«Οι Ιάπωνες δεν θέλουν να δείχνουν υπερβολικοί.»
Τελευταία έβγαλες μια φωτογραφία απ την πιο φάνκι γειτονιά της Οσάκα την Shinsaibashi – Amemura. Δυο αυτοκίνητα μερσεντές στη βιτρίνα ενός μαγαζιού, που ειδικεύεται στο να βάζει στρας σε όποιο αντικείμενο θέλει ο πελάτης. Όταν είδα την εικόνα μου ήρθε στο μυαλό ο τίτλος «Η δεκαετία της απληστίας». Έχεις δει άλλες τέτοιες εικόνες , υπερβολής και επίδειξης πλούτου στους δρόμους της Ιαπωνίας που να παραπέμπουν στα 80’s ;
Μετά την φούσκα που έσκασε στα 90s, οι Ιάπωνες ακόμα νοσταλγούν το χρήμα που έρεε άφθονο την δεκαετία του ογδόντα. Τα πράγματα είναι πιο μαζεμένα τώρα, όχι ότι πεινάνε οι Ιάπωνες, όχι ότι στερούνται τις πολυτέλειες τους, αλλά πραγματικά στην Ιαπωνία δεν υπάρχει ούτε καν από τους χαζοσελέμπριτιζ άσκοπη επίδειξη υπέρμετρου πλούτου. Ίσως αυτό να μην έχει να κάνει με τα λεφτά, αλλά επειδή οι Ιάπωνες δεν θέλουν να δείχνουν υπερβολικοί έτσι ώστε να μην ξεφύγουν από τα όρια της ομάδας. Με μερικές εξαιρέσεις φυσικά.
Τον Φεβρουάριο του 2010 παρακολούθησες στην Ιαπωνία μια απογοητευτική εμφάνιση της Whitney Houston. Αγαπούν οι Ιάπωνες τους ξεχασμένους σταρ της δεκαετίας του ογδόντα;
Πραγματικά θέλω να την ξεχάσω αυτή την συναυλία. Η Whitney να προσπαθεί να τραγουδήσει, βήχοντας και βρίζοντας και οι Ιάπωνες αντί να την γιουχάρουν της φώναζαν «Gangate!» ή αλλιώς «Συνέχισε, θα τα καταφέρεις βάλε τα δυνατά σου». Ίσως να την έχουν συνδυάσει με το παλιό της μεγαλείο, για αυτό ήταν γεμάτο το στάδιο όπου έγινε η συναυλία. Την ίδια τύχη όμως, δεν είχε η Kylie Minogue. Η Kylie έκανε συναυλία στον ίδιο χώρο με την Whitney αλλά ήμασταν κυριολεκτικά, τρεις και ο κούκος! Η συναυλία πάντως ήταν πολύ καλή.
Αυτό για τους ξένους σταρς. Οι εγχώριοι είναι μια άλλη κατηγορία. Δώσε στους Ιάπωνες ξεχασμένο είδωλο, από την δεκαετία του ογδόντα που έκανε επιτυχία με ένα- δυο κομμάτια και πάρε τους την ψυχή. Σε όποιο κανάλι και να γυρίσεις θα δεις παλιούς σταρς γλάστρες, σε variety shows, όπως θα δεις και αμέτρητα αφιερώματα σε όλες τις περασμένες δεκαετίες αλλά και διαγωνισμούς καραόκε που πηγαίνει ο απλός κόσμος να τραγουδήσει τέτοια τραγούδια. Με λίγα λόγια η γιαπωνέζα Πωλίνα και ο γιαπωνέζος Μπίγαλης εξακολουθούν να κάνουν καριέρα στην τηλεόραση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Θυμάμαι το νερό Μπιγιονσέ. Είναι ακόμα και σήμερα η Ιαπωνία ο διαφημιστικός παράδεισος των σταρ της δύσης όπως στην δεκαετία του ογδόντα; Έχεις δει κάποια διαφημιστικά σποτάκια στην τηλεόραση με πρωταγωνιστές γνωστούς καλλιτέχνες της δύσης;
Εννοείται. Η ερώτηση σου έρχεται να πέσει χρονικά με μια νέα σειρά διαφημιστικά σποτάκια με πρωταγωνιστή τον Bruce Willis και κάποιον που δεν θυμάμαι το όνομα του (σ.σ φοβάμαι ούτε και εγώ) σε διαφημιστική καμπάνια για καφέ. Και τα δύο φρέσκα και φετινά
Στα 80s καινούρια πράγματα στην μουσική, τον κινηματογράφο, την μόδα γεννιόντουσαν κάθε χρονιά. Στην δύση του σήμερα όλα ανακυκλώνονται. Στην Ιαπωνία του 2011 ποια αίσθηση έχεις;
