Από την Ελένη Ψυχούλη
Πριν τη γνωρίσω, η Ρόδος ήταν για μένα η ασπρόμαυρη πόζα στο ειδυλλιακό γεφυράκι των Πεταλούδων στα γαμήλια οικογενειακά άλμπουμ του '50, οι ορδές των σκανδιναβικών γκρουπ στα εστιατόρια με τους fast πλαστικούς φωτογραφημένους μουσακάδες, μια πάλαι-ποτέ αύρα χαμένου κοσμοπολιτισμού στα μπουζούκια του '70, τότε που ο Δημήτρης Κόκοτας έσκαγε στο νησί με το ιδιωτικό του αεροπλάνο για να τη «βγει» στον Ωνάση, το ερωτευμένο Αλικάκι στην Καλλιθέα του «Δολώματος». Και βέβαια, τίποτα από αυτά δεν ήταν ψέμα. Όμως, σε κείνη την πρώτη παρθενική πτήση, όταν η πόρτα του αεροπλάνου άνοιξε αφήνοντας ελεύθερο τον ζεστό και υγρό τροπικό ντόπιο άνεμο να κυκλοφορήσει στο αίμα μου, ένιωσα όπως εκεί έξω με περίμενε και κάτι άλλο που δεν είχα υπολογίσει.
Στη διαδρομή από το αεροδρόμιο στην πόλη της Ρόδου, διαπιστώνεις ήδη ότι το νησί, εκτός από τον κοινό ήλιο και την θάλασσα, δεν παρουσιάζει κανένα ίσως από τα χαρακτηριστικά της κλασικής νεοελληνικής μυθολογίας. Ο τροπικός αέρας που κολλά στο δέρμα, οι φοίνικες της παραλιακής, ο τελείως αληθινός μύθος των τεράστιων πολυτελών ξενοδοχείων- εδώ ο τουρισμός χτίζεται από την εποχή της ιταλοκρατίας-το άρωμα του αντηλιακού στην ατμόσφαιρα, τα σμιλεμένα σώματα των surfers, οι παραλίες με τις κυανόλευκες ξαπλώστρες σε δεκαπλή σειρά, τα ακριβά αυτοκίνητα, όλη η τοιχογραφία του Μαϊάμι ή οποιουδήποτε εξωτικού θαλασσινού θέρετρου υψηλών προδιαγραφών, από κείνα τα πολύ μακρινά, που μας κάνουν να ονειρευόμαστε στις αφίσες των τουριστικών γραφείων. Ίσως αυτό να σημαίνει το «Ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα». Σε μισή ώρα πτήση από την Αθήνα, προσγειώνεσαι σε έναν κόσμο ανεμελιάς, που ζει δώδεκα μήνες το χρόνο στο ρυθμό της παραλίας.
Την πρώτη στάση μου τη βίωσα κλασική στο Φαληράκι, που δεν κοιμάται και δεν σταματά να πίνει ποτέ.
Το πρώτο κιόλας βράδυ προσγειώθηκα στο φωτισμένο Λας Βέγκας του λούνα παρκ, σε μια βροχή από λαμπιόνια που σαν πεφταστέρια συνόδευαν τις αδρεναλινικές κραυγές στο extreme park, το slink shot, το sky diving, το giant trampolino, το katapelt και τις επικύνδινες στροφές των virtual games. Από το άλλο κιόλας πρωί έχασα το χρόνο των ελληνικών νησιών όπως τα ήξερα, ψωνίζοντας εγγλέζικα πατατάκια και χυμούς στα σούπερ μάρκετ με τις πωλήτριες που δεν μιλάνε γρι ελληνικό, μπαινόβγαινα για στιγμιαία υδρομασάζ με ένα κέρμα στα παραλιακά stands, ήπια μπύρες παρακολουθώντας σε πλαστικές αυλές τις ταινίες που θα βγουν τον επόμενο χειμώνα στην Αθήνα, χρωματιστά επικίνδυνα ποτά στα beach bars στοιχηματίζοντας στην τόλμη των bungee jumpers απέναντί μου, έζησα τον virtual παράδεισο του ριψοκίνδυνου. Το βράδυ με έβρισκε ακόμη με τις σαγιονάρες να ακούω την καλύτερη soul της ζωής μου με θέα το γυμνό χορό των κοριτσιών στο strip club, στα dark rooms κάτι γινόταν αλλά κανείς δεν νοιαζόταν που ήμουν κι εγώ εκεί. Η μέρα ξεκινούσε με φασόλια, μπέικον και τηγανητά αυγά, με τα πρωϊνάδικα της Αγγλίας σε απευθείας μετάδοση, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί μου μιλούσαν αγγλικά κι όταν βαριόμουνα τη βαβούρα, διάβαζα τον ήχο της σιωπής στην παραλία των γυμνιστών στα δυο βήματα δρόμο, ή έκοβα στη μέση το καθόλου ελληνικό παραμύθι για μια χωριάτικη με καπαρόφυλλα και μαρίδες στης Στάμας, στη γαλήνη του μώλου. Για να πάω στο σούπερ μάρκετ έπαιρνα το φαντεζί τουριστικό τρενάκι του δήμου και τη νύχτα που ο ουρανός γινόταν σαν ήλιος από τα φώτα, κοιμόμουν στις σιωπηλές ξαπλώστρες πλάι στο ασημένιο κύμα των νυχτερινής σιγαλιάς. Κι όταν χόρτασα βρετανικό κουλέρ λοκάλ, έβαλα τα ψηλά μου τακούνια κι αποφάσισα να ζήσω τον κοσμοπολιτισμό της πρωτεύουσας.
