Γιατί χωρίζουμε από τους φίλους μας;

Γιατί χωρίζουμε από τους φίλους μας; Facebook Twitter
Η αλήθεια είναι πως συχνά επιλέγουμε να αφήσουμε πίσω ανθρώπους που αγαπάμε ή που συνειδητά επιλέγουν να μας αφήσουν εκείνοι, αποχαιρετισμοί που πονάνε περίπου σαν διαζύγια.
0

ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΩΝ σταμάτησα να μιλάω στην καλύτερή μου φίλη. Η σχέση μας θύμιζε μια εφηβική συνωμοσία έντασης και φθόνου. Περνάγαμε τα διαλείμματά μας καπνίζοντας και ακούγοντας μουσική πίσω από ένα πέταλο με ευκάλυπτους στην αυλή του σχολείου. Τα απογεύματα, στο σπίτι, γράφαμε κείμενα η μία στην άλλη στο ιερό μας τετράδιο.

Ήξερα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά γιατί ένιωθα σαν να ζούσα με ένα τοξικό φυτό που σιγά σιγά με έπνιγε. Συνειδητοποίησα πως έλεγε πολύ συχνά ψέματα για μένα σε τρίτους. Με έκπληξη κατάλαβα πως έκλεβε πράγματα από την τσάντα μου, από CD μέχρι μολύβια. Σταμάτησα να της μιλάω χωρίς καμία εξήγηση όταν έμπλεξε σε μια εξαιρετικά σοβαρή ιστορία και μετά είπε ψέματα πως ήμασταν μαζί. Ένιωσα προδομένη.

Ήταν μάλλον ο πρώτος πλατωνικός χωρισμός της ζωής μου. Ανακάλυψα πως όταν κάτι με στενοχωρούσε πολύ, μπορούσα να πέσω σε βαθύ ύπνο. Κοιμόμουν δέκα, δώδεκα, δεκατέσσερις ώρες. Στα διαλείμματα κρυβόμουν στην τουαλέτα και διάβαζα βιβλία για να μην τη δω.

Λίγο πριν μπλέξει για τα καλά, έβαλε σαν άλλη κόρη του Τόνι Σοπράνο έναν άγνωστο να με πάρει τηλέφωνο στο σπίτι μου για να μου πει ότι «δεν θα ζήσω πολύ». Την έβλεπα στον ύπνο μου μέχρι τον τρίτο χρόνο του πανεπιστημίου.

Τη θυμήθηκα πρώτη φορά μετά από χρόνια διαβάζοντας την Τετραλογία της Νάπολης της Έλενας Φερράντε: «Σκίζαμε τις λέξεις η μία από το στόμα της άλλης, δημιουργώντας έναν ενθουσιασμό που έμοιαζε με ηλεκτρική καταιγίδα» γράφει η αφηγήτρια Λενού για τη Λίλα λίγες σελίδες πριν ευχηθεί να αρρωστήσει και να πεθάνει για να ησυχάσει. Είναι μία από τις λίγες αφηγήσεις για τη γυναικεία φιλία στην οποία μπόρεσα να δω ένα κομμάτι του εαυτού μου. 

Συχνά τα πράγματα στραβώνουν ή απλώς ανακαλύπτεις πως είχες πέσει έξω, πως ο φίλος σου δεν είναι πια αυτό που ήταν ή πως ήταν πάντα έτσι, αλλά εσύ δεν το ήξερες, ή πως απλώς, μεγαλώνοντας, ξέρεις πιο καθαρά τι θες και τι δεν θες.

«Είναι οι φίλοι σου που σου διαλύουν την καρδιά» είχε τίτλο ένα πρόσφατο κείμενο του «Atlantic». Δεν είναι παρά ένα από τα πολλά τέτοια κείμενα που έχουν γραφτεί στα διεθνή μέσα μετά την πανδημία («Η πανδημία έχει εξαφανίσει μια ολόκληρη κατηγορία φίλων» / «Γιατί το να κάνεις φίλους στη μέση ηλικία είναι δύσκολο» / «Πώς να βάλετε τάξη στις φιλίες σας στο μεταπανδημικό τοπίο»), πράγμα απολύτως λογικό μετά από έναν δίχρονο εγκλεισμό που μας έκανε όλους να αναθεωρήσουμε κάθε σχέση της ζωής μας.

