Ολες μας έχουμε λίγο πολύ παστώσει το πρόσωπο μας με μέικ απ, πούδρες και κάθε λογής μπογιά ώστε να καταφέρουμε να κρύψουμε κάποια ατέλεια ή εκείνο το δαιμονικό σπυράκι που μας ενοχλεί και που μόνο εμείς βλέπουμε.
Σίγουρα έχουμε πειραματιστεί να στερεώσουμε από μπαλόνια μέχρι πορτοκάλια κάτω από την μπλούζα μας για να ζήσουμε έστω και για ένα νανοσεκόντ ως (αποτυχημένα) σεξ σίμπολ.
Οι πολύ ακραίες έχουμε χρησιμοποιήσει μέχρι και σελοτέιπ, στην προσπάθεια μας να τραβήξουμε τα χείλια και τα μάτια μας θέλοντας να μοιάσουμε έστω και για λίγο στην πεντάμορφη Αντζελίνα Τζολί, ενώ τελικά καταλήγουμε με το δεξί ματοτσίνορο ξεριζωμένο και ένα κακώς αποτριχωμένο μουστάκι.
Και ενώ οι περισσότεροι έχουμε απλά βρεθεί να προσομοιώνουμε στη φαντασία μας και μόνο έναν πιο όμορφο και τέλειο εαυτό, με ίσια μύτη, στητό στήθος και επίπεδη κοιλιά, υπάρχουν κι άλλοι που ξεπερνούν αυτό το στάδιο και επιλέγουν να αλλάξουν τα χαρακτηριστικά τους μπαίνοντας στην διαδικασία της πλαστικής επέμβασης.
Λάθος πιστεύαμε ως τώρα ότι μόνο διάσημοι, πλούσιοι κληρονόμοι, γυναίκες εφοπλιστών και μοντέλα στην δύση της καριέρας τους ξαπλώνουν στο κρεβάτι του πλαστικού χειρουργού.
Τα social media παίζουν και αυτά τον ρόλο τους στην αύξηση των αισθητικών επεμβάσεων κυρίως με την δημοσιοποίηση παρόμοιων επεμβάσεων από επώνυμους οι οποίοι λειτουργούν σαν πρότυπα για πολλούς ανθρώπους.
Όπως όλα δείχνουν ολοένα και περισσότεροι καθημερινοί άνθρωποι, γυναίκες και άντρες της διπλανής πόρτας, ηλικιωμένοι και νέοι που ζουν ανάμεσα μας, περνάνε το κατώφλι κάποιας κλινικής θέλοντας να αλλάξουν δραστικά την εμφάνιση τους.
«Έχουμε κλεισμένα ραντεβού μέχρι και τον Μάιο» μου λέει η μόλις 27χρονη και αντικειμενικά πανέμορφη Κλαίρη που εργάζεται ως νοσηλεύτρια χειρουργείου σε μια μεγάλη κλινική πλαστικής χειρουργικής στο Χολαργό εδώ και χρόνια, όταν την ρωτάω πως πάνε οι δουλειές.
«Γίνεται χαμός, καθημερινά έχουμε από χειρουργεία μέχρι μικροεπεμβάσεις ρουτίνας και η δουλειά δεν σταματά ποτέ». Έχω απορία να μάθω ποιες είναι οι πιο δημοφιλείς επεμβάσεις. «Μπότοξ, υαλουρονικό και νήματα. Αυτά τα τρία, τα κάνουν σχεδόν όλοι. Είναι αρκετά φτηνά, το αποτέλεσμα είναι άμεσο και δεν χρειάζεται καν να μπεις σε διαδικασία αναισθησίας. Τσακ μπαμ».
Δεν γνωρίζω σχεδόν τίποτα για αυτού του είδους τις επεμβάσεις και της ζητάω να μου εξηγήσει. «Το μπότοξ είναι ενέσεις τοπικές που ακινητοποιούν τους μύες και διώχνουν τις ρυτίδες. Το κόστος τους κυμαίνεται από 100 μέχρι και 1000 ευρώ ανάλογα με την περίσταση.
