Η Tessa May άκουγε επί χρόνια ιστορίες για την Ελλάδα σε τραπέζια με αγαπημένα της πρόσωπα μέχρι που αποφάσισε να βγάλει εισιτήριο απλής μετάβασης, να εγκατασταθεί μόνιμα στην πόλη, να δημιουργήσει το δικό της brand με ανακυκλωμένα υφάσματα κι έχει πολλά να πει γι’ αυτή που αποκαλούμε «βιώσιμη μόδα».
H Tessa May γεννήθηκε στη Μελβούρνη της Αυστραλίας και σήμερα είναι 30 ετών. Πριν από δέκα χρόνια άνοιξε εκεί ένα vegan καφέ, αλλά λίγο μετά μετακόμισε στην Ευρώπη καθώς της είπαν ότι μπορεί να ασχοληθεί με το μόντελινγκ. «Αν και έβρισκα τη δουλειά βαρετή τις περισσότερες φορές, συνέχισα να την κάνω καταλαβαίνοντας ότι ήταν ένας πολύ πιο εύκολος τρόπος για να κερδίσω χρήματα απ’ ό,τι με ένα μαγαζί. Παράλληλα ήθελα να αρπάξω την ευκαιρία να δω όσα περισσότερα μέρη του κόσμου μπορώ, έζησα και έμεινα για δουλειά σε πολλές διαφορετικές χώρες πριν ανακαλύψω την Ελλάδα κι εγκατασταθώ εδώ πέρυσι. Ένιωθα σαν να είναι το δεύτερο σπίτι μου με όλο αυτόν τον ήλιο και τη θάλασσα, νομίζω ότι αυτά με κάνουν τόσο χαρούμενη εδώ».
Ο πρώτος της έρωτας και καλός της φίλος Eli είχε μητέρα από την Ελλάδα, έτσι η Tessa τη γνώρισε αρχικά από τις περιγραφές τους, απ’ όσα της αφηγούνταν στα τραπέζια που έκαναν μαζί. «Καταλάβαινα ότι η ξεχωριστή ενέργεια αυτών των δύο ανθρώπων προερχόταν από την αγάπη τους γι’ αυτήν τη χώρα. Ο θάνατος του Eli ήταν μια τεράστια απώλεια για μένα και για όσους ήξεραν πόσο ξεχωριστός άνθρωπος ήταν. Τότε ήταν που αποφάσισα να φτιάξω βαλίτσες και να μετακομίσω στην Αθήνα με τον σκύλο μου. Ήξερα ήδη κάποια πράγματα για την πόλη, είχα κάνει κι άλλα ταξίδια εδώ, αλλά ένιωθα καλύτερα αυτήν τη φορά με ένα εισιτήριο απλής μετάβασης».
Απολαμβάνω την αλλόκοσμη και αιθέρια αισθητική. Παράλληλα θέλω να σχεδιάζω πράγματα που να κολακεύουν όσο το δυνατόν περισσότερα σώματα. Μου αρέσει η ιδέα να μπορώ να φοράω το ίδιο φόρεμα είτε νιώθω πιο ανάλαφρη είτε πρησμένη.
Μόλις τακτοποιήθηκε ανακάλυψε τις λαϊκές, τα παζάρια και τα γιουσουρούμ, τους πωλητές του δρόμου, τα vintage υφάσματα που πωλούνται κουβάριασμένα μαζί με διάφορα άλλα άσχετα μεταξύ τους μικροαντικείμενα. «Καθώς εργάστηκα τόσο καιρό στη μόδα φορώντας μη βιώσιμα και κατασκευασμένα σε άθλιες συνθήκες ρούχα, αποφάσισα να αρχίσω να μαζεύω τα πιο ωραία υφάσματα από δεύτερο χέρι και σιγά-σιγά άρχισα να τα μετατρέπω σε ρούχα».
Αποφεύγει τα συνθετικά υφάσματα που δεν μπορούν να ανακυκλωθούν, αναζητά μόνο 100% βαμβακερά, λινά και μεταξωτά – πολλά από αυτά είχαν χρησιμοποιηθεί κάποτε ως κατωσέντονα, σεντόνια και παπλώματα. Όλα τα βρίσκει και τα επιλέγει η ίδια, κάθε κομμάτι της είναι χειροποίητο και μοναδικό. «Δεν είμαι επαγγελματίας σχεδιάστρια, αλλά νομίζω ότι η πολυετής ενασχόληση μου με το μόντελινγκ με βοήθησε να καταλάβω πώς να φτιάξω ένα ρούχο που θα κάνει το άτομο που θα το φορέσει να νιώσει ξεχωριστό. Φυσικά έχω πολλά να μάθω, ταυτόχρονα είμαι σε επαφή με πατρονίστ που με βοηθά στις λεπτομέρειες».