Τι είναι αυτό που μας κάνει να χωρίζουμε από τους φίλους μας; Παλιά πίστευα ότι απλώς αλλάζει η ζωή. Μπαίνουν στη μέση σύντροφοι, μωρά, παιδιά, η πολιτική (καταραμένο δημοψήφισμα), την ίδια ώρα που ο χρόνος ελαχιστοποιείται. Κάποιοι άλλοι φυλλορροούν, αλλάζουν οι περιστάσεις, τα μέρη, οι συνθήκες. Εξάλλου, η φιλία δεν είναι κάτι στατικό αλλά περνάει φάσεις, κρίσεις, αλλαγές.

Αυτή όμως είναι μόνο η μισή εικόνα. Η αλήθεια είναι πως συχνά επιλέγουμε να αφήσουμε πίσω ανθρώπους που αγαπάμε ή που συνειδητά επιλέγουν να μας αφήσουν εκείνοι, αποχαιρετισμοί που πονάνε περίπου σαν διαζύγια.

Ίσως να ευθύνεται ο φθόνος – με ποιον θα συγκρίνεις τον εαυτό σου αν όχι με τους φίλους σου; Η ύπαρξή τους μοιάζει συχνά με τον καθρέφτη της δικής σου αποτυχίας. Οι επιτυχίες τους, οι επενδύσεις τους, τα ταξίδια τους, τα ιδιωτικά σχολεία των παιδιών τους σου θυμίζουν όλους τους τρόπους με τους οποίους έχεις αποτύχει.

Συχνά τα πράγματα στραβώνουν ή απλώς ανακαλύπτεις πως είχες πέσει έξω, πως ο φίλος σου δεν είναι πια αυτό που ήταν ή πως ήταν πάντα έτσι, αλλά εσύ δεν το ήξερες, ή πως απλώς, μεγαλώνοντας, ξέρεις πιο καθαρά τι θες και τι δεν θες.

«Κάνουμε φίλους γιατί θέλουμε να μας καταλάβουν, για να νιώσουμε κοντά στους άλλους, για να μας δουν γι’ αυτό που είμαστε και να τους δούμε κι εμείς γι’ αυτό που στ’ αλήθεια είναι», μου έγραψε μια φίλη μου όταν της είπα για ποιο πράγμα γράφω. Είμαστε φίλες είκοσι χρόνια πια. Καμιά φορά, όχι πάντα, όταν είμαι με τους πραγματικούς μου φίλους και μιλάμε ή γελάμε, συμβαίνει και κάτι ακόμα: νιώθω σαν ένα ελαφρύ κύμα να με σηκώνει ψηλά και να με αφήνει εκεί, ευτυχισμένη, στον αφρό.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Ghiblipocalypse»: Είναι η AI δώρο για τον εκδημοκρατισμό της τέχνης;

Οπτική Γωνία / «Ghiblipocalypse»: Είναι η AI δώρο για τον εκδημοκρατισμό της τέχνης;

Η μαζική χρήση AI για τη δημιουργία εικόνων με την αισθητική του Studio Ghibli ανοίγει ξανά τη συζήτηση για το ποια είναι τα όρια της αντιγραφής στην τέχνη. Γιορτάζουμε την προσβασιμότητα ή κηδεύουμε τη δημιουργία;
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
ειρήνη

Οπτική Γωνία / Η αδιάκοπη βία και ο ορίζοντας που έχει εξαφανιστεί

«Αυτό που με έχει επηρεάσει περισσότερο μετά την επιστροφή μας δεν είναι οι ελλείψεις, αλλά η παντελής απουσία χρώματος. Τα πάντα είναι γκρίζα. Το μόνο που βλέπεις είναι σκόνη, μισοκατεστραμμένα σπίτια, σοκάκια κομμένα ανάμεσα στα μπάζα»¹.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Γιατί η δίκη Φιλιππίδη θα πρέπει να διδάσκεται σε όλες τις νομικές σχολές;