Το υαλουρονικό οξύ χρησιμοποιείται για τις ρυτίδες του δέρματος καθώς και για την αύξηση του όγκου στα χείλη. Κι αυτό όπως και το μπότοξ έχουν διάρκεια έως και 6 μήνες περίπου, ύστερα από αυτό το διάστημα το δέρμα επανέρχεται στο αρχικό του στάδιο.
Τα νήματα είναι εσωτερικά ράμματα που τραβούν το δέρμα, σαν μίνι λίφτινγκ ένα πράμα, απλά δεν κάνεις χειρουργείο και το αποτέλεσμα είναι εξίσου καλό».
Τα λέει τόσο απλά που αισθάνομαι ότι πρόκειται για κάποια σούπερ προσφορά που πρέπει να προλάβω. «Μετά έρχονται οι πλαστικές στην κοιλιά, το στήθος, τους γλουτούς, τα βλέφαρα, τατουάζ στα φρύδια, λιποαναρροφήσεις, κρυολιπόλυση, αιδιοπλαστική, εμφύτευση μαλλιών, αυξητική πέους και τα λιφτινγκ» ξεστομίζει απνευστί σαν ποίημα.
Μου κάνει εντύπωση η ευκολία με την οποία πολλοί πλέον αποφασίζουν να κάνουν πλαστική καθώς και το ότι είναι πρόθυμοι να ξοδέψουν τόσα λεφτά, αναλογιζόμενη την κρίση στην οποία ζούμε.
«Σιγά καλέ, λίγο μπότοξ δεν είναι τίποτα» λέει με απόλυτη χαλαρότητα «όλοι κάνουν, ακόμα και κορίτσια 20 χρονών. Έρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Μην σου πω ότι κυρίως άνθρωποι του μεροκάματου είναι οι πιο συχνοί πελάτες. Όπως μαζεύουν λεφτά για ένα αυτοκίνητο, έτσι μαζεύουν και για μια επέμβαση» μου απαντάει με χάρη καθώς ρουφάει τον καφέ της με τα αμφιβόλως πλέον «φυσικά» μεγάλα χείλη της.
«Βέβαια υπάρχουν και οι περιπτώσεις που φτάνουν την υπερβολή, μετά από λίγο συνηθίζει το μάτι και θέλουν κι άλλο φτάνοντας στο απροχώρητο.
Πίστεψέ με έχω δει άπειρες παραμορφώσεις ενώ οι ίδιοι νιώθουν υπέροχα. Έρχονται κοπέλες υπερβολικά αδύνατες, μοντέλα, χωρίς ίχνος κυτταρίτιδας και κάνουν λιποαναρροφήσεις και θεραπείες χωρίς καν να το χρειάζονται» συνεχίζει «αλλά αν αυτό θέλουν τους το δίνεις, αλλιώς θα βρουν αλλού να πάνε».
Ανακαλώ αβίαστα τουλάχιστον δέκα κοπέλες στην ηλικία μου που κάνουν σε εβδομαδιαία βάση με φανατική προσήλωση τέτοιου είδους «απαραίτητες», όπως τις αποκαλούν θεραπείες για να κρατηθούν όμορφες και ελκυστικές. « Έχει να κάνει με το πώς βλέπει ο καθένας το είδωλο του στον καθρέφτη.
Το θέμα είναι να γίνεται για τους σωστούς λόγους και τόσο όσο χρειάζεται» λέει η Κλαίρη και τινάζει το μακρύ λαμπερό μαλλί της, δημιουργώντας μου μια αίσθηση έλλειψης αλλά και ακόμα περισσότερα αναπάντητα ερωτήματα.
Ποιοι μπορεί να είναι οι σωστοί λόγοι και ποιος ορίζει το μέτρο; Υπάρχει όντως αντικειμενικό κριτήριο ομορφιάς που βαθμολογεί το είδωλο μας στον καθρέφτη;
Από πού πηγάζει η ανάγκη να επέμβουμε στα φυσικά μας χαρακτηριστικά; Άραγε η πλαστική μπορεί να καλύψει πέρα από τις ατέλειες του σώματος και του προσώπου αυτήν την τόσο έντονη ανάγκη για τέλεια ομορφιά;
Ο ΠΛΑΣΤΙΚΟΣ
Την επόμενη μέρα επικοινωνώ με τον έμπειρο πλαστικό χειρουργό και αναπληρωτή διευθυντή της κλινικής πλαστικής χειρουργικής του νοσοκομείου Μετροπόλιταν, Δρ. Δημήτρη Κεραστάρη θέλοντας να αποκτήσω μια πληρέστερη εικόνα επί του θέματος.
