Γιατί σχεδόν ένα εκατομμύριο τηλεθεατές σάς παρακολουθούν κυρία Τρέμη;

Πώς αναπτύχθηκε η σχέση σας με την τέχνη;

Ως ένας συμβιβασμός που αναγκάστηκα να κάνω εκεί, στα δεκαέξι. Εγώ ζωγράφος ήθελα να γίνω. Ζωγράφιζα μετά μανίας μαζί με μια φίλη μου, που με είχε εντυπωσιάσει με το ταλέντο και την ευρηματικότητά της. Μέχρι που αντιλήφθηκα ότι αντιγράφει ασύστολα τον Μουνκ. Εν τω μεταξύ, διαπίστωσα ότι δεν διαθέτω αρκετό ταλέντο, αλλά έκτοτε παρακολουθώ στενά το χώρο της τέχνης.

Όχι μόνο ως θεατής αλλά και με το μικρόβιο του συλλέκτη.

Ε, εντάξει, αλήθεια είναι αυτό.

Από πότε χρονολογείται;

Παιδιόθεν. Το πρώτο μου έργο το αγόρασα με τον πρώτο μου μισθό.

Να ένα στοιχείο νέο, σε σχέση με την εικόνα που έχει το κοινό για εσάς. Έχετε επίγνωση της εικόνας αυτής;

Έχω επίγνωση ότι η εικόνα μου δεν είναι πλήρης.

Θεωρείστε αυστηρή, ακλόνητη, άκαμπτη...

Αυτή η εντύπωση προέρχεται από τη φύση της δουλειάς μου. Πρέπει να κρατώ ισορροπίες, να είμαι ψύχραιμη, να αφήνω να αναπτύσσονται όλες οι απόψεις και, εν συνεχεία, να βγάζω ένα μέσο όρο. Άρα, αυτό εκ των πραγμάτων διαμορφώνει μια στάση που παραπέμπει στην εικόνα που περιγράψατε. Πάντως, ακλόνητη δεν νομίζω πως είμαι.

Απόμακρη;

Μα δεν είμαι. Στο χώρο της δουλειάς μου έχουν όλοι άνεση μαζί μου, η τηλεφωνήτριά μας η Λίτσα μπορεί και να με διαολοστείλει κιόλας. Δεν υπάρχει η λογική του σταρ σε εμάς. Είναι μια νορμάλ κατάσταση. Όποιος ήρθε με στυλ «εγώ είμαι και κανένας άλλος» έφαγε μπάτσες ατελείωτες.

Δεν θυμώνετε, δεν εξάπτεστε, όπως άλλοι συνάδελφοί σας.

Και εγώ θυμώνω, ίσως όχι με την ίδια συχνότητα, αλλά μόνο με δύο πράγματα: με την αδικία και τη βλακεία.

Εκτός ελέγχου δεν σας έχουμε δει, πάντως.

Εκτός ελέγχου ποτέ δεν έχω βρεθεί στον αέρα. Υπάρχει σχετικός έλεγχος, όχι απόλυτος, κανένας δεν μπορεί να το πετύχει αυτό. Σε μεγάλο βαθμό όμως είμαι ο εαυτός μου. Δεν είμαι ένα είδος τηλεοπτικού ζόμπι. Υπάρχω πρωτίστως εκτός τηλεόρασης.

Τι θα αλλάζατε στο δελτίο; Δεν χρειάζεστε ανανέωση μετά από τόσα χρόνια;

Το μοντέλο ως κέλυφος υπάρχει καιρό, θεωρώ ότι το έχουμε αναπτύξει και βελτιώσει θεαματικά στη διάρκεια του χρόνου. Αυτό οφείλεται και στο γεγονός ότι οι συνεργάτες είναι εξαιρετικά αξιόλογοι, μερικές από τις κορυφαίες πέννες της έντυπης δημοσιογραφίας. Κάθε βράδυ κάνουμε μια δημόσια συζήτηση μεταξύ μας, που δεν πρέπει να είναι επιφανειακή ή πρόχειρη. Πρέπει να έχει να προσφέρει κάτι καινούργιο. Αυτό απαιτεί έναbrainstorming μακράς διάρκειας, τουλάχιστον μίας ώρας, και γίνεται με πολύ γόνιμο τρόπο γιατί έχουμε ζοριστεί, έχουμε ανταλλάξει απόψεις πολλές φορές, ξέρουμε πού συμφωνούμε και πού έχουμε αποκλίσεις. Είναι μια διαδικασία ανθρώπων που κάνουν αυτήν τη δουλειά τέσσερα χρόνια. Εμείς αισθανόμαστε ότι όλο αυτό το διάστημα δεν είμαστε στατικοί.

