«Εγώ δεν είμαι ποιητής, είμαι στιχάκι…»
Από τον δίσκο "Όταν κινδυνεύεις παίξε τη πουρούδα" - 1995
Πρώτα έφυγε ο ποιητής, ο Λάζαρος Ανδρέου, που έγραψε αυτό το τραγούδι, μετά η φωνή του, ο Νίκος Παπάζογλου, που έκανε τον στίχο άνθρωπο και τον άφησε πίσω του να ζήσει για πάντα. Ο Παπάζογλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 20 Μαρτίου του 1948 και με τη μουσική αρχίζει να ασχολείται στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Λίγοι θυμούνται ότι υπήρχε καιρός που δεν είχε κοτσίδα και κόκκινο μαντήλι ισόβια δεμένο στον λαιμό.
Είναι οι αρχές της δεκαετίας του ’60, που για λίγο θα περάσει από το συγκρότημα Olympians και λίγο αργότερα θα φτιάξει τον «Ζηλωτή» και θα τον εγκαταστήσει για λίγο στο Άαχεν της Γερμανίας. Από εκεί θα προκύψουν πολύ λίγα τραγούδια, τα οποία ηχογραφούνται στο Μιλάνο, κι όπως λέγεται, σήμερα υπάρχουν μόνο στις συλλογές αγαπημένων φίλων του. Θα προκύψουν ακόμη μερικά αξέχαστα γλέντια, όπως ο ίδιος είχε εξομολογηθεί, στα οποία θα κυριαρχεί το μπουζούκι, ο λαϊκός ήχος με μία κάπως σκεπτόμενη κατεύθυνση, που μοιραία θα του δείξει και τον δικό του δρόμο.
Στην Αθήνα, ξαναγυρίζει το 1977 για τους «Αχαρνής» του Διονύση Σαββόπουλου. Παίζει και τραγουδάει, συμμετέχει στον δίσκο που κυκλοφορεί στη συνέχεια και ακριβώς έναν χρόνο μετά έχει βρει τη «φωνή» του, τον «δρόμο» του, τον τρόπο να «δέσει» προβοκατόρικα το ροκ με τον λαϊκό ήχο.
«Η εκδίκηση της γυφτιάς» είναι μια επανάσταση που ενοχλεί πολλούς και την έχει οργανώσει με τον Μανώλη Ρασούλη και τον Νίκο Ξυδάκη · την παραγωγή έχει αναλάβει ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Η δουλειά αντιμετωπίζεται στην καλύτερη περίπτωση με καχυποψία, στη χειρότερη με απαξιωτικές κριτικές. Τα επόμενα χρόνια, τα τραγούδια αυτού του δίσκου θα δημιουργούσαν το αδιαχώρητο σε συναυλίες και live, θα λειτουργούσαν σαν σύνθημα για κέφι, για ανάταση, για να αρχίσει ο κόσμος να τραγουδάει μαζί με τον Παπάζογλου: «Κύριε διευθυντά των δίσκων», «Τρελή κι αδέσποτη», «Κανείς εδώ δεν τραγουδά», «Από περιέργεια υπάρχω (κι από καραγκιοζλίκι)»…
Παρά τα λεγόμενα, είναι η δυνατή αρχή για μια σειρά από εξαιρετικές δισκογραφικές δουλειές που θα αφήσουν ιστορία για όλα τους: για τα τραγούδια, τους στίχους, τη μουσική, τις ερμηνείες, ακόμη και τα εξώφυλλα των δίσκων του, όλα φαινομενικά ατημέλητα, ζωντανά κι αυθόρμητα, αλλά προσεγμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια.
Εκτός από τις εκατοντάδες μελωδίες, οι φίλοι θυμούνται τη γενναιοδωρία σε όλα, από το τι έκανε με τα έσοδα των συναυλιών, όταν προέκυπτε ποσό παραπάνω από το υπολογισμένο, μέχρι τον τρόπο με τον οποίο χάριζε ένα καινούριο τραγούδι σε έναν νέο καλλιτέχνη ή σε έναν παλιό φίλο και συνάδελφο.
Αυτό το «μεταξύ ροκ και λαϊκού» ύφος, που τόσο κατηγορήθηκε στην παρθενική του εμφάνιση, δημιούργησε «σχολή», μια σχολή από την οποία πέρασαν καλλιτέχνες, όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, οι «Μικρές Περιπλανήσεις», η Μελίνα Κανά και πολλοί άλλοι.
Τις συναυλίες τις διοργάνωνε ο ίδιος. Όταν τα live δεν πήγαιναν καλά, έβαζε από την τσέπη του. Για πολλά χρόνια αναζητούσε ερασιτέχνες για την ορχήστρα του στις περιοδείες, γιατί δεν ήθελε επαγγελματική δεξιοτεχνία στα τραγούδια του. Προτιμούσε την ψυχή και τις αυθεντικές – πολλές φορές ακατέργαστες – εκτελέσεις
Πεθαίνει τον Απρίλιο του ’11, μετά από μάχη με τον καρκίνο, λίγες μέρες μετά τον θάνατο του φίλου και επί χρόνια συνεργάτη του, Μανώλη Ρασούλη. Αφήνουν πίσω τους τραγούδια που δεν χάνουν τη φρεσκάδα τους και μια εποχή που ενέπλεξε τα πιο ετερόκλητα ύφη, μηνύματα, νοήματα, όπως δεν κατάφερε κανένας άλλος.
Δισκογραφία
- Η εκδίκηση της γυφτιάς (1978)
- Τα δήθεν (1979)
- Χαράτσι (1984)
- Μέσω Νεφών (1986)
- Σύνεργα (1990)
- Επιτόπιος ηχογράφησις στο θέατρο του Λυκαβηττού (1991)
- Όταν κινδυνεύεις παίξε την πουρούδα (1995)
- Μά'ισσα Σελήνη (2005)
- Ήμουν κι εγώ εκεί (2009)