«Άνδρες ή γυναίκες επιλέγουν πιο συχνά τις επεμβάσεις;» είναι η πρώτη μου ερώτηση.«Αν και οι γυναίκες είναι ακόμα αυτές που καταφεύγουν πιο συχνά σε πλαστικό χειρουργό για κάποια αισ θητική επέμβαση ωστόσο τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των ανδρών αυξάνεται συνεχώς.
»Οι άνδρες σήμερα ασχολούνται περισσότερο με την εμφάνισή τους και σε μεγάλο βαθμό έχουν καταρριφθεί τα ταμπού που υπήρχαν παλιότερα και τα οποία τους απέτρεπαν από το να κάνουν μια αισθητική επέμβαση.
Πλέον το 20-30% των ασθενών ενός πλαστικού χειρουργού να είναι άνδρες». Και κάπως έτσι καταρρίπτεται ακόμα μια αστεία ψευδαίσθηση ότι οι άντρες δεν ασχολούνται με την εμφάνιση τους και δεν αγχώνονται όπως οι γυναίκες.
Όταν τον ρωτάω ποιες ηλικίες εκδηλώνουν περισσότερο ενδιαφέρον και από ποια κοινωνικά στρώματα, η απάντηση του με εκπλήσσει αρκετά.
«Βλεφαροπλαστική, λίφτινγκ και μετωπιαίο λιφτ κάνουν συνήθως ασθενείς πάνω από τα 40-45 έτη, ωτοπλαστική σε πολύ νεαρή ή και παιδική ηλικία ενώ τις υπόλοιπες αισθητικές επεμβάσεις σε οποιαδήποτε ηλικία πάνω από τα 18.
Σε ηλικίες πάνω από 65-70 μειώνεται ο αριθμός των ανθρώπων που επιδιώκουν μια αισθητική επέμβαση ενώ κάνουν μη επεμβατικές θεραπείες αισθητικής φύσης για να βελτιώσουν την εμφάνισή τους» αναφέρει.
«Στις ημέρες μας άνθρωποι από όλα τα κοινωνικά στρώματα μπορεί να επισκεφτούν έναν πλαστικό χειρουργό για μία αισθητική επέμβαση, δεδομένου ότι και οι τιμές πλέον μέσα στην κρίση είναι πολύ πιο προσιτές σε σχέση με 10 χρόνια πριν».
Συλλογίζομαι πως όταν μια τέτοια διαδικασία είναι προσβάσιμη σχεδόν σε όλους φέρει και πολλούς κινδύνους αν κάποιος δεν το έχει σκεφτεί διεξοδικά και δεν το έχει ζυγίσει αρκετά.
«Υπάρχει ένα όχι αμελητέο ποσοστό ανθρώπων που καταφεύγουν στον πλαστικό χειρουργό επειδή θέλουν «κάποια αλλαγή», χωρίς να έχουν σκεφτεί τι ακριβώς είναι αυτό που τους ενοχλεί στην εμφάνισή τους ή ακόμη και αν υπάρχει κάτι στην πραγματικότητα.
Συνήθως οι άνθρωποι αυτοί αντιμετωπίζουν κάποιο προσωπικό πρόβλημα (αισθηματικό, επαγγελματικό, οικογενειακό ή άλλο) και θεωρούν λανθασμένα ότι αλλάζοντας κάτι στην εμφάνισή τους αυτό θα πάψει να υπάρχει.
Στην Αμερική, που το πρόβλημα είναι πολύ συχνότερο, οι πλαστικοί χειρουργοί βλέπουν τους ασθενείς μαζί με έναν ψυχολόγο για να μπορέσουν να εντοπίσουν τέτοιες περιπτώσεις» λέει και μου δίνει την αφορμή που τόσο περίμενα για να βάλω τα social media στην κουβέντα μας.
