Το Sunset Limited του Κόρμακ ΜακΚάρθυ είναι ένα μάλλον ιδιαίτερο θεατρικό έργο, που η πλοκή του περιστρέφεται γύρω από μία έντονη θεολογική συζήτηση μεταξύ δύο αντρών με τελείως διαφορετικές καταβολές. Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που διαθέτει και σε ώθησαν να το επιλέξεις και να το ανεβάσεις στη σκηνή του Φάουστ;
Ο Κρισναμούρτι συνοψίζει τον Λόγο του και τη Διδασκαλία του για τον κόσμο στο καλύτερό του βιβλίο Η απελευθέρωση απ’ το Γνωστό. Εκεί μας διδάσκει πως ο καθένας μας, για να μπορέσει να προχωρήσει με σθένος και ν’ αντιμετωπίσει τα απρόοπτα της ζωής και το Άγνωστο, πρέπει να μηδενίζει το χθες κι έτσι φρέσκος, κενός και καθαρός να μάχεται ανεπηρέαστος για το σήμερα, αφήνοντας το αύριο να του ‘ρχεται χωρίς προκαταλήψεις. Οι Αφρικανοί λένε πως ο χρόνος έρχεται προς τα εμάς και όχι πως φεύγει από πάνω μας. Εμείς οι Δυτικοί ζούμε κάτω από τη σκιά του θανάτου και ο φόβος μας γι’ αυτόν μας κάνει δειλούς, επιθετικούς, ανασφαλείς και εγωκεντρικούς. Όλα αυτά κι άλλα πολλά θέματα υπαρξιακής αναζήτησης και αιώνιου ταξιδιού αυτογνωσίας με απασχολούσαν και με ενδιέφεραν πάντα και το θέατροείναι ο τόπος όπου μπορώ να ερευνήσω, να μάθω και να μοιραστώ με τους ανθρώπους τέτοια ερωτήματα, αναπάντητα ή όχι. Ο Κόρμακ ΜακΚάρθυ σκύβει πάνω στο χαρτί και παίζει πινγκ πονγκ με τον άλλο του εαυτό, δίνοντάς μας ένα υλικό προς αναζήτηση, σπουδή και μελέτη δυνατή πάνω στη σύσταση της ανθρώπινης σκέψης. Πηδά από το φως στο σκοτάδι, από την ελπίδα στο μάταιο, από τη δίψα για ζωή στην άρνησή της. Αυτή η αντίφαση και η διπολικότητα φωτογραφίζουν ειλικρινά την ψυχή, αν όχι όλων, των περισσότερων από εμάς.
Πόσο δύσκολο είναι να αποδοθεί θεατρικά ένα έργο που βασίζεται περισσότερο στην εσωτερική αναζήτηση; Τι πρέπει να προσέξουν οι ηθοποιοί για να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις των ρόλων;
Όσο δύσκολο είναι, άλλο τόσο ελκυστικό γίνεται. Αν το έχουμε ανάγκη επί σκηνής να εκτεθούμε, να μάθουμε για εμάς και να γίνουμε ο καθρέφτης των άλλων, τότε η δυσκολία γίνεται απόλαυση λυτρωτική, ανακουφιστική. Τα αγαθά κόποις κτώνται. Στο έργο αυτό, όμως, ο ένας χαρακτήρας προσπαθεί να σώσει τον άλλον και να τον μπολιάσει με τη χαρά της ζωής. Στα μάτια μου το έργο σφύζει από ζωντάνια, δράση καθαρή, δεν έχει μόνο ενδοσκόπηση. Η εσωτερική αναζήτηση προκαλείται από το αποτέλεσμα των δράσεων και αυτό το κάνει ζωντανό. Λένε κάποιοι πως πρώτα πράττουμε και μετά επεξεργαζόμαστε το αποτέλεσμα των πράξεών μας. Οι ηθοποιοί πρέπει να μείνουν πάνω στις ράγες των ρόλων με συνέπεια, τίμια και αληθινά.
Υποδύεσαι έναν μάλλον αισιόδοξο, πρώην κατάδικο που πιστεύει στον Θεό, ενώ ο Γιάννης Βούρος έναν κυνικό, σχεδόν μηδενιστή καθηγητή που μοιάζει να υποφέρει από την ίδια την πνευματικότητά του. Με ποιον από τους δύο χαρακτήρες πιστεύεις ότι ταυτίζεσαι περισσότερο στην πραγματική ζωή;
Ο χαρακτήρας που παίζω είναι πολύπλοκος και πολυπρισματικός. Εκ πρώτης όψεως, βλέπει κάνεις την ξεκάθαρη, αισιόδοξη πλευρά του, αλλά επειδή δεν είναι καθόλου εύκολο ν’ αλλάξει τον χαρακτήρα του κανείς, μετά θα δει και τη σκοτεινή, αδιέξοδη πλευρά του. Εκεί υπάρχει και η ταύτισή του με τον μηδενισμό που κουβαλά ο καθηγητής. Το αντίστοιχο συμβαίνει και με τον καθηγητή, ο οποίος βλέπει στον δικό μου το φως που κουβαλά μέσα του, άσχετα από το αν δεν το παραδέχεται. Η σχέση αυτών των δύο είναι συμπληρωματική, είναι σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Γι’ αυτό τρώγονται με τα ρούχα τους και εξαρτώνται ο ένας από τον άλλον. Αυτόν το διπλό του εαυτό καταγράφει ο συγγραφέας και αυτόν αγάπησα κι εγώ, μια και βλέπω πως τον κουβαλώ. Επέλεξα να παίξω, όμως, αυτόν με τον οποίο μοιάζω λιγότερο, αφού πολλές φορές μεταφέρω έναν μηδενισμό και μια απογοήτευση για το μέλλον μας. Ζώντας τη χαρά της σκέψης και της ελπίδας του αισιόδοξου που αποδέχεται τα πράγματα ως έχουν χωρίς την ανάγκη της κατανόησής τους, κέρδισα και κερδίζω καθημερινά πολλά, μια και το ανικανοποίητο δεν θα μπορέσει ποτέ να κατακτήσει το άγνωστο. Ο άνθρωπος μπορεί να είναι ο ιός που θα καταστρέψει τον πλανήτη, είναι όμως κι αυτός που τον κατέκτησε. Αν ποτέ κατακτιέται.
σχόλια