Η Ιαπωνική μόδα απ όσο ξέρω, δεν έχει κανένα πρόβλημα. Συνεχώς εξελίσσεται. Ο κινηματογράφος εξακολουθεί να βγάζει αρκετά διαμάντια κάθε χρόνο, αλλά ότι υπάρχει σαβούρα υπάρχει. Η μουσική είναι η μεγάλη απογοήτευση σε αυτή την χώρα, το τι σκουπίδι κυκλοφορεί δεν λέγεται. Ένας επαναλαμβανόμενος ρυθμός με πολλές διαφορετικές παραλλαγές. Συγκροτήματα όλα ίδια μεταξύ τους, χωρίς να έχουν κάτι να πουν με μοναδικό στόχο να βγάζουν λεφτά. Όχι ότι είναι κακό αυτό αλλά ας έβγαζαν και κανένα καλό τραγούδι. Απίστευτα χαζοχαρούμενα συγκροτήματα που απευθύνονται δυστυχώς σε ενήλικες και ξύνεις το κεφάλι σου σκεπτόμενος πως είναι δυνατόν να εξακολουθεί να πουλάει αυτή η μουσική, και γιατί δεν έχει ακόμα καταρρεύσει ακόμα η ιαπωνική μουσική βιομηχανία. Αν ψάξεις πολύ θα βρεις ενδιαφέροντα Ιαπωνικά συγκροτήματα, αλλά θα πρέπει να κουραστείς πολύ. Νομίζω ότι οι Ιάπωνες όπως και τα Ιαπωνικά κινητά έπαθαν το «σύνδρομο του Γκαλαπάγκος». Όπως τα είδη ζώων στα νησιά Γκαλαπάγκος εξελίχτηκαν τοπικά χωρίς εξωτερικές επιρροές, το ίδιο συμβαίνει και στην Ιαπωνία. Ενώ τα πράγματα αλλάζουν σε παγκόσμιο επίπεδο η Ιαπωνία, εξακολουθεί να παράγει την ίδια και την ίδια μουσική, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ένας καλλιτέχνης που να μπορεί να σταθεί έξω απ την χώρα. Οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες.
Την δεκαετία του ογδόντα για κάποιους σημασία είχε τι φορούσες όχι ποιος ήσουν πραγματικά. Αυτή η αντίληψη σήμερα φαίνεται να χάνει έδαφος, τουλάχιστον για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού που αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες. Έχουν ξεπεράσει οι σημερινοί Ιάπωνες την εμμονή τους με τα επώνυμα ρούχα της δύσης;
Την προηγούμενη εβδομάδα έκανα βόλτα στην λεωφόρο με όλες τις μεγάλες φίρμες. Αφού πέρασα έξω απ το κλασσικό Louis Vuitton σε μια πολύ γνωστή διασταύρωση, δεν προλαβαίνω να περπατήσω 200 μέτρα και ξαναβλέπω μπροστά μου δεύτερο μαγαζί LV. Μα αυτό δεν υπήρχε πριν από ένα μήνα! Δεν ξέρω αν σε κάλυψα αλλά στην Οσάκα, υποθέτω το ίδιο και στο Τόκιο είναι πιο εύκολο να δεις γυναίκα να έχει τσάντα ή πορτοφόλι LV παρά Zara. Ειδικά αυτό με τις συγκεκριμένες τσάντες είναι ο ορισμός του προβατισμού που διακατέχει μια μεγάλη μερίδα του κόσμου. Αλλά και απ την άλλη αφού έχουν λεφτά γιατί να μην αγοράσουν οι άνθρωποι. To κακό είναι ότι ακόμα το «κάνω ότι κάνουν οι άλλοι» είναι πολύ ισχυρό. Όπως είπες και εσύ πρόκειται για εμμονή την οικονομία της Γαλλίας και της Ιταλίας οι γιαπωνέζες θα την σώσουν.
Γνωρίζεις κάποια Ιαπωνική μπάντα της δεκαετίας του ογδόντα που να έχει επιτυχία σήμερα στην Ιαπωνία;
Όχι. Νομίζω ότι η τελευταία μπάντα επικών διαστάσεων από τα 80ηζ ήταν οι X japan αλλά αφού πέθανε ο τραγουδιστής, δεν συνέχισαν. Μπορεί να μην κάνουν επιτυχία σήμερα οι σταρς του ογδόντα αλλά όπως σου είπα παραπάνω, όλοι αυτοί εξακολουθούν να φυτοζωούν μέσα από τηλεοπτικά αφιερώματα.
Το τραγούδι των Alphaville 'Big in Japan' ακουγόταν σε πολλές ελληνικές βιντεοταινίες της δεκαετίας του ογδόντα. Παίζουν '80s οι djs στην Ιαπωνία του σήμερα;
Σχετικά με την Οσάκα όσο και αν αγαπώ αυτή την πόλη, το κλάμπινγκ της είναι μια σκέτη απογοήτευση. Ίσως να μην φταίει η πόλη αλλά οι ίδιοι οι Ιάπωνες. Ρώτησα τους συμφοιτητές μου και δεν είχε κανείς τίποτα να μου προτείνει (πρέπει να φύγω γρήγορα απ αυτό το σοβαρό περιβάλλον). Ερχόμενος από την Βαρκελώνη απογοητεύτηκα αρκετά με τα κλαμπ της πόλης. Για 80s κομμάτια μπορεί να μην παίζουν σε καθημερινή βάση αλλά έχουν αρκετές 80s βραδιές, όπως στην Explosion. Δεν έχω πάει σε όλα τα κλαμπ της πόλης αλλά απ αυτά που πήγα μόνο η Explosion άξιζε και αυτή όχι τόσο για την μουσική αλλά για τα shows. Τα πράγματα στο Τόκιο είναι πολύ καλύτερα.