«Τα social media παίζουν και αυτά τον ρόλο τους στην αύξηση των αισθητικών επεμβάσεων κυρίως με την δημοσιοποίηση παρόμοιων επεμβάσεων από επώνυμους οι οποίοι λειτουργούν σαν πρότυπα για πολλούς ανθρώπους.
Είναι αλήθεια ότι εδώ και αρκετά χρόνια έχει αρχίσει να προβάλλεται ιδιαίτερα η ανάγκη μιας ωραίας και προσεγμένης εξωτερικής εμφάνισης από όλα σχεδόν τα μέσα και στο πλαίσιο αυτό έχει αυξηθεί και η ζήτηση των αισθητικών επεμβάσεων παγκοσμίως.
Κατά καιρούς συγκεκριμένα χαρακτηριστικά θεωρούνται ωραία, γίνονται μόδα και όλο και περισσότεροι άνθρωποι τείνουν να τα αποκτήσουν. Όπως σε πολλά πράγματα έτσι και στην εμφάνιση υπάρχει «μόδα» που έρχεται και φεύγει».
Λογικά η μόδα των παραφουσκωμένων χειλιών, του μεγάλου στήθους και της εξαφανισμένης κυτταρίτιδας έχει υπογράψει κάποιο συμβόλαιο μονιμότητας, αλλιώς δεν εξηγείται η επί τόσα χρόνια σταθερή επικράτηση της.
Όμως ποια είναι τελικά η βαθύτερη ανάγκη που ωθεί τα άτομα στις πλαστικές επεμβάσεις; «Αυτό που βελτιώνουν οι αισθητικές επεμβάσεις στο μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων που καταφεύγουν σε αυτές, πέρα από μεμονωμένα χαρακτηριστικά, είναι η ψυχολογία τους.
Μέσω μίας αλλαγής στην εμφάνισή τους, αισθάνονται πιο όμορφα με τον εαυτό τους, αυξάνεται η αυτοπεποίθησή τους και βελτιώνεται η διάθεσή τους» απαντάει ο Δρ.Κεραστάρης και με ωθεί να έρθω σε επαφή με κάποιον ψυχολόγο.
Η ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ
Τηλεφωνώ αμέσως στην συμβουλευτική ψυχολόγο και ψυχοθεραπεύτρια κ. Χριστίνα Ρασιδάκη η οποία κατάφερε με έναν μυστήριο αψυχολόγητο τρόπο να μου δώσει απαντήσεις ακόμα και σε ερωτήματα που δεν είχα σκεφτεί.
«Μια αισθητική παρέμβαση μπορεί να βοηθήσει κάποιον να αποδεχθεί την εικόνα του και να νιώσει ανακούφιση, περισσότερη αυτοπεποίθηση, αισιοδοξία, χαρά και καλύτερα με τον εαυτό του» ξεκινάει να μου λέει, «πιστεύω ότι έχει σημασία η αφετηρία μιας τέτοιας παρέμβασης.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ενώ η εμφάνιση αρχικά παίζει ρόλο στις ανθρώπινες σχέσεις, και στη σχέση με τον εαυτό μας, αυτό που τελικά έχει σημασία είναι η ποιότητα της αλληλεπίδρασης που πηγάζει από αυτό που είμαστε και λιγότερο από το «φαίνεσθε»».
Ο συλλογισμός ότι ζούμε πλέον στην εποχή του φαίνεσθε και ότι ο μόνος τρόπος αλληλεπίδρασης είναι μέσα από τα social media, αρχίζει με τρομάζει ιδιαίτερα.
«Η εποχή μας είναι η εποχή της εικόνας και του image πίσω από το οποίο υπάρχει μια ολόκληρη βιομηχανία μάρκετινγκ εστιασμένη στη επιτυχή προώθηση καλλυντικών, διασημοτήτων, προϊόντων, πολιτικών προσώπων.
Αναπόφευκτα στις αστικοποιημένες καταναλωτικές κοινωνίες που ζούμε με την άμεση πρόσβαση στην επικαιρότητα, την πληροφόρηση και την δικτύωση, βρισκόμαστε πλημμυρισμένοι από πρότυπα ομορφιάς.
