Το όνομα και το χαρακτηριστικό πρόσωπο της είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το έργο του δημιουργού της Movida: Πέδρο Αλμοδόβαρ και Rossy De Palma μαζί πορεύτηκαν τα τελευταία 20 χρόνια. Όσο εκείνος προσέγγιζε δύσκολα κινηματογραφικά θέματα, εκείνη ήταν η άσχημη μούσα του, η γυναίκα με τη μεγάλη μύτη, τα μικρά μάτια και την αξεπέραστη φωνή να σφραγίζει τις πιο σημαντικές ταινίες του με την περσόνα και το ταλέντο ανθρώπου, που όχι απλώς αγάπησε τις ατέλειες του, όχι απλώς τις έκανε σημαία και σήμα - κατατεθέν, αλλά αγαπήθηκε γι' αυτά, με όρους καλλονής.
Γιατί στην πραγματικότητα, η "ασχημούλα Rossy", όπως με συμπάθεια την αποκαλούσαν οι συμπατριώτες της, ήταν μία δυναμική κυρία, που παραμέρισε τους χαρακτηρισμούς για να αποδείξει όχι ότι είναι καλή ηθοποιός και ότι και οι άσχημες έχουν ψυχή -κλισέ που αντιμετωπίζουν όσες βρίσκονται μακριά από τα στερεότυπα θηλυκότητας-, αλλά για να γίνει fashion icon της πατρίδας της και αφορμή για συζητήσεις επαναπροσδιορισμού της αληθινής ομορφιάς.
Ήταν τα τελευταία χρόνια της Movida (σ.σ.: του κινήματος τέχνης που αναπτύχθηκε μετά τον θάνατο του δικτάτορα Φράνκο). Κανείς δεν νοιαζόταν να γίνει διάσημος ή πλούσιος. Ό,τι κάναμε ήταν για την τέχνη και την ελευθερία. Και οι γυναίκες τότε ήταν πραγματικά ανεξάρτητες, ελεύθερες ― Rossy de Palma
Όπως αυτή που κρύβει η ετεροχρωμία και το σχήμα των ματιών της: το αριστερό είναι βαθύ πράσινο και μικρότερο από το δεξί που είναι ολοστρόγγυλο σε ανοιχτό καφέ χρώμα. Μια ανθρώπινη γάτα που για χρόνια ριχνόταν με πάθος στους ρόλους που της εμπιστευόταν το κακό παιδί του ισπανικού κινηματογράφου και κατάφερνε να στρέψει τους προβολείς επάνω της, ακόμη κι αν είχε να πει δύο ατάκες. Μετά εγκατέλειψε τον Αλμοδόβαρ, αλλά όχι το σύμπαν του. Ένιωθε, όπως εξομολογείται, εγκλωβισμένη στις δικές του φόρμες. Όμως, ακόμη κι όταν τον άφησε, ήταν σαν βρισκόταν σε κάθε του γύρισμα. Σαν ένα ζωντανό φάντασμα στις ταινίες του. Στη "Julietta", η De Palma, για πρώτη φορά μετά από 21 χρόνια έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Κι αν στην πραγματικότητα είναι μια θεωρητική γυναίκα, που δεν περνά απαρατήρητη, λόγω του ύψους, των στιλιστικών επιλογών, του εντυπωσιακού χαμόγελου της που εξαφανίζει τα ασύμμετρα χαρακτηριστικά του προσώπου της, σ' αυτή την ταινία εμφανίζεται πιο άσχημη και παραιτημένη από ποτέ. Με κοντά κακοβαμμένα ξανθά μαλλιά μετά από μία άθλια περμανάντ, η Rosa Elena Garcia Echave, όπως είναι το πραγματικό της όνομα, έχει πολλά να πει για την καταπίεση του άλλο να είσαι και αλλιώς να νιώθεις, το αγκάθι του να μεγαλώνεις και από κορίτσι να γίνεσαι γυναίκα, ώριμη, ανεπιθύμητη, στο περιθώριο της ζωής των άλλων.
Τον επόμενο μήνα η De Palma γίνεται 52 ετών. Αισθάνεται, όμως, 25, όπως λέει και αυτό της επιτρέπει να προσπερνά την τυραννία του ηλικιακού ρατσισμού τόσο στη ζωή όσο και στον κινηματογράφο. "Ποιος σκοτίζεται για το πόσων χρονών είσαι; Εγώ νιώθω 25. Είμαι υγιής και νιώθω ευγνωμοσύνη και ενθουσιασμό γι' αυτό. Αυτό είναι το σημαντικό. Κι αν παραμένεις περίεργος και γεμάτος απορίες, αν ακόμη σε συναρπάζουν οι άνθρωποι και ένα όμορφο λουλούδι στον δρόμο που περπατάς, αν ακόμη σκέφτεσαι τις ταινίες που θες ακόμη να δεις και τα ποιήματα που θες να γράψεις, η ηλικία δεν σε απασχολεί". Το καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο είναι το όνομα της γενέτειρας της στη Μαγιόρκα, εκεί που ως έφηβη είχε φτιάξει μαζί με άλλους 8 φίλους της ένα πανκ ποπ συγκρότημα, τους "Peor Impossible" (μτφ.: "Το χειρότερο δυνατό").
