνεται κάποιος.
Petros: Και σου έκανε καλό αυτό, ε;
Yorgos Nanouris: Νομίζω ότι από κει πηγάζει όλο το μετά, το πώς είμαι σήμερα. Και είμαι βέβαιος ότι η πειθαρχία των πολεμικών τεχνών με βοήθησε στο θέατρο.
Petros: Πολύ χρήσιμο.
Yorgos Nanouris: Και μάλλον επειδή αθλούμαι από τόσο μικρός, τώρα που το σκέφτομαι, δεν ασχολήθηκα ποτέ με τσιγάρα, ποτά κ.λπ., κ.λπ. Γαλουχήθηκα έτσι. Ε, μετά δύσκολα αλλάζει αυτό.
Πρώτη φορά τα σκέφτομαι αυτά τα πράγματα. Τώρα μου 'ρθαν. Μου κάνεις ψυχανάλυση!
Petros: Χαίρομαι. Και με το συναίσθημα τι κάνεις;
Yorgos Nanouris: Πολλές φορές τα υπεραναλύω τα πράγματα. Έχω αυτή την τάση, να αναλύω, κι εκεί το χάνω. Παλιά ήμουν πιο συναισθηματικός, έχω γίνει αρκετά κυνικός με τα χρόνια. Παρ' όλα αυτά, προσπαθώ να το δουλέψω.
Petros: Μάλλον χρειάζεται.
Yorgos Nanouris: Κοίτα, ψάχνω να βρω τη μέση οδό, αλλά μάλλον χρειάζεται να πας πρώτα στο άλλο άκρο. Επειδή, όμως, έχει γίνει η ζωή πιο κυνική έτσι κι αλλιώς, προσπαθώ όλο το συναίσθημα και το παραμύθι που μου λείπει να το βγάζω στις παραστάσεις. Γι' αυτό δεν τις κάνω ψυχρές. Αρκετή ψύχρα υπάρχει έξω από το Θέατρο.
Petros: Με τη Χάρις Αλεξίου πώς δουλέψατε;
Yorgos Nanouris: Πάρα πολύ ωραία. Αλλά πέθανα απ' το άγχος. Αλήθεια!
Petros: Ναι, ε; Γιατί;
Yorgos Nanouris: Μέχρι να ανέβει η παράσταση δεν είχα κοιμηθεί πάνω από 3 ώρες. Ήταν η πιο ειδική συνθήκη που μπορεί να σου τύχει. Δηλαδή: η Χάρις Αλεξίου έχει γράψει τα κείμενα η ίδια, αφορούν τη ζωή της, τα ερμηνεύει η ίδια, που δεν είναι ηθοποιός, και όλο αυτό είναι δική μου ιδέα. Αν δεν πετύχει, μετά τι κάνεις;
Petros: Ναι.
Yorgos Nanouris: Και ό,τι και να λέμε, είναι ένας ζωντανός μύθος η Χάρις Αλεξίου. Όσο βαρύγδουπο κι αν ακούγεται. Ευτυχώς, πήγαν όλα τρομερά καλά. Αλλά, σου λέω, πεταγόμουν με πανικό στον ύπνο μου.
Petros: Τoν χειμώνα τι θα κάνεις;
Yorgos Nanouris: Θα κάνω δύο επαναλήψεις και δύο καινούργιες παραστάσεις, αλλά θα ανακοινωθούν όλα τον Σεπτέμβρη.
Petros: Τώρα με τι ασχολείσαι;
Yorgos Nanouris: Για πρώτη φορά, μετά από πάρα πολλά χρόνια, κάνω διακοπές.
Ή μάλλον, για να πω την αλήθεια, δεν είναι ακριβώς διακοπές, γιατί δεν μου χρειάζονται, αλλά μια εβδομάδα μακριά απ' όλα. Μια εβδομάδα σε απόσταση απ' όλα. Μια ανάγκη να ασχοληθώ λίγο μ' εμένα και με πιο ανάλαφρα πράγματα, γιατί νιώθω ότι έχω βαρύνει.