Ποντάρισα στο καζίνο με τις παλιές αστές να εξαργυρώνουν δίπλα μου με παγωμένο βλέμμα τα κέρδη του κουλοχέρη, γνώρισα ισραηλινούς επιχειρηματίες στα πρόθυρα της κατάρρευσης, ήπια κομψά κοκτέιλ στο Wallpaper-ικό μπαρ του Hilton, στα ύψη του Ρολογιού με θέα τον ιπποτικό κόσμο, κατανάλωσα τα κομψότερα θαλασσινά δείπνα του βιογραφικού μου στην φλωρεντινή αύρα της αυλής του «Αλέξη», δίπλα στις φωτογραφίες της Κάλας. Τα απογεύματα που οι τουρίστες ξέδιναν με τις θαλασσινές αθλοπαιδειές στις παραλίες, ήπια καφέ στον τούρκικο καφενέ, ψώνισα σουβενίρ και μπήκα στην ψυχή της γλυκιάς μελαγχολίας της μεσαιωνικής πόλης, μύρισα τη μούχλα του χρόνου και τη φρέσκια μυρωδιά του ασβέστη στα σπίτια που ετοιμάζονται να στεγάσουν τη νέα τάξη το χρήματος με άποψη, στα πίσω στενά που δεν φτάνει η τουριστική περιέργεια.
Εξερεύνησα τη λεπτή χάρη των boutique hotels, τα resorts της Λίνδου, τα εναλλακτικά μασάζ στα spa του Μονόλιθου και την πολύχρωμη αισθητική των πέτρινων καπετανόσπιτων που κρατά στα χέρια της μια βρεττανική, εστέτ και ενίοτε σνομπ, ελίτ.
Ωστόσο, αυτό που κυρίως θα πάρεις μαζί σου φεύγοντας από τη Ρόδο, είναι η αίσθηση ότι αυτό το μέρος δεν ανήκει πουθενά παρά μόνο στον εαυτό του, τόσο μακριά από την υπόλοιπη Ελλάδα, κι αυτό με κάθε σημασία της λέξης. Ο ροδίτης είναι μια ιδιαίτερη φυλή, που ζει αυτάρεσκα απομονωμένη στο δικό της σύμπαν, γυρίζοντας την πλάτη στις σειρήνες της πρωτεύουσας. Φυλή όμορφη, με ηλιόλουστη κελαριστή προφορά, που κολυμπά με άνεση ανάμεσα στα δικά της ήθη και έθιμα μιας παμπάλαιης παράδοσης και έναν απόλυτα αμερικάνικο τρόπο ζωής. Η ροδίτικη νεολαία, ηλιοκαμένη και γυμνασμένη, κάνει τα περισσότερα σπορ απ' όσα όλη η υπόλοιπη Ελλάδα μαζί, μετράει τις μέρες στο ρυθμό των θαλάσσιων αθλοπαιδειών και της διασκέδασης, απαλλαγμένη από κάθε οικονομική έννοια, οδηγώντας γρήγορα αυτοκίνητα και ζώντας 365 μέρες το χρόνο στο ρυθμό της παραλίας.
Όταν δεν κάνει σερφ και κάιτ, κάνει μπάρμπεκιου στους κήπους και τις παραλίες, κι όταν δεν ξενυχτάει ψωνίζει στα αμερικάνικα τύπου malls. Ξέγνοιαστη και χρυσή στην κυριολεξία, δεν ονειρεύεται κανέναν ξένο παράδεισο εκτός από τον δικό της. Οι αστοί της πόλης διοργανώνουν κοσμικούς γάμους στα μεγάλα ξενοδοχεία και δεξιώσεις στις τύπου Γιάνγκος Δράκος σομόν επαύλεις τους, με τοπικά συγκροτήματα, διαπρέποντας στο μπάλο και στα τοπικά πεντανόστιμα μελεκούνια. Στη Ρόδο νομίζεις ότι όλοι είναι πλούσιοι και ξένοιαστοι. Όλα τα μεγάλα ονόματα του σύγχρονου καταναλωτισμού, ξενικά προϊόντα που αγνοούμε εμείς στην Αθήνα, κι ένα καταπληκτικό οδικό δίκτυο. Όταν δεν είσαι στην παραλία είσαι στο τιμόνι. Όπως Αμερική. Για καφέ, για φαγητό, για clubbing και για οτιδήποτε άπτεται της καλής ζωής, οι ντόπιοι μετακινούνται συνεχώς, αγνοώντας τα χιλιόμετρα, όλο το νησί μια τεράστια Wonderland.
