Η φωτογράφος Lisa Wassmann φωτογραφίζει την Αθήνα και το Βερολίνο, αναζητώντας στα πρόσωπα και στα εγκαταλελειμμένα κτίρια τους κοινούς δεσμούς δύο πόλεων που βρίσκονται στις δύο πλευρές του νομίσματος της κρίσης.
Η Lisa Wassmann έχει την ευχή και την κατάρα να ζει και να εργάζεται φωτογραφίζοντας μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας, μια εποχή που φαινομενικά οι σχέσεις των δύο χωρών δεν περνάνε και την καλύτερη φάση τους. H Lisa, όμως,δεν επηρεάζεται από αυτό. Αντίθετα, βρίσκει ομοιότητες στις δύο πόλεις παρά διαφορές. Γέννημα θρέμμα του Δυτικού Βερολίνου, κόρη ανθρώπων του θεάτρου, πέρασε όλη την παιδική της ηλικία στα παρασκήνια του Θεάτρου της Δύσης, όπου εργάζονταν οι γονείς της. Από τότε που ξεκίνησε να ασχολείται με τη ζωγραφική και τη φωτογραφία έχει συμμετάσχει σε αρκετές συλλογικές εκθέσεις κι έχει κάνει τέσσερις ατομικές σε πόλεις της Γερμανίας και μία στην Αθήνα. Δουλειά της έχει δημοσιευτεί σε περιοδικά όπως το «Vice», το «Dazed & Confused», το «Blink» κ.ά.
Πώς ξεκίνησες να φωτογραφίζεις;
Ο πατέρας μου ήταν πολύ εξοικειωμένος με την τεχνολογία και είχε στην κατοχή του μια από τις πρώτες ψηφιακές μηχανές. Άρχισα να πειραματίζομαι με αυτήν και το γεγονός ότι έβλεπα κατευθείαν αυτό που φωτογράφιζα ήταν συναρπαστικό.
Γιατί λες ότι η Αθήνα σου θυμίζει το Βερολίνο όταν έπεσε το Τείχος το1990;
Το κέντρο του Βερολίνου είχε τόσο κενό χώρο και τόσα άδεια κτίρια, όσα η Αθήνα τώρα. Το Βερολίνο περνούσε μια μεγάλη κρίση, όπως η Αθήνα τώρα. Αυτό, όμως, έδωσε τότε την ευκαιρία σε καλλιτέχνες να εξασκήσουν πιο εύκολα την τέχνη τους, με χαμηλά ενοίκια και άλλες ευκολίες. Νομίζω ότι αυτό θα συμβεί και στην Αθήνα.
Επίσης, έχεις πει ότι το να ζεις σε ένα τόσο χαώδες μέρος σαν την Αθήνα είναι στην πραγματικότητα καλό, επειδή μπορείς να συγκεντρωθείς καλύτερα στη δουλειά σου. Είναι απλό. Όπου βλέπεις χάος, θέλεις να δημιουργήσεις δομές. Επίσης, το να είσαι μακριά από το σπίτι σου σε κάνει να κοιτάς το έργο σου από μια πιο δημιουργική απόσταση.
Τι σου αρέσει στην Αθήνα;
Η αρχιτεκτονική και τα κτίρια είναι πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι έχω δει αλλού. Στην Αθήνα νιώθω σαν να κυκλοφορώ ανάμεσα σε ένα φθαρμένο, ιδρωμένο ύφασμα. Είμαι ερωτευμένη με τα εγκαταλελειμμένα κτίρια, μου αρέσει να αναπαριστώ στο μυαλό μου τη ζωή του κτιρίου παρατηρώντας τα πράγματα που άφησαν πίσω τους οι άνθρωποι που έμεναν εκεί. Αγαπώ ιδιαίτερα τη νότια πλευρά του Φιλοπάππου, εκεί όπου είναι το θέατρο, το Μοναστηράκι, το Αιγάλεω και την παραλιακή στα νότια προάστια.
Έχεις βρει ενδιαφέροντα μέρη ή ανθρώπους στην Αθήνα;
Το Six d.o.g.s ως χώρος είναι πολύ ενδιαφέρον, όπως και οι άνθρωποί του. Θεωρώ πολύ ταλαντούχο τον φίλο μου Θωμά Ποράβα, τη στυλίστρια D’ Arcy Fox, τα παιδιά από τους Amateurboyz και, φυσικά, τον μουσικό παραγωγό Mr. Statik.
Τι δεν αντέχεις από τις συνήθειες των Αθηναίων;
Μου αρέσει η φιλοξενία τους - μπορούμε να μάθουμε πολλά από αυτό. Κανένας, όμως, δεν φαίνεται να παίρνει στα σοβαρά ένα ραντεβού.
Σε άλλες συνεντεύξεις έχεις αναφέρειότι δεν σου αρέσουν η υψηλή τεχνολογία, η ευκολία και η ταχύτητα με την οποία βγαίνουν πολλές φωτογραφίες σήμερα. Θα έκανες κάτι διαφορετικό, αν ξεκινούσες σήμερα;
Χρησιμοποιώ αναλογικό φιλμ κάποιες φορές (όπως στο «Athina Tales»), αλλά απλώς και μόνο για να επιτύχω ένα συγκεκριμένο στυλ.
Πώς σου φαίνεται ο ντόρος γύρω από το Instagram και το Hipstamatic; Σε ενοχλεί που ο καθένας μπορεί να το παίζει φωτογράφος;
Δεν ξέρω τι είναι αυτά τα πράγματα. Είναι ευχάριστο το γεγονός ότι η φωτογραφία είναι ανοικτή σε όλους, αλλά νομίζω ότι οι περισσότεροι απλά απαθανατίζουν στιγμές.
σχόλια