Γιατί πιστεύετε ότι το δελτίο του Megaέχει τόση διαφορά από τα υπόλοιπα;

Είχαμε συνεπή στρατηγική εδώ και έξι χρόνια, από την ημέρα που ανέλαβε ο Παναγιωτόπουλος το δελτίο ειδήσεων. Όταν αποφάσισε να κάνει ένα δελτίο που θα δίνει έμφαση στις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, στα προβλήματα που αφορούν ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, στον πολιτισμό, στα διεθνή, του είπαν «θα αυτοκτονήσεις, θα μείνεις τρεις μήνες διευθυντής και μετά θα πας σπίτι σου», γιατί τότε τα δελτία είχαν άλλη φιλοσοφία. Με την επιλογή του όμως, πέρα από το ότι φιλοτέχνησε ένα πολύ επιτυχημένο δελτίο, δημιούργησε και μια τάση που βοήθησε τα άλλα δελτία να αποκολληθούν από τα μοντέλα εκείνης της εποχής. Το γεγονός ότι πήγε κόντρα στο ρεύμα σε ανύποπτη στιγμή, το υποστήριξε συστηματικά, το υπηρετεί σχεδόν απαρέγκλιτα, εξηγεί το λόγο που σήμερα είμαστε πρώτοι με απόσταση από τα άλλα δελτία.

Γιατί απομακρύνεται το κοινό από τα δελτία ειδήσεων;

Τώρα συμβαίνει αυτό. Από την αρχή της τηλεοπτικής σεζόν μέχρι και τον Iανουάριο είχαμε μια ορμητική είσοδο νέου κοινού στην παρακολούθηση των δελτίων ειδήσεων. Ήρθαν πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι, που στο παρελθόν δεν επέλεγαν τα τηλεοπτικά δελτία για την ενημέρωσή τους. Τώρα έχουμε μια δεύτερη φάση, για την οποία είναι νωρίς να κάνουμε ανάλυση σε βάθος. Θα μπορούσα να κάνω μια γενική παρατήρηση, να πω ότι υπάρχουν πράγματα που κούρασαν όχι από πλευράς δελτίων ειδήσεων αλλά από πλευράς πολιτικής ζωής. Ξαφνικά βρεθήκαμε να συζητάμε ατελείωτες ημέρες και εβδομάδες την υπόθεση Παυλίδη, για παράδειγμα. Πριν είχαμε άλλα, πραγματικά γεγονότα: τη διάλυση της Αθήνας, την αρχή της οικονομικής κρίσης. Ο κόσμος ήταν προβληματισμένος, ανήσυχος. Αυτό το στοιχείο παρακίνησε μια μεγάλη μερίδα κόσμου να μπει στη διαδικασία να ενημερώνεται. Όταν η εσωτερική πολιτική παύει να παράγει σοβαρά γεγονότα, όταν δεν υπάρχει διακύβευμα στ' αλήθεια αλλά όλη η ιστορία εξελίσσεται σε μια άχαρη κοκορομαχία, ο τηλεθεατής δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να παρακολουθήσει αυτή την εικόνα. Αυτή είναι μια πρώτη σκέψη που κάνω.

Πώς ερμηνεύετε το γεγονός ότι στη ζώνη 8 με 9 είστε πρώτοι, με δεύτερο το «Kάτι ψήνεται»;

Έχω καταλάβει, γιατί προφανώς δεν μπορώ να το παρακολουθήσω, ότι έχει πολλά στοιχεία ριάλιτι - ο κορμός είναι το ριάλιτι όχι η μαγειρική. Άρα, πρέπει να μας προβληματίσει το γιατί κάποιοι προτιμούν να δουν ριάλιτι αντί για δελτίο ειδήσεων. Ο τηλεθεατής μπορεί να ταυτιστεί, ο κόσμος που μαγειρεύει είναι ο κόσμος της διπλανής πόρτας, λένε «εγώ δεν θα το έκανα έτσι». Αυτό δεν μπορούν να το πουν με τον Μαμαλάκη ή με τον Παρλιάρο. Σκέφτονται «πολύ σκόρδο έβαλε αυτή, εγώ θα έβαζα λιγότερο», υπάρχει δηλαδή μια αμφίδρομη σχέση. Αυτό εξηγεί κάποια πράγματα. Πιστεύω ότι πάντα πρέπει να έχεις ανοιχτό διάλογο για την ποιότητα της δημοσιογραφίας για να δεις παραλείψεις, λάθη, υπερβολές, να αναζητήσεις καλύτερους τρόπους έκφρασης. Δεν θεωρώ ότι πρέπει να πούμε πως μπαίνουμε σε τέτοιο διάλογο επειδή κάποιοι συμπολίτες μας αποφάσισαν ότι πρέπει να βλέπουν ένα ριάλιτι. Είμαι και εγώ έτοιμη να το δω, ξέρετε και εγώ μαγειρεύω και είμαι περίεργη. Αλλά δεν με παίρνει να κάνω κριτική στον Μαμαλάκη.