Λογικά, λοιπόν, αυτό που επίσης θα πάρεις μαζί σου φεύγοντας είναι η τρελή εναλλαγή, σαν να περνάς από τη μια σεκάνς στην άλλη ταινιών που δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους. Από τις american dream βουτιές και τα hot dogs του Waterpark στις ερημικές παραλίες του νότου κι από κει για μια σούμα στα ορεινά Σιάνα κι ύστερα για κατσίκι στον ξυλόφουρνο κάτω από τον καταρράκτη στην Πηγή Φασούλι. Βρεμμένος ακόμη και με το μαγιό, προσγειώνεσαι για έναν καφέ στο αλπικό τοπίο του Προφήτη Ηλία, περνάς από τη ζωή σε έναν άλλο αιώνα του Αρχάγγελου ή διαπιστώνεις την απόλυτη σιγή του κόσμου και του Θεού από την κορυφή του κάστρου της Κρητηνίας.
Σε λίγο θα πίνεις το πρώτο martini στο νυχτερινό χαμό της Παλιάς Πόλης ή θα τρως αστακούς στο γαλήνιο λιμανάκι της Σκάλας Καμίρου, απέναντι από τη Χάλκη. Από τα πυκνά πεύκα και τον βουνίσιο αέρα των ελαφιών θα διακτινιστείς στη μεσογειακή βλάστηση των βόρειων ακτών κι από κει στους χαβανέζικους φοίνικες της πρωτευουσιάνικης παραλίας για να περάσεις σε μια ώρα, άμα το καλεί η όρεξή σου, στις νότιες ανεμοδαρμένες σαβάνες. Ανάμεσα σε όλα αυτά έχουν μεσολαβήσει το πολύ τέσσερις ώρες.
Για να μην χαθείς στα άπειρα τραπέζια του νησιού
O Alexis Tavern και το πιο πρόσφατο Four Seasons -ή αλλιώς η πιο casual Alexis εκδοχή- (Αριστοτέλους 33, 22410 70 522 και Σωκράτους 18, 22410 29347), είναι από μόνος του ο λόγος να μπεις στο αεροπλάνο για τη Ρόδο. Μετά τον Ωνάση και την Κάλας, σειρά σου να δοκιμάσεις την πιο σπαρταριστή οστρακο-θαλασσινή εμπειρία με στυλ σαν να βρίσκεσαι στη Νάπολη.
Ο Μαυρίκος, κι αυτός με παράδοση στην παλιά καλή jet-set ζωή της Λίνδου, στη βοτσαλωτή αυλή του δοκιμάζει μια νέα, ελαφρώς γκουρμέ, άποψη της ροδίτικης παράδοσης, όπως λέμε γίγαντες με χαρουπόμελο (πλατεία Λίνδου 2244031232).
Για ψάρι
Ντινόρις (Πλ. Μουσείου 14Α, παλιά Πόλη, 22410 25824)
Κλασική αξία σε ένα μεσαιωνικό κτίριο της Παλιάς Πόλης, για συμιακό γαριδάκι, τη διάσημη σαλάτα του με τα καπαρόφυλλα και μεζεδάκια όπως χέλι και καπνιστό σκουμπρί.
Φώτης Μέλαθρον, (Πάροδος Σωκράτους 41, Παλιά Πόλη, τηλ.: 22410 24272). Ολόφρεσκο ψάρι, μεζεδάκια και μαγειρευτά με παλιά παράδοση, σε ένα από τα ομορφότερα κτίρια στην τούρκικη γειτονιά της Παλιάς Πόλης.
Λιμανάκι στα Κολυμπιά (22410 56240) Παραδοσιακή φασολάδα στο πήλινο, αχινοσαλάτα και πιταρούδια, πάνω ακριβώς στο κύμα.
Αλθαμένη, (Λιμανάκι, 22410 56240). Οι καλύτερες γαρίδες και αστακοί του νησιού, φρέσκο ψάρι από τη Χάλκη με θαλασσινή θέα.
Μπάκης (Έμπονας, 22460 41247). Τα καλύτερα κρέατα στο χωριό που φημίζεται για τη σούμα και τα κυνήγια του, με μπόνους όλους τους ντόπιους μεζέδες στην πιο καλομαγειρεμένη εκδοχή τους.
Πηγή Φασούλι (Ψίνθος, 2241050071) Σε ένα μαγικό, ορεινό ντεκόρ, πλάι στον καταρράκτη, η ορεινή Ρόδος στα πιο παραδοσιακά της ψήνει κατσικάκι με ρεβύθια, φασόλια και χοιρινό στον ξυλόφουρνο, ζυμώνει ψωμί, μαγειρεύει σπιτικά ντολμαδάκια, πιταρούδια και ζεστές τηγανίτες με μέλι.
Το Στενό (Αγ. Αναργύρων 29, Ρόδος, 22410 35914) Η αυθεντική καρπαθίτικη κουζίνα στο πιο σπιτικό ντεκόρ της.
σχόλια