Οπτική Γωνία / Γιατί η δίκη Φιλιππίδη θα πρέπει να διδάσκεται σε όλες τις νομικές σχολές;

Από τις ερωτήσεις του Εισαγγελέα έως την έμπρακτη στήριξη των ηθοποιών, η δίκη Φιλιππίδη βρίθει πατριαρχικών συμβολισμών και συμπυκνώνει ένα μέρος της φεμινιστικής θεωρίας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Δημοτικό Θέατρο Ολύμπια: Πού το πάει ο δήμος Αθηναίων;

Ρεπορτάζ / Τι περίεργο συμβαίνει με το Δημοτικό Θέατρο Ολύμπια;

Είναι fake news το νέο άνοιγμα που επιχειρεί ο δήμος Αθηναίων με μεγάλο όμιλο θεατρικών επιχειρήσεων; Τι επιδιώκει ο επιχειρηματίας και πόσο υπαρκτός είναι ο κίνδυνος για τον πολιτιστικό οργανισμό να μετατραπεί σε εμπορική επιχείρηση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Τα φανταστικά πτώματα του Λάνθιμου είναι το πρόβλημα ή η «θανατίλα» μας;

Οπτική Γωνία / Τα φανταστικά πτώματα του Λάνθιμου είναι το πρόβλημα ή η «θανατίλα» μας;

Η άρνηση του ΚΑΣ να παραχωρηθεί η Ακρόπολη στον Γιώργο Λάνθιμο για τα γυρίσματα της νέας του ταινίας εγείρει πολλά ερωτήματα για τον τρόπο που βλέπουμε τα μνημεία και το τι θεωρούμε πολιτιστικό κεφάλαιο σήμερα.
ΕΙΡΗΝΗ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
ΕΠΕΞ Πεθαίνοντας στο πεζοδρόμιο…

Ακροβατώντας / Πεθαίνοντας στο πεζοδρόμιο

Το τραγικό περιστατικό στη Θήβα δεν είναι από αυτά που αποκαλούνται τυχαία γεγονότα. Πρόκειται για ένα από αυτά που συμβαίνουν συχνά, τα οποία απασχολούν την επικαιρότητα και τα ΜΜΕ, συνήθως επιδερμικά, μέχρι να ξεχαστούν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πρακτικά Νομικά: Θα πάω φυλακή αν σκοτώσω τον θύτη μου; 

Οπτική Γωνία / Θα πάει φυλακή μια γυναίκα που θα σκοτώσει τον κακοποιητή της;

Μια συζήτηση με τη δικηγόρο Μαριάννα Βασιλείου για το «Σύνδρομο Κακοποιημένης Γυναίκας», τη δευτερογενή θυματοποίηση, και τη σημασία της άμυνας στο ελληνικό ποινικό δίκαιο.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ο γιατρός της Σερίφου που έδωσε τα πάντα, μέχρι που δεν άντεξε άλλο

Οπτική Γωνία / Ο γιατρός της Σερίφου που έδωσε τα πάντα, μέχρι που δεν άντεξε άλλο

Ο Θανάσης Κοντάρης ήρθε από τη Σουηδία για να συμβάλει στη βελτίωση των υπηρεσιών υγείας στις Κυκλάδες, μετέτρεψε την κλινική της Σερίφου σε μια πρότυπη μονάδα, αλλά αναγκάστηκε να φύγει ξανά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Οι λύκοι της Γκράβας, το Χάρβαρντ και το λαγούμι

Οπτική Γωνία / Οι λύκοι της Γκράβας, το Χάρβαρντ και το λαγούμι

Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και βλέπει την πλάτη της Ζωής Κωνσταντοπούλου, επαναφέρει τα σενάρια συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα. Πόσο ρεαλιστικά όμως είναι όλα αυτά; 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
ΕΠΕΞ Πορνό

Οπτική Γωνία / «Δεν μου αρέσει να νιώθω ότι παίζω τον ρόλο που είδαν σε μια ταινία πορνό»

Τρεις γυναίκες μιλούν για το πώς αντιμετώπισαν το θέμα της συστηματικής παρακολούθησης πορνογραφίας από τον ή την σύντροφό τους και για τις επιπτώσεις που είχε στη σχέση τους.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