Από την Δέσποινα Τριβόλη
photomanipulation Πάνος Μιχαήλ
Πότε θα τον ξεχάσω; Όταν ακμάσουν τα βρύα και γίνουν σαν τους κέδρους του Λιβάνου.
Η ιστορία που θα διηγηθώ έχει σχέση με τη Μαλβίνα Κάραλη, χωρίς όμως να την αφορά άμεσα. Πριν από μερικά χρόνια είχα πάει σε ένα παζάρι βιβλίων όταν το μάτι μου έπεσε σε ένα από τα βιβλία της Μαλβίνας Κάραλη. Είχα ήδη διαβάσει τη "Σαββατογεννημένη" και είχα ενθουσιαστεί. Το βιβλίο ήταν το «Πιο πολλοί, πιο πολύ» που κυκλοφόρησε το 2000 από τις εκδόσεις Αστάρτη. Το αγόρασα για κάποιο πολύ μικρό ποσό. Όταν πια μήνες μετά θέλησα να διαβάσω το βιβλίο είδα με μεγάλη μου έκπληξη πως είχε μια μάλλον σπαραξικάρδια αφιέρωση. «Εμείς όμως αντέξαμε φιλενάδα» έλεγε και από κάτω υπέγραφε κάποια Μαίρη.
Το βιβλίο ήταν αρκετά αυτοβιογραφικό- με φωτογραφίες της Μαλβίνας στο εξώφυλλο – ζωή πολυτάραχη, έρωτες, γάμοι , ταξίδια όλα γραμμένα σχεδόν σαν ελεύθερη γραφή . Μου άρεσε πολύ. Στην πραγματικότητα, όμως εμένα άλλο με έκαιγε: το γιατί η ιδιοκτήτρια του βιβλίου το είχε χαρίσει. Δηλαδή αν κάποιος μου έκανε δώρο ένα βιβλίο με μια τέτοια αφιέρωση που υπονοούσε ότι κάτι τρομερό είχαμε μοιραστεί μαζί, κάτι απροσδιόριστα δυνατό, ε, θα το κράταγα. Στην αρχή λυπόμουν τη μυστηριώδη Μαίρη την οποία φανταζόμουν σαν μια παχουλή ιδιωτική υπάλληλο που η φίλη της την «έδωσε» έτσι στεγνά, μετά φαντασιωνόμουν πως η Μαίρη είναι νεκρή και τα παιδιά της δώσανε τα βιβλία της σε φιλανθρωπικά ιδρύματα.
Μου πέρασε από το μυαλό επίσης ότι η Μαίρη είχε κάνει κάτι μάλλον τσούλικο και η φίλη της για να την εκδικηθεί έδωσε το βιβλίο αλλού. Ήθελα να τα ξέρω όλα: και ποια ήταν η Μαίρη και τι είχαν περάσει μαζί. Όπως και να χει δεν θα μάθω ποτέ. Aλλά θα συνεχίσω να αναρωτιέμαι.
σχόλια