Οι διοργανωτές μίλησαν. Είκοσι χιλιάδες πήγαν σε Kasabian και James, δεκατρείς χιλιάδες στον Ozzy και στους φίλους του και κοντά στους πέντε χιλιάδες στους Prodigy και στον Iggy Pop. Για τον Ozzy το περίμενα, ίσως και λίγο παραπάνω, αλλά για το Ejekt και το δίδυμο Kasabian-James μου φάνηκε λίγο υπερβολικός ο αριθμός.
Εξηγούμαι αμέσως. Δεν έχω πρόβλημα ούτε με αυτούς που πηγαίνουν, ούτε με αυτούς που τους φέρνουν. Ούτε με αυτούς που ξαναπηγαίνουν, ούτε με αυτούς που τους ξαναφέρνουν.
Η mainstream διασκέδαση είναι επιθυμητή, αρκεί να υπάρχει και κάποιο αντίβαρο. Επειδή είναι βαρετό να ξεκινήσω πάλι μια κουβέντα σχετικά με το γιατί δεν βλέπουμε φρέσκα μουσικά πράγματα στην Ελλάδα και γιατί δεν έχουμε ένα φεστιβάλ που να συγκεντρώνει 35.000 Άγγλους που να ακούνε την «παραδοσιακή» τους μουσική και μετά να ξεχύνονται στα ελληνικά νησιά. Στη Σερβία που το κάνουν με τοΕxit είναι ηλίθιοι, στην Ελλάδα καταφέρνουμε και «διατηρούμε την πολιτιστική μας κληρονομιά», αφαιρώντας από την Αθήνα το προνόμιο να γίνει ένας φεστιβαλικός προορισμός. Το ερώτημά μου είναι, όμως, πόσο mainstream μπορεί να θεωρούνται σήμερα οι James;
Καλό συγκρότημα, με μεγάλες επιτυχίες, δεν είναι Puressence (στην Αθήνα τους ξέρουν καλύτερα από το Μάντσεστερ), αλλά δεν είναι και U2, ώστε να δικαιολογούν την τόσο μεγάλη απήχηση. Αλλά, για να σταθούμε ένα λεπτό στην προώθηση: το φεστιβάλ συνεργάστηκε με γνωστή εταιρεία καρτοκινητής που το προέβαλλε σε τακτά χρονικά διαστήματα στην τηλεόραση. Και ιδέα να μην έχεις από μουσική ή φεστιβάλ, το όνομα Ejekt θα το μάθαινες. Καλά τα κόλπα με τα viral βιντεάκια και το ίντερνετ, όμως οι έρευνες λένε ότι οι Έλληνες κόβουν τη σύνδεση του διαδικτύου τη στιγμή που το 98% των σπιτιών συνεχίζει να έχει τηλεόραση. Θες να έχεις κόσμο στη συναυλία σου, βάλ’ τη στο γυαλί.
Επίσης, το ραδιόφωνο. Εδώ δεν υπάρχει θέμα προώθησης. Οποιονδήποτε «ροκ» ραδιοφωνικό σταθμό και να ανοίξεις έξι μήνες πριν από το φεστιβάλ, θα νομίσεις ότι μουσική γραφόταν μέχρι τρία, τέσσερα χρόνια πριν. Έχει ένα ενδιαφέρον αυτό. Αν είσαι δεκαεπτά χρόνων κι έχεις συντροφιά το ραδιόφωνο στο διάβασμα, τότε πολύ πιο πιθανό είναι να πιστεύεις ότι ο Τιμ Μπουθ είναι ό,τι πιο σύγχρονο, παρά οι XX ή οι Beach House.
Τέλος, οι μουσικογραφιάδες. Καλοί, χρυσοί, και με απίστευτες γνώσεις. Αλλά χαμένοι μέσα σ’ ένα εγωκεντρικό παιχνίδι που ο ένας γράφει για να την πει στον άλλον ή στους τριακόσιους πιθανούς αναγνώστες του δείνα. Έτσι, ενώ οι περισσότεροι γνωρίζουν από καλή μουσική, αδυνατούν να την περάσουν στον λαό, γιατί δεν τους ενδιαφέρει. Περισσότερο τους νοιάζει ν’ ανακαλύψουν ένα μουσικό είδος και να το αποθεώσουν, παρά να διαμορφώσουν μια κατάσταση. Και οτιδήποτε «ειδικό» γίνεται πιο mainstream, αυτομάτως είναι και λίγο χειρότερο απ’ ό,τι ήταν πριν. Και το «μια φορά υπήρξε ο Πετρίδης» ακόμα ακούγεται ως δικαιολογία.
Και κάπως έτσι έρχεται το καλοκαίρι και οι James διασκεδάζουν για μια ακόμη φορά το αθηναϊκό κοινό.
σχόλια