Ταυτόχρονα οι άνθρωποι έχουμε έμφυτη την ανάγκη της ένταξης, της αναγνώρισης αλλά και της διαφορετικότητας. Συγκρινόμενοι λοιπόν με τα διάφορα πρότυπα προσπαθούμε να τα προσομοιώσουμε με το δικό μας τρόπο με τα μέσα που έχουμε, το ντύσιμο, το μακιγιάζ, και τώρα όλο και περισσότερο με τη πλαστική χειρουργική που γίνεται προσβάσιμη σε όλο και περισσότερους.
Η ανάγκη ταύτισης και προσομοίωσης του «ωραίου» κάθε εποχής υπήρχε πάντα». Κάπου εκεί ανακαλώ υποσυνείδητες μνήμες από τότε που ήμουν σχολείο και πασχίζαμε με τις φίλες μου, δίχως να ξέρουμε γιατί και με τεράστια αποτυχία να μοιάσουμε στην εκάστοτε πανέμορφη ηθοποιό του Χόλιγουντ επιστρατεύοντας τις κασετίνες μακιγιάζ των μαμάδων μας.
«Το κυνήγι της τελειότητας όμως με παρεμβατικό τρόπο παγιδεύει – η τελειότητα παραμένει πάντα άπιαστη και η φθορά του χρόνου είναι δεδομένη» προσθέτει η ειδικός, «αν με την πλαστική επέμβαση αποσκοπούμε να γίνουμε περισσότερο αγαπητοί και ελκυστικοί αυτό μακροπρόθεσμα δεν θα το καταφέρουμε χωρίς να αναπτύξουμε ποιότητες στον χαρακτήρα μας όπως την καλοσύνη, την ενσυναίσθηση, την αποδοχή, την αναγνώριση, την υποστήριξη, τη γενναιοδωρία, τη ειλικρίνεια και την αυθεντικότητα».
Η τελευταία λέξη ηχεί αλλόκοτη όταν σκέφτομαι πως η πλαστική ομορφιά είναι ακριβώς το αντίθετο.
Θεωρώ πολύ ωραίο παρόλ' αυτά που η ειδικός αναγνωρίζει την ψυχολογική βοήθεια που μπορεί να παρέχει σε κάποιους ανθρώπους η πλαστική επέμβαση και δεν την ενοχοποιεί.
«Η πλαστική χειρουργική παρέχει δυνατότητες, είναι ένα μέσο, ένα εργαλείο. Οι λόγοι που την χρησιμοποιούμε, οι στόχοι μας όπως και οι προθέσεις μας είναι αυτά που έχουν σημασία» αναφέρει.
«Ωστόσο, δεν μπορεί από μόνη της να αντικαταστήσει τον εσωτερικό πλούτο, την ψυχή, την ανθρωπιά, τη σοφία, τη δημιουργικότητα, τα συναισθήματα, τα ταλέντα και πλείστα άλλα που συνιστούν τον εσωτερικό μας κόσμο» μου λέει ενώ στο τέλος συμπληρώνει κάτι το οποίο με γέμιζε με επιπλέον αμφιβολίες και απορίες.
«Αυτό που χρειαζόμαστε στην ουσία είναι να γνωρίσουμε τον αληθινό μας εαυτό και να δώσουμε δύναμη στα ικανά του μέρη. Όσο πιο κοντά είμαστε σε αυτό τόσο το λιγότερο θα γινόμαστε έρμαια σε τάσεις, μόδες και μάρκετιγκ». Έλα όμως που ζούμε μέσα σε κοινωνίες και καλώς ή κακώς προσπαθούμε συνεχώς να αποδείξουμε τα πάντα ακόμα και την ομορφιά μας!
Η αύξηση των πλαστικών επεμβάσεων συχνά ερμηνεύεται ως το αποτέλεσμα μιας απελευθέρωσης από τα θρησκευτικά και κοινωνικά ταμπού, μια απελευθέρωση η οποία δίνει στο άτομο τη δυνατότητα να γίνει κύριος του σώματος του.
Ο ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟΣ
Προσπαθώντας να δω το θέμα από την κοινωνιολογική του πλευρά επικοινωνώ και με τον καθηγητή Κοινωνιολογίας του Τμήματος Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Νίκο Παναγιωτόπουλο που υπήρξε καθηγητής μου.
