Η απόφαση για τη δημιουργία νέου Δημοτικού Θεάτρου ελήφθη το 1885, επί δημαρχίας Γεωργίου Θεοτόκη. Η ανέγερσή του άρχισε το 1893 επί δημαρχίας Μιχαήλ Θεοτόκη. Λόγω του μεγάλου κόστους το έργο ολοκληρώθηκε το 1902 σε σχέδια του Ιταλού αρχιτέκτονα Conrado Pergolesi ο οποίος χρησιμοποίησε σαν πρότυπο το κτίριο της «Σκάλας του Μιλάνου».
Το κτίριο, ήταν αναγεννησιακού ρυθμού, με εξωτερικά μπαρόκ διακοσμητικά και αψίδες. Η κατασκευή του έγινε από λαξευτή Σινιότικη πέτρα.
Η πλατεία είχε 12 σειρές καθισμάτων και τρεις σειρές θεωρείων (23 συνολικά). Κάθε θεωρείο διέθετε ιδιαίτερο σαλονάκι με τουαλέτα, μικρό διαμέρισμα με βαρύτιμους καθρέπτες και παραπέτασμα και αποκλειστικά δικό του φωτισμό από γκάζι. Η αυλαία του ήταν φιλοτεχνημένη από τον Giovanni Buzatto, Σύμβουλο της Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Βενετίας, ή κατά άλλους από τον Napoleone Genovesi και αποτελούσε ένα εξαιρετικό έργο τέχνης. Θέμα της ήταν η υποδοχή του Οδυσσέα στο νησί των Φαιάκων και σώθηκε από τύχη για να βρίσκεται σήμερα στους χώρους του νέου Δημοτικού Θεάτρου.
Το 1832, λόγω του έντονου ενδιαφέροντος και της μεγάλης επισκεψιμότητας από τον κερκυραϊκό λαό, έγινε μια βελτίωση του εσωτερικού και χτίστηκε εξωτερική προσθήκη που ονομάστηκε "Ατζούντα".
Αρχικά οι γυναίκες απαγορευόταν να παρακολουθήσουν παραστάσεις. Αργότερα όμως, επετράπη στις παντρεμένες γυναίκες να μπαίνουν στο θέατρο, αλλά θα έπρεπε να παρακολουθούν τα θεατρικά από καφασωτά θεωρία. Αρκετά χρόνια αργότερα, οι γυναίκες θα είναι ελεύθερες να μπαίνουν στο θέατρο.
Τον πρώτο καιρό το θέατρο ανέβαζε μόνο δράματα και κωμωδίες. Το 1733 όμως ο Carlo Grassi ανέβασε για πρώτη φορά μια όπερα, η οποία ήταν πιθανότατα του J.A. Hasse σε λιμπρέτο του Aurellio Aurelli, «Gerone, tiranno di Siracusa». Όπερες οργανώνονταν συνεχώς, ειδικά από το 1771 έως το 1892, όταν το θέατρο μετατράπηκε σε Δημαρχείο.
Οι παραστάσεις άρχιζαν τον Οκτώβριο με θιάσους πρόζας, τα Χριστούγεννα παίζονταν μελοδράματα και στις απόκριες έρχονταν θίασοι οπερέτας. Χαρακτηριστικό είναι ότι από το θέατρο, πέρασαν οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες της Ιταλίας.
Η μουσική παράδοση που ιδρύθηκε από το θέατρο είναι ιδιαίτερα σημαντική για την ιστορία της σύγχρονης ελληνικής μουσικής, δεδομένου ότι βοήθησε να καθιερωθεί η ελληνική μουσική παρουσία σε μια εποχή που το ελληνικό κράτος δεν υπήρχε ακόμη.
Την 13η Σεπτεμβρίου του 1943 η πόλη της Κέρκυρας θα βομβαρδιστεί από τους Γερμανούς. Το θέατρο θα υποστεί πολλές ζημιές. Το 1952 το κατεστραμμένο κτίριο θεωρήθηκε ότι "δεν έχει ουδεμία αρχιτεκτονική και ιστορική αξία".
Η γνωμοδότησή των υπεύθυνων αρχιτεκτόνων ανακοινώθηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο Κερκυραίων, με Δήμαρχο τότε τον Σταμάτη Δεσύλλα, το οποίο στη συνεδρίασή του της 31ης Μαρτίου 1952, αποφάσισε ομόφωνα την κατεδάφιση του.
Το Θέατρο κατεδαφίστηκε παρά τις έντονες διαμαρτυρίες πολλών Κερκυραίων, που έφθασαν μέχρι τις αίθουσες των δικαστηρίων.
σχόλια