Εποχές που δεν πρέπει να ξανάρθουν

Facebook Twitter
0

(από συνταγή του Τσελεμεντέ που δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα επί Κατοχής: ψιχουλολογία)

"Και τώρα ας κάµωµε και λίγη ψιχουλολογία! Προ καιρού ακούονται οι συµβουλές από τους αρµοδίους να µαζεύωµεν τα ψίχουλα καινα τα χρησιµοποιούµε στην µαγειρική. Στην αρχή ο πολύς κόσµος το πήρε στ’ αστεία γιατί το νόµιζε ανάξιο προσοχής. Οσοι όµως δοκίµασαν το µάζευµα είδον µε έκπληξί τους ότι σε µια βδοµάδα γέµιζαν ένα σακκουλάκι. Και όσοι δεν το πιστεύουν ακόµα ας ακούσουν µια στατιστική του υπουργείου Αγορανοµίας.

Υπολογίζοντες 8 δράµια ψίχουλα την ηµέραν, από κάθε οικογένειαν – και τα οποία επήγαιναν στα σκουπίδια – έχοµεν ένα ποσόν ηµερησίως από 40 τόννους σιτάρι. Και ούτω πετούµε στον τενεκέ των σκουπιδιών µίαν ποσότητα από ψίχουλα που κοστίζουν τον χρόνον περί τα 100 εκατοµµύρια δραχµάς. Αν τα υπολογίσωµεν 4 δράµια µόνον την ηµέραν, τώρα που δεν είνε άφθονα, έχοµε πάλι περί τα 50 εκατοµµύρια σπατάλη. Και αν θέλωµεν να κάµωµε και άλλο σκόντο στο τέταρτο, δεν είνε λίγα και τα 25 εκατοµµύρια να πηγαίνουν στα σκουπίδια. Να λοιπόν τι αξίζει να µαζεύωνται τα ψίχουλα».



Μπομπότα (όχι κατοχική)

Η μπομπότα, που είναι ψωμί φτιαγμένο από καλαμποκάλευρο, με σταφίδες και κανέλα για όσους είχαν, ακόμα ταυτίζεται με τη φτώχια και την ανέχεια. Οι Έλληνες συνήθιζαν το ψωμί από σιτάρι, το οποίο φουσκώνει και γίνεται αφράτο, ενώ αυτό από καλαμπόκι «λασπώνει» και χωρίζει. Βέβαια ακόμα και το καλαμποκάλευρο νοθευόταν με τσόφλια, ακόμα και με χώμα.

Υλικά

  • 1 ποτήρι λάδι
  • 5 αβγά
  • 1 σουρωτή
  • 400 γρ. τυρί φέτα
  • 1 φακελάκι (2 κ.σ.) μπέικιν πάουντερ
  • 10 κουταλιές καλαμποκάλευρο
  • 10 κουταλιές αλεύρι για όλες τις χρήσεις
  • αλάτι (αν χρειαστεί)


Εκτέλεση
Χτυπάμε ελαφρά τα αβγά.

Προσθέτουμε το λάδι, τη σόδα, τη φέτα, τα 2 αλεύρια και το μπέικιν.

Ανακατεύουμε να γίνει ένα ομοιογενές μείγμα και αδειάζουμε σε καλά βουτυρωμένο ταψάκι με διαστάσεις 23χ28εκ.

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 1 ώρα,μέχρι να ροδίσει καλά.

Kasha και ψαρόσουπα

Υλικά:

  • 1 ψάρι
  • Νερό
  • Ό,τι άλλο βρείτε

Το 1939 η Πολωνία δέχτηκε επίθεση από τη Γερμανία και τη Ρωσία ταυτόχρονα. Ο 14χρονος τότε Felix Chustecki μεταφέρθηκε μαζί με την οικογένειά του σε ένα ρώσικο στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας. Αυτή είναι η περιγραφή των συνθηκών εκεί:

 

«Ήμασταν ένα μήνα στο φορτηγό που κανονικά μετέφερε αγελάδες στο δρόμο για τη Σιβηρία. Το φαγητό ήταν πολύ κακής ποιότητας και μερικές φορές δεν υπήρχε καν- μόνο νερό. Μερικές φορές οι στρατιώτες μας έδιναν λίγα ψάρια ή πατάτες και φτιάχναμε σούπα.

Τελικά φτάσαμε στο στρατόπεδο, στο οποίο απαιτούσαν πολύ βαριά εργασία, επειδή ο πατέρας μου είχε πολεμήσει κατά της Ρωσίας στη δεκαετία του 1930. Ο καθένας μας έπαιρνε μισό κιλό ψωμί καθημερινά, συνήθως μισοψημένο αλλά αν κατάφερνες να μαζέψεις μερικά νομίσματα μπορούσες να αγοράσεις λίγο φαγητό από τα μαγαζιά, αλλά μόνο kasha, ένα είδος αλευριού από βρώμη, το οποίο ανακατεύαμε με νερό, και μπορούσαμε να έχουμε μόνο ένα κουτάλι ηλιέλαιο με κάθε πιάτο kasha που αγοράζαμε.

Τότε οι συνθήκες ήταν καλές. Όταν μεταφερθήκαμε σε φάρμες στο Ουζμπεκιστάν οι συνθήκες ήταν τρομαχτικές κι εκεί πραγματικά δεν υπήρχε τίποτα για φαγητό, ούτε καν για τους ντόπιους- έπρεπε να πεθάνουν της πείνας για να φάει ο ρώσικος στρατός.

Μερικές φορές στα χωράφια με το βαμβάκι βρίσκαμε λοφάκια με βρώσιμα χόρτα, τα μαζεύαμε μαζί με τους χωρικούς και φτιάχναμε μία πολύ αραιή σούπα, αλλά πολλοί πέθαναν, ειδικά τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι.»