Είδα στο blog σου ένα βιντεάκι με την Lady Gaga και την γηραιά αλλά ολόφρεσκη, παρουσιάστρια σε κάποιο Ιαπωνικό κανάλι. Μου θύμισε τα talk shows των 80s που δεν ήταν τόσο στημένα όσο τα σημερινά. Γνωρίζεις κάποια talk shows της Ιαπωνικής τηλεόρασης με ανάλογο περιεχόμενο;
Στην Ιαπωνική τηλεόραση μπορείς να δεις τριών ειδών εκπομπές. Εκπομπές που πηγαίνουν οι διάσημοι και τρώνε σε εστιατόρια και λένε πόσο τους άρεσε το φαΐ. Διαφόρων ειδών κουίζ τα οποία πλάκα πλάκα είναι καλά και υπάρχει μια σχετική ποικιλία. Εκπομπές που μαζεύονται σελέμπριτιζ και επαγγελματίες κωμικοί με σκοπό να προσφέρουν το γέλιο. Ναι αυτό πιστεύω ότι είναι αρκετά στα πρότυπα της μη σοβαρότητας των 80ηζ. Αμέτρητες τέτοιες εκπομπές! Για να φανταστείς οι σελέμπριτιζ και οι κωμικοί μπορεί να αρχίσουν να ρίχνουν καρπαζιές ο ένας στον άλλο ή να γιουχάρονται μεταξύ τους. Όσο για τα σκηνικά στις Ιαπωνικές εκπομπές είναι τόσο 80ηζ που δεν πάει άλλο. Το πόσα εκατομμύρια χρώματα χρησιμοποιούνται σε κάθε σκηνικό δεν λέγεται. Ένα απ τα πιο διάσημα τέτοια προγράμματα, είναι το Downtown DX
Τα Ιαπωνικά cartoons του σήμερα που απευθύνονται σε παιδιά έχουν κάτι απ την αθωότητα των cartoons της δεκαετίας του ογδόντα ή είναι η ιδέα μου;
Για ποια αθωότητα των 80ηζ μιλάς; Μάλλον θα ξεχνάς τους φίλους της Sailor Moon που πριν μεταμορφωθούν ήταν άντρες και μετά την μεταμόρφωση ήταν γυναίκες (ή το ανάποδο δεν θυμάμαι). Νομίζω ότι τα anime τόσο στο παρελθόν όσο και σήμερα προσφέρουν μια τεράστια ποικιλία, από την απόλυτη αθωότητα μέχρι την απόλυτη διαστροφή. Αλλά βλέπω ότι η ερώτηση σου έχει να κάνει για το anime που απευθύνεται σε παιδιά, αλλά και πάλι δεν μπορώ να πω ότι έχει αλλάξει κάτι πολύ. Όσο βίαιο ήταν το Dragonball τότε, είναι τα αντίστοιχα anime σήμερα, με τους πρωταγωνιστές να ματώνουν και να φτάνουν στα όρια του θανάτου. Από την άλλη προφανώς και θα βρεις anime απίστευτα ροζ και χρωματιστά με κορδέλες και κέικ. Διαλέγεις και παίρνεις.
Υπάρχει κάποιο μέρος της Οσάκα που να πήγες τώρα τελευταία και να σκέφτηκες «Δεν είναι δυνατόν. Είναι τόσο 80s»;
Δεν θα έλεγα ότι είναι κάποιο συγκεκριμένο μέρος αλλά είναι πιο πολύ πράγματα, που βλέπεις κάθε μέρα. Όπως η γιαγιά που πάει να ψωνίσει με το animal print απ την κορυφή ως τα νύχια ή τα φρικιά που κάνουν τα μαλλιά τους όπως τα πανκ συγκροτήματα της δεκαετίας του ογδόντα. Τώρα που το σκέφτομαι υπάρχει ένα μέρος. Όχι όμως επειδή ήταν κιτς και έπαιζε Sandra αλλά πολύ απλά γιατί οι ιδιοκτήτες δεν φαίνεται να είχαν αλλάξει την διακόσμηση τα τελευταία τριάντα χρόνια! Μιλάω για ένα μαγαζί yakiniku (ψητοπωλείο) στην Noashima είχα γράψει παλιότερα για αυτό.
*Περισσότερα για τις απίθανες περιπέτειες του Δημήτρη στην Οσάκα στο blog του.Φωτογραφίες απο λάτρεις των Ιαπωνικών 80s. Εδώ και εδώ (thanx Κεν)
σχόλια