Στη ζωή και τη δουλειά ένα είναι σίγουρο: δεν αρέσουμε σε όλους και φυσικά δεν μπορούμε να συμπαθούμε τους πάντες. Όταν έχουν εξαντληθεί όλες οι προσπάθειες, η σκληρή πραγματικότητα είναι εκεί, παρούσα. Με κάποιους ανθρώπους δεν ταιριάζουμε, αλλά θα πρέπει ή να συνυπάρξουμε για λίγο σε κάποια κοινωνική εκδήλωση (όλοι μπορούμε να το κάνουμε αυτό), ή να συνεργαστούμε (δύσκολο, κάποτε αβάσταχτο). Ωστόσο, υπάρχουν τρόποι για να επιτευχθεί το φαινομενικά ανέφικτο και να τα βήματα για να φτάσουμε σε αυτό
- Κατ' αρχάς, συνειδητοποιούμε αυτό που ήδη προαναφέρθηκε. Δεν μας συμπαθούν όλοι και τανάπαλιν. Δεν σημαίνει ότι αυτοί είναι κακοί άνθρωποι ή ότι είμαστε εμείς. Σε δεύτερο επίπεδο δεν υποκρινόμαστε. Στη σύγχρονη επιχειρηματική ζωή οι υπεύθυνοι HR γνωρίζουν ότι είναι καλύτερο να υπάρχει μηδενική σχέση ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν τα πηγαίνουν καλά, αλλά αποδίδουν άριστα, παρά προσποίηση ότι όλα πηγαίνουν καλά και ότι υπάρχει αμοιβαία συμπάθεια. Η ειλικρίνεια είναι ο πιο εύκολος δρόμος εδώ.
- Δεν αδιαφορούμε γι' αυτό που νιώθουμε. Αν ένα τοξικό περιβάλλον ή ένας τοξικός συνάδελφος μας γεννά αισθήματα θυμού ή ενόχλησης, δεν τα σκεπάζουμε ούτε τα προσπερνάμε. Τα λαμβάνουμε υπ' όψιν και παρακολουθούμε την κλιμάκωσή τους. Αν θεωρήσουμε ότι πρέπει να απομακρυνθούμε από τον χώρο την πιο κρίσιμη στιγμή, φυσικά και το κάνουμε. Και δεν χρειάζεται πάντα απάντηση μια πρόκληση. Ένα χαμόγελο, μια γκριμάτσα και η επίμονη σιωπή μπορούν να πουν περισσότερα.
- Εστιάζουμε στο θέμα που δημιουργεί την αντιπαράθεση και όχι στο πρόσωπο. Αποφεύγουμε τις προσωπικές επιθέσεις και επιμένουμε στο πρόβλημα. Δεν είναι εύκολο, θέλει εξάσκηση, αλλά το μυστικό είναι στις μικρές κοφτές προτάσεις που επισημαίνουν το ζήτημα, δεν αφήνουν περιθώριο για περισσότερες συζητήσεις.
- Βασικό: δεν το παίρνουμε προσωπικά. Πολλές φορές οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους μέσα από τους άλλους. Κι αυτό θέλει εξάσκηση, αλλά σ' αυτό το σημείο προσπαθούμε να διευρύνουμε την προοπτική μας και να δούμε πάνω από την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί. Είναι ένας τρόπος να μην καταλήξουμε σε πικρά και λανθασμένα συμπεράσματα που εν τέλει βλάπτουν τη δουλειά ή τον περίγυρο μας. Κάποιοι ζουν έτσι. Το συνειδητοποιούμε και συνεχίζουμε τη δική μας ζωή, χωρίς να χάνουμε τον προσωπικό μας στόχο.
- Στεκόμαστε υπεράνω του όποιου παραλογισμού. Είναι πολύ εύκολο να χαθεί η ψυχραιμία, όταν κάποιος απαιτεί παράλογα πράγματα. Το μυστικό είναι ότι δεν χρειάζεται να ανταποκριθούμε στο χάος, χωρίς να το επισημάνουμε ήρεμα και με σαφήνεια. Δεν χρειάζεται να παριστάνουμε τον Θεό. Υπάρχουν πράγματα που μας ξεπερνούν σωματικά και ψυχικά και όταν κοντράρονται με την κοινή λογική, δεν οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε σαν να αντιμετωπίζουμε το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.
- Επιλέγουμε τις μάχες μας και θωρακίζουμε την περιοχή μας. Δεν χρειάζεται να απαντάμε σε όλες τις προκλήσεις, παρά μόνο στις ουσιαστικές. Και το σημείο στο οποίο εργαζόμαστε ή επικοινωνούμε με τους ανθρώπους μας είναι «δικό μας», όχι με την έννοια της κτήσης, αλλά της ιερότητας. Κάνουμε μια δουλειά εκεί ή συναντιόμαστε με ανθρώπους αγαπημένους: δεν επιτρέπουμε παραβιάσεις.
- Αποκτούμε συμμάχους. Όχι με την έννοια της κλίκας ή του στρατοπέδου, αλλά με εκείνην της ομάδας ανθρώπων που επικοινωνούμε καλύτερα και συνεργαζόμαστε χωρίς κενά επικοινωνίας.
Με στοιχεία από το Εntrepreneur.com
σχόλια