Στο προχθεσινό ποστ έγραφα ότι η νέα κρίση θα δημιουργήσει παχυσαρκία. Είναι προτιμότερη η αφθονία, προτιμότερο το κακής ποιότητας φαγητό, από την πείνα. Περνάμε κρίση αλλά μπορούμε να φάμε. Αυτό δεν είναι αυτονόητο ούτε μέσα στη Αθήνα πια.

Γεύση
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Από arrancini μέχρι καλαμάκι συκώτι στο χέρι: Αυτό είναι το νέο αθηναϊκό street food

Γεύση / Από arrancini μέχρι καλαμάκι συκώτι στο χέρι: Αυτό είναι το νέο αθηναϊκό street food

H Αθήνα έχει πολλά στριτφουντάδικα. Όμως κάποια νέα, εκτός από το ότι ανεβάζουν το επίπεδο, έχουν καταφέρει να γίνουν instant συνήθεια για το προσεγμένο φαγητό τους, αλλά όχι μόνο γι' αυτό.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Σουπιοπίλαφο

Γεύση / Σουπιοπίλαφο: Η μυστηριώδης γεύση του Αιγαίου

Από τον μινωικό πολιτισμό και τα κύπελλα του μέχρι τα σύγχρονα τσουκάλια, το μελάνι της σουπιάς συνεχίζει να αφήνει το αποτύπωμά του, ενώ το σουπιοπίλαφο αναδεικνύει τη μοναδικότητά του, τόσο στην εμφάνιση όσο και στο γευστικό του αποτέλεσμα.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Από Άγιο Όρος στην Κρήτη: Πώς μαγειρεύει η Ελλάδα τον μπακαλιάρο

Γεύση / Από το Άγιο Όρος στην Κρήτη: Πώς μαγειρεύει η Ελλάδα τον μπακαλιάρο

Σε μακαρονάδα ή παστός με ρεβίθια, ή λεμονάτος με ολόκληρα κρεμμύδια: Από το ένα πέλαγος στο άλλο, το τελετουργικό μας πιάτο παίρνει διαφορετικές μορφές, αποτελώντας ένα εκλεκτό έδεσμα της ελληνικής cucina povera.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Τραβόλτα: Σ’ αυτή την ψαροταβέρνα η παράδοση και η καινοτομία που αναδεικνύουν τη φρεσκάδα της θάλασσας πάνε χέρι-χέρι

Γεύση / Πώς να φτιάξετε στο σπίτι τα κορυφαία πιάτα του Τραβόλτα

Πριν από 13 χρόνια, σε μια ψαροταβέρνα πολύ μακριά από τη θάλασσα, οι αδελφοί Λιάκοι μαζί με τον Ανέστη Λαζάι συνδυάσαν την παράδοση με την καινοτομία και δημιούργησαν γεύσεις-σταθμούς, όπως το καλαμάρι κοντοσούβλι και η τσιπούρα χουνκιάρ, κερδίζοντας φανατικούς θαυμαστές.
ΝΙΚΗ ΜΗΤΑΡΕΑ
Λήμνος: Ταξίδι στους αμπελώνες και τις γεύσεις του νησιού

Το κρασί με απλά λόγια / Λήμνος: Ένα από τα αρχαιότερα μέρη στον κόσμο που έφτιαχνε κρασί

Η Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET ταξιδεύει στη Λήμνο για να οινοτουρισμό και μοιράζεται με τον Παναγιώτη Ορφανίδη τις εμπειρίες της από τις γεύσεις που δοκίμασε και φυσικά ό,τι έμαθε για τα κρασιά, τις ποικιλίες, την αμπελουργία και τα οινοποιεία του νησιού.
THE LIFO TEAM
Χταπόδι με ασκολύμπρους, αβρονιές, κρίθαμα: Τα πολλά πρόσωπα ενός αρχέγονου φαγητού

Γεύση / Χταπόδι με ασκολύμπρους, αβρονιές και κρίθαμα: Τα πολλά πρόσωπα ενός αρχέγονου γεύματος

Δεν είναι απλώς ένα έδεσμα. Είναι μια τελετουργία που χάνεται στα βάθη του χρόνου, μια ιεροτελεστία που ξεκινά από την άγρια καταδίωξη στα βράχια και καταλήγει στο μεθυστικό άρωμα της θάλασσας, που αναδύεται στο πιάτο.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Οι Αθηναίοι / Τάσος Μαντής: Από τα υδραυλικά στα αστέρια Michelin

Ένα απρόσμενο Σαββατοκύριακο σε ένα κότερο στάθηκε αρκετό για να αλλάξει τη ζωή του. Από την πρώτη του εμπειρία ως μάγειρας στον στρατό μέχρι τις κουζίνες των κορυφαίων εστιατορίων του κόσμου, κάθε σταθμός διαμόρφωσε τη φιλοσοφία του βραβευμένου σεφ. Σήμερα, μέσα από το αστεράτο Soil, αποδεικνύει πως η μαγειρική δεν είναι απλώς τέχνη, αλλά τρόπος ζωής.
M. HULOT
Αξώτης: Για καλοψημένο παϊδάκι και θεϊκές πατάτες στο Πολύγωνο

Γεύση / Αξώτης: Για καλοψημένο παϊδάκι και θεϊκές πατάτες στο Πολύγωνο

Μια ταβέρνα που έχτισαν το '56 οι οικοδόμοι της περιοχής και κράτησαν ζωντανή ακόμα και στις δύσκολες στιγμές, συνεχίζει μέχρι σήμερα να αποτελεί ένα comfort zone, με λίγα, κλασικά και καλά πράγματα, για τις μέρες που δεν θέλουμε να είμαστε μέρος της «φάσης».
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