Petros: Άσχημο αυτό. Είσαι πολύ νέος. Πόσο είσαι τώρα;
Yorgos Nanouris: Κάνω ότι δεν άκουσα την ερώτηση για την ηλικία.
Petros: Άντε ρε, χαζέ! Χαζούλη, μάλλον. Είδα τις φωτό σου στο Facebook από τις διακοπές σου στην Ίο. Φαίνεσαι ξεκούραστος. Ξύρισες και τα γένια.
Yorgos Nanouris: Ναι, αυτό θα σου έλεγα.
Petros: Δεν φρίκαρες όταν σε είδες; Εγώ φρικάρω όταν με βλέπω ξυρισμένο. Δεν μου αρέσω.
Yorgos Nanouris: Κοίτα. Νew look.
Petros: Τεκνό.
Yorgos Nanouris: Άλλος!
Petros: Θεός! :-P
Yorgos Nanouris: Χαχαχα. Εντάξει, βλέπομαι.
Petros: Αυτή από πίσω σου ποια είναι, η Ζυράννα Ζατέλη;
Yorgos Nanouris: Χαχαχα. Όχι, ρε. Είναι ένα υπέροχο πρόσωπο που έχει ζωγραφίσει μια φίλη μου.
Petros: Μα, είναι ίδια η Ζατέλη, χωρίς μαλλιά.
Yorgos Nanouris: Κλαίω...
Petros: Να σου πω...
Yorgos Nanouris: Έλα.
Petros: Το σπίτι σου εσύ το διακόσμησες;
Yorgos Nanouris: Ναι.
Petros: Γιατί το θαύμασα στη φωτό στο Facebook. Ρε, είναι τέλειο!
Yorgos Nanouris: Όχι, αυτό που είδες δεν είναι το δικό μου. Περίμενε να σου στείλω το δικό μου.
Petros: Οk.
Yorgos Nanouris: Μισό.
Petros: Κι εκείνο καλό είναι, πάντως.
Yorgos Nanouris: Ναι τέλειο!
Yorgos Nanouris: Εδώ είμαι.
Petros: Μ' αρέσει!
Yorgos Nanouris: Να 'ρθεις για coffee καμιά μέρα.
Petros: Aμέ! Αλλά άντε να βρεις εσύ χρόνο. Τις γλάστρες τις ποτίζεις εσύ ή έχεις βάλει αυτόματο πότισμα;
Yorgos Nanouris: Έχω αυτόματο, αλλά τις ποτίζω κιόλας. Τα φυτά είναι ο μόνος τρόπος ν' αντέξεις την πόλη.
Petros: Να σου πω κάτι να γελάσεις;
Yorgos Nanouris: Ναι, για πες.
Petros: Έχω τραύμα με το πότισμα. Γιατί έχω μια γειτόνισσα που το διαμέρισμά της βλέπει στον ακάλυπτο, και επειδή έπεσε μια φορά ένα μανταλάκι από το μπαλκόνι μου με αγριοκοιτάζει πέντε χρόνια τώρα και όποτε την βλέπω στο σούπερ μάρκετ κρύβομαι πίσω από τα NEOMAT, τα απορρυπαντικά. Και φοβάμαι, κάθε φορά που ποτίζω, μη και πέσει καμιά σταγόνα στον ακάλυπτο.
Yorgos Nanouris: Χαχαχα. Λολ!
Yorgos Nanouris: Στείλ' της ένα φιλί και θα αλλάξουν όλα.
Petros: Ναι, καλά. Ρε συ, πρέπει να σε κούρασα. Εγώ λέω να σταματήσουμε.
Yorgos Nanouris: Ό,τι θες.
Petros: Α, να σου πω! Είδα σε μία από τις φωτογραφίες σου ένα φουσκωτό ροζ φλαμίνγκο. Δικό σου είναι; Είναι τόσο της μόδας. Έχει γεμίσει ο τόπος. Θα μας φάνε καμιά ώρα σαν τα «Πουλιά» του Χίτσκοκ.