Δεν είναι επιθυμητή δηλαδή η ταύτιση με τον παρουσιαστή του δελτίου;

Έτσι πάμε στο σόου.

Υπάρχουν ενδιάμεσα στάδια ανάμεσα στο σόου και στην απόσταση.

Ο καθένας έχει τον τύπο του. Κάποιοι έχουν μεγαλύτερη αμεσότητα, άλλη λιγότερη. Η αμεσότητα μπορεί να βοηθάει, αρκεί αν μην είναι θεατρική. Αρκεί να μην προσποιούμαστε ότι συμπάσχουμε. Αυτό δεν το δέχομαι.

Σε ποια θέση βρίσκεται το δελτίο σας όσον αφορά το νεανικό κοινό (15-44) στη ζώνη 8 με 9;

Το Μάιο, με το «Κάτι ψήνεται» είναι τρίτο. Μέχρι τότε ήταν δεύτερο μετά το Star.

Aλλάζει την εικόνα αυτό το «15 -44».

Μήπως να το πάμε πάνω από πενήντα πια; Είναι ρατσιστικό το 15 -44 και δεν με βολεύει καθόλου.

Σκέφτεστε πως θα γίνει πιο δελεαστικό το δελτίο γι' αυτό το κοινό;

Κοιτάξτε, η αλήθεια είναι ότι αυτό που ονομάζουμε «δυναμικά κοινά» δεν είναι και ο πιο επιτυχημένος χαρακτηρισμός. Είναι σαν να λες ότι οι άλλοι δεν είναι δυναμικοί. Θα προτιμούσα να μιλήσω για τους νεότερους και τους πιο ενεργούς στην παραγωγή, να το ορίσω ευρύτερα για να μην έχει στοιχεία μειωτικά για όσους δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, στην οποία εξάλλου δεν ανήκω και εγώ. Άρα, εγώ δεν είμαι δυναμικό κοινό, υπό αυτή την έννοια. Δεν υπάρχει λειτουργία είτε δημοσιογραφική είτε πολιτική που να μην έχει στόχευση σε τέτοιου είδους κοινά, που είναι και leaders στον δικό τους τον χώρο.

Ποια ήταν η κορυφαία σας τηλεθέαση αυτήν τη χρονιά;

Κάναμε ένα 32%, λίγο πριν το Πάσχα. Μπαίνουμε στη διαδικασία να παγιδευόμαστε από τα νούμερα, που πολλές φορές είναι παραπλανητικά. Όταν την περίοδο του Πάσχα, για παράδειγμα, κάνω δελτίο μια μέρα που δεν κάνουν οι άλλοι και πιάνουμε ένα 32%, τι θα βγούμε να πούμε, ότι σκίσαμε; Αφού υπάρχουν συγκεκριμένοι λόγοι. Γιατί να πανηγυρίσουμε; Δεν είμαστε ποδόσφαιρο, δημοσιογραφία κάνουμε.

Τι θα αλλάξει στο πολιτικό σκηνικό μετά τις ευρωεκλογές;

Φοβάμαι ότι είμαστε στα πρόθυρα δημοσιονομικής κατάρρευσης και κανείς δεν ασχολείται. Κανείς δεν ακουμπά το πρόβλημα, δεν κάθεται να επεξεργαστεί τις λύσεις, επειδή είναι επώδυνες και όλη η ιστορία αναλώνεται ανάμεσα στις κοκορομαχίες των δύο μεγάλων κομμάτων. Και η Ελλάδα καταρρέει, καταρρέει. Θα βγει όλος ο υπόλοιπος κόσμος από την κρίση και εμείς ακόμα θα κωπηλατούμε.

Γιατί δεν το κάνετε σημαία του δελτίου σας;

Τα λέμε. Ξυπνήστε, είναι ντροπή να ασχολούμαστε επί δυο μήνες με τον Παυλίδη, ενώ όλος ο κόσμος είναι βυθισμένος στην κρίση. Τα λέμε και γινόμαστε βαρετοί και παρεξηγούμαστε γιατί λένε ότι κάνουμε αβάντα στην κυβέρνηση. Και όμως, πρέπει να το λες, αν είσαι στοιχειωδώς υπεύθυνος πολίτης, άνευ χρώματος.

Σας λείπουν οι εφημερίδες;

Πάρα πολύ μου λείπουν. Την περίοδο που μπήκα στην τηλεόραση ήταν ένα είδος πολιτιστικού σοκ η μεταφορά από το γραπτό στον προφορικό πολιτισμό. Και δεν μου άρεσε ότι αυτό το στοιχείο με αποξενώνει από το γράψιμο. Βεβαίως, το έχω πλήρως αποκαταστήσει αφού, επί καθημερινής βάσης, γράφω ατελείωτα, κρατώ σημειώσεις, απόψεις, γράφω points που θεωρώ ότι πρέπει να προβάλλω. Το μολύβι και το χαρτί, με τα οποία έχω σχεδόν ερωτική σχέση, δεν έχουν φύγει ποτέ από την καθημερινότητά μου.

