Δεν υπάρχει τίποτα πιο βασανιστικό για τον καπνιστή που έχει αποφασίσει να κόψει το κάπνισμα, από το να εκτίθεται σε ένα περιβάλλον γεμάτο από αυτά που πρέπει οριστικά να ξεχάσει: καπνιστές, τσιγάρα, αναπτήρες. Διόρθωση - το χειρότερο γι' αυτού του είδους τον ευάλωτο καπνιστή, είναι ένα περιβάλλον γεμάτο ανθρώπους καπνίζουν, τη στιγμή που σ' εκείνον δεν επιτρέπεται να αγγίξει το πακέτο του.
Παρ' όλα αυτά, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η παρατεταμένη έκθεση αυτού που προσπαθεί να διακόψει την επιβλαβή συνήθεια σ' ένα τέτοιο περιβάλλον, τον βοηθά στην προσπάθεια του να απεξαρτηθεί από τη νικοτίνη. Η τεχνική, γνωστή ως «θεραπεία εξάλειψης», εστιάζει ακριβώς στις κοινωνικές επαφές και συνήθειες που τελικά κατευθύνουν την εξάρτηση, με τρόπο τέτοιο που αναγκάζει τον (πρώην) καπνιστή να ξεμάθει αυτά που ήξερε.
Για την ακρίβεια, πρόσφατη μελέτη από επιστήμονες της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Νότιας Καρολίνας, απέδειξε ότι ύστερα από δύο τέτοιου είδους επαφές της μίας ώρας, οι άνθρωποι κάπνιζαν σαφώς λιγότερα τσιγάρα σε σύγκριση με γκρουπ ατόμων που ακολουθούσαν άλλου είδους θεραπεία. Δεν θεωρείται τεράστια πρόοδος η διαπίστωση, ωστόσο, σύμφωνα με τον Michael Saladin είναι μια καλή βάση, για όσους αναζητούν νέες προσεγγίσεις στην αντιμετώπιση του εθισμού.
Για τους καπνιστές, το περιβάλλον είναι από τους παράγοντες που κατά τη διάρκεια της μέρας πυροδοτούν χιλιάδες φορές την επιθυμία για να ανάψουν ακόμη ένα τσιγάρο. Η θέα του αναπτήρα, για παράδειγμα, μπορεί να είναι αρκετή για να βγάλει κανείς το πακέτο ή για να τρέξει να αγοράσει ένα, ακόμη κι αν έχει ήδη μπει στη διαδικασία διακοπής του καπνίσματος. Πρόκειται, όμως, για αντιδράσεις σε ερεθίσματα που είναι πιο έντονες το πρώτο διάστημα της προσπάθειας. ο Saladin και η ομάδα του πιστεύουν ότι αυτή η διαδικασία μπορεί να προχωρήσει με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς. Όπως εξηγεί άλλωστε η θεραπεία του είναι σχεδιασμένη ώστε να αναβαθμίζει το περιεχόμενο της μνήμης.
Βάσει της έρευνας, στην οποία συμμετείχαν 88 εθελοντές, όλοι τους καπνιστές που σκόπευαν να κόψουν το τσιγάρο. Οι 44 από αυτούς καλούνταν να παρακολουθήσουν ένα σύντομο βίντεο που έδειχνε εικόνες καπνιστών, μόνο και μόνο για να ενεργοποιήσουν και στη συνέχεια να αποσταθεροποιήσουν τις μνήμες που σχετίζονταν με το κάπνισμα. Μετά από 10 λεπτά, οι ίδιοι έπρεπε να εκτεθούν σε περιβάλλον καπνιστού, με κόσμο που κάπνιζε τριγύρω, με βίντεο και εικόνες σχετικές με το κάπνισμα, ενώ τους δίνονταν να κρατήσουν τσιγάρα και αναπτήρα. Στο δεύτερο γκρουπ ακολουθήθηκε περίπου η ίδια διαδικασία με τη μόνη διαφορά ότι το το βίντεο που αυτή τη φορά καλούνταν να παρακολουθήσουν οι εθελοντές έδειχνε ανθρώπους που έπλεναν πιάτα. Και οι δύο ομάδες συμμετείχαν σ' αυτή τη διαδικασία για δύο μέρες.
Μετά από ένα μήνα, η πρώτη ομάδα βρέθηκε να καπνίζει σαφώς μικρότερο αριθμό τσιγάρων (7 με 10 την ημέρα), σε σχέση με το γκρουπ που δεν είχε παρακολουθήσει τα βίντεο που σχετίζονταν με το κάπνισμα. Η δεύτερη ομάδα που δεν εκτέθηκε σε περιβάλλον καπνιστών δεν εμφάνισε καμία μείωση στον αριθμό των τσιγάρων που κάπνιζε. Τουναντίον, βάζοντας μάλιστα σε σκέψεις τους ειδικούς.
Βέβαια, υπάρχουν και ειδικοί στην διακοπή του καπνίσματος, όπως ο καθηγητής Robert West, από το Πανεπιστήμιο του Λονδίνου που θεωρεί ότι η ομάδα του Saladin έχει να κάνει με πολύ δύσκολους μηχανισμούς συνήθειας, που δεν αντιμετωπίζονται τόσο απλά, ενώ πιστεύει ότι τα αποτελέσματα θεραπείας με αγωγή που μπλοκάρει τη νικοτίνη προς τον εγκέφαλο είναι απείρως πιο αξιόπιστη και αποτελεσματική. Όπως λέει, η αγωγή έχει 30% με 40% περισσότερες πιθανότητες να βοηθήσει κάποιον να κόψει το κάπνισμα μέσα σε έξι μήνες. Και ο λόγος, φυσικά, για αγωγή που περιέχει το Chantix, την εμπορική ονομασία της βαρενεκλίνης, που επιδρά στον εγκέφαλο ακριβώς στην περιοχή που επιδρά η νικοτίνη...
Με στοιχεία από Guardian
σχόλια