"Βαφτίσαμε το συγκρότημα έτσι, ώστε όσοι έρχονταν να μας ακούσουν και δεν τους αρέσαμε, να μην μπορούν να παραπονεθούν", αποκαλύπτει γελώντας σε συνέντευξη της στον "Guardian". "Ήμασταν πολύ θεατρικοί, αυθόρμητοι. Στη ζωή πρέπει να τα κάνεις όλα με ένταση και χιούμορ. Πέφτεις, σηκώνεσαι, ξαναπέφτεις. Δεν μπορείς να τη ζεις στις μύτες των ποδιών σου! Πρέπει να τη ζεις, να πατάς γερά, να τολμάς!".
Προφανώς η μπάντα δεν ήταν το... χειρότερο δυνατό, γιατί έφτασε να περιοδεύει μέχρι τη Μαδρίτη. Εκεί ήταν που De Palma γνωρίστηκε με τον Αλμοδόβαρ σε ένα καφέ και ξεκίνησε η φιλία και η συνεργασία τους.
"Ήταν τα τελευταία χρόνια της Movida (σ.σ.: του κινήματος τέχνης που αναπτύχθηκε μετά τον θάνατο του δικτάτορα Φράνκο). Κανείς δεν νοιαζόταν να γίνει διάσημος ή πλούσιος. Ό,τι κάναμε ήταν για την τέχνη και την ελευθερία. Και οι γυναίκες τότε ήταν πραγματικά ανεξάρτητες, ελεύθερες". Είναι η εποχή που η De Palma, λίγο για την πλάκα της και λίγο για το χαρτζιλίκι, αρχίζει να εργάζεται ως φωτομοντέλο. Δεν έχει καμία σημασία που δεν είναι όμορφη. Έχει χαρακτηριστικά που γράφουν μοναδικά στο φακό, είναι ψηλή και μοιάζει λίγο με άγριο άγαλμα. Αυτά τα στοιχεία της είχαν συγκινήσει ακόμη και τον πρόωρα χαμένο Alexander McQueen που το 1996 την επέβαλε στο fashion show του στο Παρίσι και για λογαριασμό του οίκου Givenchy. Ένας άσχημος άγγελος που έκλεψε την παράσταση από ονόματα όπως η Ναόμι Κάμπελ και η Ελένα Κρίστενσεν...
Δεν την ενδιέφερε να συνεχίσει στα catwalks, λέει. Απλώς την ενθουσίαζε όλο αυτό το κοριτσίστικο πανηγύρι, τα φώτα, η τρέλα και κυρίως την εφοδίασε με μερικές φιλίες ζωής, μεταξύ των οποίων και αυτή με τον Jean Paul Gaultier. Περνά τον καιρό της ανάμεσα στο Παρίσι και τη Μαδρίτη, όπου βρίσκονται και τα δύο παιδιά της. Εξακολουθεί να αγαπά τα όμορφα ρούχα, τα μεγάλα περίτεχνα σκουλαρίκια, τα κατάμαυρα ίσια μαλλιά της, το περίεργο πρόσωπο της, την αλλοπρόσαλλη, αλλά ολόσωστη καριέρα της.
Όπως λέει, ποτέ δεν προγραμμάτισε τίποτα στα επαγγελματικά της και μπορεί να βάλει τα γέλια, αν ακόμη και σήμερα αρχίσει κάποιος να της μιλά για στρατηγική. Θεωρεί εαυτόν τυχερό μέσα στην ατυχία της. "Πάντα ένιωθα ότι ήμουν το outsider, αλλά ποτέ δεν ένιωσα μειονεκτικά γι' αυτό. Αντίθετα, μου άρεσε, γιατί ήξερα που να κινούμαι". Παντού με λίγα λόγια. Μετά την "Julietta" που βγαίνει στους κινηματογράφους στις 26 Αυγούστου θα ήθελε, λέει, να πρωταγωνιστήσει σε μία ταινία δράσης, με πολύ kung fu και ένταση.
Αγκαλιάζει και φιλά εγκάρδια τους δημοσιογράφους που τη ρωτούν για την ταινία και όταν παρατηρούν ότι μυρίζει υπέροχα τους απαντά με χαμόγελο, σχεδόν τσαχπινιάς: "Μα, είναι το άρωμα μου. Το δικό μου άρωμα. Λέγεται Rossy De Palma Eau De Protection. Έφτιαξα ένα άρωμα για την... προστασία. Γιατί τα περισσότερα είναι φτιαγμένα απλώς για αποπλάνηση. Καλή η αποπλάνηση, αλλά το να είσαι γυναίκα είναι πολύ περισσότερα από αυτό, από το απλώς να αποπλανείς"... Αν δεν είναι αυτό κορίτσι, τότε, ποια είναι;
Με στοιχεία από τον Guardian, Faena.com, allocine.fr
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 20.8.2016
σχόλια