Σε όλη την εφηβεία, ως και την ενηλικίωση, έκανα πολεμικές τέχνες. Έκανα Κung Fu (North Shaolin) που σε εκπαιδεύει, εκτός των άλλων, να εξουδετερώνεις με απλές τεχνικές τον πιθανό αντίπαλο. Το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις όμως είναι πώς να αποφεύγεις καβγάδες κ.λπ., ακριβώς επειδή μαθαίνεις όλα αυτά για να τα χρησιμοποιείς μόνο για άμυνα.
Yorgos Nanouris: Χαχαχα.
Yorgos Nanouris: Είναι μια φωτό που έβγαλα προχθές αυτή που είδες, στην Επίδαυρο (μου την στέλνει). Το είχαν μέσα στο δωμάτιό μας. Όχι, δεν πήρα δικό μου. Όχι ακόμα. Χαχαχα. Αλλά μ' αρέσουν πολύ.
Petros: Κι έμενα.
Yorgos Nanouris: Και κάτι μονόκεροι κ.λπ.
Petros: Τα έκαναν μόδα η Κένταλ Τζένερ και η Κέιτι Πέρι, που πόσταραν στο Instagram φωτογραφίες τους με φλαμίνγκο. Τις ξέρεις;
Yorgos Nanouris: Α, δεν το ήξερα αυτό. Αυτές, ναι, τις ξέρω πολύ καλά. Φίλες μου.
Petros: Χαχαχα. Κι εμένα. Όλες αυτές. Δεν βρίσκω το τηλεκοντρόλ κι έχω πάθει στερητικό με τις Καρντάσιαν. Τις έψαχνα στο Ίντερνετ.
Yorgos Nanouris: Χαχαχα.
Petros: Τις βλέπω όποτε έχω νεύρα, για να τις απορρίπτω.
Yorgos Nanouris: Είναι κι αυτές ένα φαινόμενο. Εγώ δεν τις παρακολουθώ, όχι,
αλλά έχει και την πλάκα του όλο αυτό.
Petros: Είναι το απόλυτο πoπ.
Yorgos Nanouris: Και την Κέιτλιν Tζένερ ξέρω.
Petros: Χαχαχα. θέλει να γίνει πάλι άντρας τώρα. Έτσι μου είπαν.
Yorgos Nanouris: Α, ναι; Αυτό δεν το ήξερα.
Petros: Έτσι μου είπαν. Αν ζούσες στο Χόλιγουντ, με ποιους θα ήθελες να κάνεις παρέα εκεί στη γειτονιά; Η Αντζελίνα Τζολί μόλις αγόρασε ένα καινούργιο σπίτι με 25 εκατομμύρια. Μήπως να περνούσες μια βόλτα να της κάνεις και κανένα δωράκι για το καλό; Για γούρι.
Yorgos Nanouris: Εγώ να της πάω δώρο; Τι ανάγκη έχει; Αυτή να μου κάνει.
Petros: Από τον Τερκενλή κάτι, κανένα τσουρέκι για την Αντζελίνα; Έχει και παιδάκια.
Petros: Έχεις αδυναμία σε καμία από αυτές τις σταρ του σινεμά;
Yorgos Nanouris: Μ' αρέσει η Μπέτι Ντέιβις.
Petros: Ναι, ε; Αυτή σίγουρα δεν είχε κάνει πολεμικές τέχνες. Ήταν ασυγκράτητη.
Yorgos Nanouris: Δεν είχε ανάγκη!
Petros: Έχεις πέσει ποτέ σε κατάθλιψη;
Yorgos Nanouris: Ναι, φυσικά, αρκετές φορές.
Petros: Χάλια;
Yorgos Nanouris: Την τελευταία ήταν πριν κάνω την «Κατερίνα». Για έξι μήνες περίπου. Πολύ δύσκολα.
Petros: Πολύ, ξέρω, έχω περάσει κι εγώ.
Yorgos Nanouris: Αλλά έπιασα τόσο πάτο, που μετά μόνο ανάδυση θα γινόταν. Κι έγινε σιγά-σιγά.
