Δωρικός, ακριβός στις λέξεις, σοβαρός. Ίσως ο τελευταίος σοβαρός ενός κύκλου, που ακόμη και συναδέλφους της γενιάς του, τους "κακομεταχειρίζεται" και τους "κακοποιεί". Να, κάτι που δεν επέτρεψε ποτέ στο σύστημα ο Θανάσης Βέγγος, ίσως γι' αυτό οι λιγοστές κουβέντες του, σοφές και ζυγισμένες, από δύο όλες κι όλες συνεντεύξεις του, είναι πασίγνωστες.
Ο ίδιος θεωρούσε τον καλλιτεχνικό κόσμο περίεργο, έξω από τα δικά του νερά και γράδα, και γι' αυτό απέφευγε τις επαφές και τις περιττές σχέσεις. Άλλωστε, ήταν ένας κόσμος, που του πήρε καιρό να αποδεχθεί τον Βέγγο. Τον ταλαιπώρησε στο ξεκίνημα του, τον άφησε να εργάζεται για τουλάχιστον μία 7ετία, χωρίς να αποφασίζει να του δώσει κανονική άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, στέλνοντας τον για εξετάσεις σε επιτροπές "εκτάκτων ταλέντων", τον έσπρωχνε σε ταινίες, που οποιονδήποτε άλλο θα τον "κατάπιναν". Ο Βέγγος τις έκανε "γέφυρα" με τον θεατή και από την εποχή των αμέτρητων "Πρακτόρων Θου - Βου" μέχρι τις έγχρωμες, πολιτικά και κοινωνικά χρωματισμένες ταινίες του, είχε δώσει εγγυήσεις για κάτι περισσότερο.
Η τηλεόραση προτιμά να θυμάται αυτές τις στιγμές του, τις πολύ κωμικές, τις κάποτε αφελείς, που τον έκαναν, όμως, αγαπητό σε όλο τον κόσμο. Τα πιο δύσκολα και τα πιο όμορφα του Βέγγου, όπως το "Όλα είναι δρόμος" του Βούλγαρη, το "Αίνιγμα", το "Ψυχή βαθιά", τις "Ήσυχες Μέρες του Αυγούστου" τα αφήνει για τις μικρές ώρες, αραιά και που.
Δεν τελείωσε ποτέ το σχολείο, γιατί έπρεπε να πάρει τη θέση του αντιστασιακού πατέρα του στο μεροκάματο, για να ζήσει η οικογένεια. Ήξερε, όμως, περισσότερα από πολλούς σπουδασμένους συναδέλφους του. Πεθαίνει σαν σήμερα το 2011 και αφήνει πίσω του 126 ταινίες, πολλές τηλεοπτικές σειρές, ντοκιμαντέρ, διαφημίσεις, όλα με την υπογραφή μια τέχνης που δεν διδάσκεται. "Δουλεύω με το ένστικτο, δεν έχω κανένα ταλέντο, μόνο αυτή τη φάτσα", είχε πει το 1976. Τα αποσπάσματα τον διαψεύδουν.
"Όλα είναι δρόμος - Η τελευταία νανόχηνα": Μέρος 1ο
"Όλα είναι δρόμος - Η τελευταία νανόχηνα": Μέρος 2ο
σχόλια