Όταν ξεκίνησε το brand της Libre Libra δημιουργώντας το προφίλ του στο instagram, το πρώτο πράγμα που έγραψε σε αυτό για να μας δώσει να καταλάβουμε τι κάνει ήταν οι λέξεις «trash chic». «Νομίζω ότι περιγράφει ακριβώς αυτό που προσπαθώ να κάνω εδώ, να δημιουργήσω κομψά σχέδια για κάθε εποχή που προέρχονται από τα σκουπίδια. Είμαι αρκετά εκκεντρική στη ζωή μου και πάντα είχα μια παράξενη ιδέα για την αισθητική και τα πράγματα γενικότερα. Στο σχολείο με πείραζαν για τα μεγάλα αυτιά μου και απέκτησα εμμονή με τα ξωτικά και τα παραμύθια που σχετίζονται με αυτά. Απολαμβάνω την αλλόκοσμη και αιθέρια αισθητική. Παράλληλα θέλω να σχεδιάζω πράγματα που να κολακεύουν όσο το δυνατόν περισσότερα σώματα. Μου αρέσει η ιδέα να μπορώ να φοράω το ίδιο φόρεμα είτε νιώθω πιο ανάλαφρη είτε πρησμένη».
Στο YouTube υπάρχει ένα tutorial για να φτιάξει κανείς σουτιέν από μια επαναχρησιμοποιούμενη τσάντα του IKEA, «γενικά υπάρχουν πολλές φωτογραφίες ανθρώπων που φορούν περίεργα πράγματα τα οποία έχουν ανακυκλωθεί αλλά μάλλον δεν θα μπορούσατε ποτέ να φοράτε καθημερινά. Προσωπικά προσπαθώ να κάνω ρούχα που να είναι αλλά να μη φαίνονται πολύ “ανακυκλωμένα”. Ελπίζω ότι φτιάχνω κομμάτια που μπορείτε να φορέσετε με διαφορετικούς τρόπους, για πολλά χρόνια, χωρίς να τα βαρεθείτε γρήγορα».
Η μόδα είναι διασκεδαστική και ένας πολύ καλός τρόπος για να εκφραστεί κατά την ίδια, όμως έχει ένα μεγάλο «αλλά» για τον χώρο. «Δεν χρειαζόμαστε πραγματικά εταιρείες που να κατασκευάζουν ένα εκατομμύριο νέα ρούχα –τα οποία είναι κι όλα ίδια– όταν έχουμε ήδη τόσα πολλά στον κόσμο. Ναι, “αλλάζει” η μόδα, αλλά όχι όσο θα έπρεπε, η βιομηχανία της παραμένει τοξική. Τεράστιες εταιρείες προσπαθούν να αξιοποιήσουν τη βιωσιμότητα αυτήν τη στιγμή, πράγμα που είναι πραγματικά ανέντιμο. Η αειφορία δεν μπορεί να αποτελεί επενδυτική ευκαιρία.
Δεν νομίζω ότι επιτρέπεται στα ονόματα του fast fashion να χρησιμοποιούν τη λέξη βιωσιμότητα στις διαφημίσεις τους, αν δείτε πόσα από τα προϊόντα τους καταλήγουν στις χωματερές: το 84% των νέων ενδυμάτων το 2020 πετάχτηκε σε χώρους υγειονομικής ταφής χωρών όπως η Γκάνα, είναι τρελό το ότι πρέπει να διαχειριστούν τα δικά μας δυτικά απόβλητα. Το greenwashing είναι ένας πιο πρόσφατος όρος που οι μάρκες εκμεταλλεύονται για να προσελκύσουν καλοπροαίρετους πελάτες να αγοράσουν ένα “βιώσιμο” προϊόν, ακόμη και αν ήταν ραμμένο από ένα εξάχρονο σε μια χώρα που είναι άγνωστη στον καταναλωτή.
»Ξέρω ότι δεν μπορώ να σώσω τον πλανήτη, αλλά τα χρήματα των εταιριών γρήγορης μόδας εκτιμώ ότι θα μπορούσαν. Νομίζω ότι προς το παρόν θέλω απλά να φτιάξω καινούργια ρούχα από παλιά πράγματα που βρίσκω στα ταξίδια μου, ενώ έχω αρχίσει να δουλεύω με κάποιους κατοίκους χωριών στην Ελλάδα για να πλέκω καπέλα για τον χειμώνα. Το να βλέπω μια 90χρονη τόσο χαρούμενη που έχει και πάλι δουλειά μού προκαλεί τα πιο γλυκά συναισθήματα.
Φαντάζεται ότι τα κομμάτια της φοριούνται από οποιονδήποτε έχει παρόμοιες αξίες με εκείνη και το Libre Libra. Μέρος των εσόδων από τα καπέλα της δίνονται σε καταφύγιο εγκαταλελειμμένων ζώων.
«Φτιάχνω ένα κομμάτι κάθε φορά και το προσαρμόζω πάνω στον πελάτη όσο περισσότερο γίνεται. Σε γενικές γραμμές τα φορέματα είναι αρκετά “κοριτσίστικα”, αλλά τα εναλλακτικά καπέλα που φτιάχνω φαίνονται πραγματικά υπέροχα και στους άντρες. Αυτό που επιθυμώ πραγματικά είναι να προσφέρω ρούχα που υπηρετούν την ιδέα της επαναχρησιμοποίησης και να κάνω τους πάντες να αισθάνονται όμορφα όταν τα φορούν είτε είναι κορίτσια είτε αγόρια, όποιος κι αν τα επιλέξει από τους τόσους διαφορετικούς ανθρώπους που απαρτίζουν αυτή την καταπληκτική πόλη».