Petros: Πώς σου 'σκασε; Με τι συμπτώματα;
Yorgos Nanouris: Με την κρίση και το άγχος. Δεν μπορούσα και δεν ήθελα να κάνω απολύτως τίποτα, δεν έβρισκα νόημα σε τίποτα. Μια τεράστια ματαιότητα που συνδυάστηκε με σωματική ανημποριά.
Petros: Τραγικό. Έκλαιγες;
Yorgos Nanouris: Όχι πολύ, αλλά για να πάω από τον καναπέ στην κουζίνα νόμιζα ότι έκανα 100 χιλιόμετρα.
Petros: Πωπω, βαριά μορφή.
Yorgos Nanouris: Με βοηθάει πολύ η γυμναστική στην κατάθλιψη. Πάρα πολύ.
Petros: Πας γυμναστήριο; Κάνεις βάρη;
Yorgos Nanouris: Τώρα κάνω βάρη, ναι. Να σου πω κάτι που μου έτυχε στο γυμναστήριο. Όπως σου είπα πριν, γυμνάζομαι συστηματικά από 14 χρονών. Ουσιαστικά, όλη μου τη ζωή, με κάποιες μικρές παύσεις. Τα γυμναστήρια, λοιπόν, είναι ένας πολύ φυσικός χώρος για μένα. Ανέβασα μια φωτό απ το γυμναστήριο στο Instagram κι ένας φίλος, χαριτολογώντας, μου έγραψε ότι δεν περίμενε από μένα τέτοια φωτογραφία, γιατί είμαι ποιοτικός, είπε.
Petros: Καλά, κανένα σχόλιο.
Yorgos Nanouris: Για πλάκα το είπε, όχι για κακό, φίλος είναι, αλλά κατάλαβα τα στεγανά που έχουμε όλοι με όλους. Δηλαδή, αν κάποιος βγάλει τέτοιου είδους φωτό είναι ρηχός;
Petros: Γιώργο, νομίζω ότι πρέπει να πηγαίνουμε κόντρα σε αυτά. Πιστεύω πολύ στην αυτοέκθεση. Είναι πολύ ανακουφιστικό.
Yorgos Nanouris: Θέλει μέτρο, σίγουρα. Αλλά η δουλειά μας θα πρέπει να κρίνεται μόνο από το αποτέλεσμα και από τίποτε άλλο. Γιατί συμβαίνει και το αντίστροφο. Βαρύγδουπες, κουλτουριάρικες αναρτήσεις και πας στο θέατρο και τίποτα.
Petros: Εντάξει, για όσους μασάνε.
Yorgos Nanouris: Μασάνε πολλοί όμως, και πολλοί που θεωρούνται σοβαροί. Το βλέπουμε κάθε μέρα. Εγώ είμαι σε φάση που ψάχνω να βρω και τις δόσεις ελαφράδας που χρειάζομαι. Αλλιώς δεν νιώθω ισορροπία κι αισθάνομαι δήθεν.
Petros: Καλά κάνεις.
Yorgos Nanouris: Πρέπει να κουλάρουμε όλοι μας λίγο. Έχουμε μπει σε αγώνα δρόμου να κάνουμε πολλές παραστάσεις, με αποψάρα κ.λπ. και χάνουμε την ουσία και την αλήθεια. Η δηθενιά βασιλεύει, γαμώτο! Ξεγελάει τους πάντες. Ή μήπως την βλέπουν και δεν μιλάνε;
Petros: Πολλοί υποκρίνονται ότι τους αρέσουν πράγματα που δεν καταλαβαίνουν, μη και τους πούνε αμόρφωτους ή βλάκες.
Yorgos Nanouris: Θέλει και σύνεση και ταπεινότητα. Το λέω και για τον εαυτό μου πρώτα απ' όλα.
Petros: Η ταπεινότητα θα επιζήσει, όπως καθετί αληθινό.