Γράφετε πέρα από τις ανάγκες του δελτίου;

Ναι, και πιο διαχρονικά πράγματα. Κρατώ σημειώσεις. Έχω και εγώ μπλοκάκι, σαν τον Σημίτη.

Όχι blogόμως.

Όχι. Εχω μπλοκάκι, όχι μπλογκάκι. Θα μπορούσα όμως να γράφω σε ένα blog ευρύτερου προβληματισμού.

Έχετε πλάνο για την επαγγελματική σας πορεία;

Δεν είμαι τόσο δομημένη, παρ' ότι δίνω αυτή την εντύπωση. Κάθε άλλο. Δεν έχω συγκεκριμένο πλάνο, αν και θεωρώ ότι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων θα είναι οπωσδήποτε η επιστροφή στην έντυπη δημοσιογραφία ή το ραδιόφωνο. Θεωρώ όμως ακόμα ότι εξελίσσομαι, βελτιώνομαι σε αυτό που κάνω.

Ποιες είναι οι αδυναμίες σας; Κάνετε αυτοκριτική;

Όπως λέγαμε ως ανέκδοτο στο ΚΚΕ: «Θεέ μου, φύλαγέ με από την κριτική γιατί από την αυτοκριτική φυλάγομαι μόνος μου». Επιθεωρώ ό,τι κάνω, αλλά δεν ξέρω αν κάνω στ' αλήθεια αυτοκριτική. Αυτή η ιστορία της αυτοκριτικής είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα γιατί πρέπει να παραδεχθείς κάποιες αλήθειες και δεν υπάρχει τίποτα πιο σκληρό από την αλήθεια. Είναι πιο κοφτερή και από μαχαίρι.

Τι σας έμαθε η ζωή;

Να είμαι ανεκτική, να μην είμαι απόλυτη, να σέβομαι τη διαφορετικότητα, να είμαι αισιόδοξη, να προσπαθώ να συμφιλιωθώ με τον εαυτό μου για να μπορέσω έτσι να καταλάβω καλύτερα τους άλλους και να μπορώ να μπω στη θέση τους. 

Η Όλγα Τρέμη για τα blog

Εσχάτως, κυρίως σταblog και στις σελίδες των media, υπάρχει έντονη κριτική για τον Γιάννη Πρετεντέρη και κάποιες τοποθετήσεις του. Αυτό δίνει το στίγμα στην τελική εικόνα του δελτίου;

Καταρχάς, μιλώντας για τα blog -αν και δεν μπαίνουν όλα στο ίδιο τσουβάλι- έχω μια ένσταση. Δεν θεωρώ ότι συμβάλλουν στην ενημέρωση και, κυρίως, δεν θεωρώ ότι συμβάλλουν σε αυτό που θα περίμενα από ένα blog: να αρχίσει έναν ουσιαστικό διάλογο για τα μεγάλα ζητήματα της εποχής ή για απόψεις στις οποίες μπορεί να υπάρξει ισχυρός αντίλογος. Τα περισσότερα λειτουργούν με μια διάθεση υβριστική και ισοπεδωτική και μάλιστα ανώνυμα, γιατί αυτά που σας λέω εγώ για τα blog τα λέω επώνυμα. Αυτό που κάνουν λειτουργεί και ως μια φασιστική απειλή. Αν πω εγώ κάτι το οποίο είναι δυσάρεστο, είναι πολύ πιθανό αύριο να με «στολίζουν» πατόκορφα, εμένα και την οικογένειά μου, από πάνω ως κάτω. Δεν το θεωρώ θετική λειτουργία. Θα ήθελα, αν κάποιος έχει αντίρρηση με την άποψη του Πρετεντέρη, του Τσίμα, της Τρέμη, να κάνει αυστηρή κριτική αλλά με επιχειρήματα και την υπογραφή του. Για μένα το blog είναι ελευθερία έκφρασης, δεν είναι τσάμπα ψυχανάλυση, και δη κακής ποιότητας.

Επηρεάζουν το κλίμα;

Δεν είμαι σίγουρη. Είναι νωρίς ακόμη. Ένα μεγάλο κομμάτι που αφορά τα media είναι κατεξοχήν εσωτερικής κατανάλωσης. Και ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζονται τα ζητήματα απευθύνεται στην ταπεινότερη αίσθηση του ανθρώπου.

Τα παρακολουθείτε;

Όχι ιδιαίτερα. Δεν έχω χρόνο να τα παρακολουθώ. Αν είναι κάτι σημαντικό, με ενημερώνουν.