Τώρα δεν ξέρω αν αυτό πρέπει να το γράφω εγώ ή θα'ταν πιο ταιριαστό να καταπιαστεί μαζί του κάποιος από την ομάδα των food writers της Lifo (Λένα, Μιχάλης, Αθήναιος). Πάντως η φίλη μου η Φαίδρα που μου το έστειλε χθες το βράδυ, σε μαγειρικό μπλογκ το διάβασε.
Ανάστατος ο καλλιτεχνικός χώρος από το ατύχημα που συνέβη στο μουσείο Boijmans Van Beuningen όταν κάποιος θεατής πάτησε πάνω στο έργο "Πλατφόρμα από Φυστικοβούτυρο", έργο του καλλιτέχνη Wim T. Schippers, ένα έργο του 1962 το οποίο έργο το μουσείο, είχε αποκτήσει, υπερηφάνως, μόλις πρόσφατα. Η "Πλατφόρμα Φυστικοβούτυρου" είναι αυτό που ακριβώς καταλαβαίνουμε: σ'ενα χώρο (κάθε φορά μεταβλητό ως προς τις διαστάσεις, όπως λένε στην ορολογία της σύγχρονης τέχνης), στο δάπεδο ενός δωματίου για να το πούμε απλά, υπάρχει απλωμένο με σπουδή ένα στρώμα φυστικοβούτυρου. Αυτό.
Controversial το έργο, όπως μας πληροφορούν οι υπεύθυνοι του μουσείου όπως και ο ίδιος ο καλλιτέχνης ο οποίος είναι μια τηλεπερσόνα που κατά καιρούς έχει δανείσει τη φωνή του μέχρι και στον Κέρμιτ τον Βάτραχο, με χαλαρή σχέση με το κίνημα Fluxus, θέλησε, κατά δήλωσή του, με το έργο αυτό να υπογραμμίσει ότι και η σαχλαμάρα, κάτι φορές έχει αξία που γίνεται. Εν παρρόδω, έργο που ανήκει στο κίνημα fluxus αλλά από πολύ σημαντικό καλλιτέχνη αυτή τη φορά, μπορούμε να δούμε στην έκθεση "The Last Grand Tour" για την οποία γράφαμε μόλις προχθές και μιλάω για την εγκατάσταση του Ντάνιελ Σπέρι.
Το έργο του Βιμ Σίπερς προφανώς και είναι μια σαχλαμάρα και όχι γιατί το είχε πει ο ίδιος για να αυπροστατευθεί αλλά επειδή είναι. Είναι χαρακτηριστικό πως οι υπεύθυνοι του μουσείου, στο συνοδευτικό τους κείμενο όπως το διαβάζουμε στη σελίδα του έργου στο facebook το πλαισιώνουν μόνο με την ιστορία του. Δηλαδή το μόνο προτεινόμενο πλαίσιο ανάγνωσης είναι η σκανδαλώδης ιστορία του. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω. Σαν την κυρία Σαπουντζάκη (και πολλους άλλους κ άλλες) που είναι ενδιαφέροντες για όσα έζησαν ως καλλιτέχνες και όχι για όσα δημιούργησαν.
Ωστόσο κι επειδή τους επόμενους μήνες έχουμε μπροστά μας πολλές εκδηλώσεις σύγχρονης τέχνης, είμαι σίγουρη ότι θ'ακούσω από πολλούς φίλους την κλασική ερώτηση που μου την κάνουν συνωμοτικά, σκύβοντας μάλιστα κοντά στο αυτί μου : "Τώρα είναι αυτό τέχνη;". Μου αρέσει αυτή η ερώτηση γιατί με βάζει κάθε φορά από την αρχή στη διαδικασία να σταθώ απέναντι από το αμφισβητούμενο, ως καλλιτεχνικό, έργο και να το δω από την αρχή, να ακούσω πως αντιδρά το "στομάχι" μου σ'αυτό και να προσπαθήσω ν'ανακαλύψω τυχόν συμφραζόμενα: να κάνω δηλαδή αυτό στο οποίο προέτρεπε ένας μεγάλος Ολλανδός, κοντά στο μουσείο που βρίσκεται η πλατφόρμα με το φυστικοβούτυρο όταν διδάσκοντας πνευματική ανεκτικότητα, προέτρεπε να μην εξοργιζόμαστε αλλά να προσπαθούμε να καταλάβουμε (Σπινόζα). Κι αυτό για όλους εμάς που δεν έχουμε θεωρητική κατάρτιση για τη σύγχρονη τέχνη είναι πολύ σημαντικό σαν διαδικασία. Πριν γελάσεις (και έχεις κάθε δικαίωμα να το κάνεις), σκέψου το.
Πάντως αυτό το φυστικοβούτυρο όλο σε σκάνδαλα είναι ανακατεμένο. Ξέρω κι άλλες ιστορίες τις οποίες μπορεί και να γράψω κάποτε αν αποκτήσω γαστρονομικό μπλογκ...
σχόλια