Yorgos Nanouris: Ναι, το πιστεύω
Petros: Τι σου λένε πιο πολύ για σένα; Πώς σε περιγράφουν όσοι σε ξέρουν ή όσοι νομίζουν ότι σε ξέρουν, τέλος πάντων;
Yorgos Nanouris: Ωχ, δεν ξέρω τώρα.
Petros: Πώς σε χαρακτηρίζουν;
Yorgos Nanouris: Δύσκολη ερώτηση. Ρώτα τους, ξέρω γω. Φαντάζομαι, μπροστά μου θα λένε τα καλά.
Petros: Δεν λένε π.χ. «αυτός ο κούκλος;».
Yorgos Nanouris: Χαχαχα. Καμία σχέση.
Petros: :-)
Yorgos Nanouris: Να σου πω.
Petros: Έλα.
Yorgos Nanouris: Θέλω να σου κάνω μια πολύ σοβαρή ερώτηση. Που με καίει.
Petros: Ελεύθερα.
Yorgos Nanouris: Το μαλλί να το κρατήσω κοντό; Κάνω γκάλοπ.
Petros: Στείλε να σε δω πάλι.
Yorgos Nanouris: Μισό.
Petros: Οκ.
Yorgos Nanouris: Ορίστε. Μία πριν και μία μετά.
Petros: Κοντό, ναι, γενικά η μπούκλα είναι λίγο '80s. Έτσι να το αφήσεις.
Κάνεις υαλουρονικό στα χείλη; Έχεις τέλεια χείλη.
Yorgos Nanouris: Χαχαχα.
Yorgos Nanouris: Να σου πω κάτι; Με ρωτήσανε, όταν ξυρίστηκα, αν έκανα μπότοξ.
Petros: Λογικό.
Yorgos Nanouris: Γιατί λογικό; Τρομάζω.
Petros: Μα, έδειξες πιο μικρός.
Yorgos Nanouris: Πώς φαίνομαι, Θεέ μου;
Petros: Εγώ έχω κάνει πιο παλιά μπότοξ, μια φορά, και μου λέγανε: «Καλέ, τι φρέσκος που είσαι;». «Κοιμήθηκα πολύ» έλεγα εγώ. «Τρώω πολλά φρούτα».
Yorgos Nanouris: Λολ! Χαχαχα. Εγώ ποτέ δεν θα έκανα τέτοια. Τα σιχαίνομαι. Πάντως, έτσι όπως είναι όλοι οι άντρες με μούσια πλέον, αν αρχίσουν να ξυρίζονται, θα μοιάζουν σαν να 'χουν κάνει πλαστική.
Petros: Τώρα είναι όλοι σαν Κούρδοι αντάρτες.
Yorgos Nanouris: Τώρα γελάω γοερά. Λολ!
Petros: Όχι, να το αφήσεις έτσι. Σου πάει το ξυρισμένο. Αν κι εγώ είμαι του μουσιού. Το ζητάει ο οργανισμός μου.
Yorgos Nanouris: Θα δω τι θα κάνω.
Petros: Δες, δες.
Yorgos Nanouris: Είναι πολύ σημαντικό ζήτημα.
Petros: Είναι πολύ σοβαρό ζήτημα, σε καταλαβαίνω.
Yorgos Nanouris: Μεγάλες αποφάσεις. Να, αυτά όλα που λέμε μου κάνουν πολύ καλό. Με ξεκουράζουν. Είναι ό,τι πρέπει για το καλοκαίρι αυτά τα διλήμματα.
Petros: Και για τον χειμώνα καλά είναι. Πρέπει να είμαστε όσο το δυνατόν πιο light. Λέω να πάω για μπάνιο τώρα.
Yorgos Nanouris: Φιλιά. Ευχαριστώ. Καλές βουτιές! Το φουσκωτό φλαμίνγκο να πάρεις.
Petros: Λολ! Με τον χαρακτήρα που 'χω, θα μου ξεφουσκώσει και θα πνιγώ.
Yorgos Nanouris: Χαχαχα.
Petros: Φιλιά.
Yorgos Nanouris: Θενκς.
Petros: Εγώ θενκς.