«Κατ' αρχάς θα πρέπει να τονιστεί πως η αύξηση της «ανάγκης» των πλαστικών επεμβάσεων στη χώρα μας αλλά και παγκοσμίως δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αύξηση της ανάγκης υπηρεσιών που προσφέρουν στην αγορά αυτοί που μονοπωλούν νόμιμα αυτές τις υπηρεσίες, δηλαδή οι γιατροί.
Η αύξηση αυτής της «ανάγκης» συνδέεται με την αύξηση της συνείδησης του σώματος και της προσοχής που αποδίδουμε σ' αυτό, παράγωγο της διαδικασίας αναστροφής των οικονομικών λειτουργιών του σώματος, διαδικασία που επιτελείται και εξελίσσεται εδώ και ενάμιση αιώνα.
Το σώμα γίνεται η ευκαιρία και η αφορμή ενός συνεχώς αυξανόμενου αριθμού καταναλώσεων» λέει και με αφήνει να προσπαθώ να βρω το νόημα των προτάσεών του.
«Η αύξηση των πλαστικών επεμβάσεων συχνά ερμηνεύεται ως το αποτέλεσμα μιας απελευθέρωσης από τα θρησκευτικά και κοινωνικά ταμπού, μια απελευθέρωση η οποία δίνει στο άτομο τη δυνατότητα να γίνει κύριος του σώματος του.
Ωστόσο θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί το αποτέλεσμα της αύξησης της κοινωνικής ανάγκης των «ειδικών», των ειδικών του σώματος και της κοινωνικής ανάγκης των κανόνων, των οδηγιών και των συμβουλών που οι ειδικοί αυτοί παράγουν, διαχέουν και πουλούν».
Δηλαδή, σκέφτομαι, είναι σαν δημιουργείται μια πλασματική ανάγκη που πηγάζει από την ανεξέλεγκτη δύναμη που έχει ο καθένας πάνω στο σώμα του καθώς και την ανάγκη για κοινωνική ένταξη και αποδοχή.
Μια από τις μεγαλύτερές μου απορίες είναι πως εξηγείται η αντίληψη ότι το γυναικείο φύλο καταφεύγει πιο συχνά σε πλαστικές και μικροεπεμβάσεις.
«Η μεγαλύτερη συχνότητα της χρήσης των πλαστικών επεμβάσεων στις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες και η διαφοροποίηση της χρήσης και του τρόπου χρήσης αυτών των υπηρεσιών ανάμεσα στις γυναίκες ανάλογα με τη κοινωνική τους θέση εξηγείται από το γεγονός πως η γυναίκα εξακολουθεί να είναι περισσότερο αντικείμενο παρά υποκείμενο μέσα στις συμβολικές σχέσεις μεταξύ των δυο φύλων, και μάλιστα συμβολικό αντικείμενο» λέει ο καθηγητής και ένα αίσθημα θλίψης και οργής με διακατέχει καθώς φαντάζομαι τις ουρές που κάνουν οι κοπέλες στα ινστιτούτα ομορφιάς και αδυνατίσματος.
«Με τις πλαστικές επεμβάσεις των γυναικών έχουμε ακόμα μια δομική διάσταση της θέσης της γυναίκας μέσα στις κοινωνικές σχέσεις, μία θέση που οδηγεί σε μια κατάσταση μόνιμης ανασφάλειας ή καλύτερα «συμβολικής αλλοτρίωσης» η οποία ξαναμεταφράζεται μέσα στην ίδια την εμπειρία που έχουν οι γυναίκες τόσο για το σώμα τους όσο και για το σώμα των άλλων» μου απαντά, βοηθώντας με να κατανοήσω λίγο καλύτερα το φαινόμενο.
Ένας φαύλος κύκλος μαζί με αμέτρητα απροσπέλαστα στερεότυπα που σμιλεύονται παρέα με τα ατελή πρόσωπα και αναλώσιμα, φυσικά, ανθρώπινα σώματα.
H ΑΝΤΙΘΕΤΗ
«Ένιωθα λες και ήμουν η κακομοίρα εκεί μέσα» μου λέει η γλυκιά, χωρίς ίχνος μακιγιάζ 27χρονη Φανή, πρώην γραμματέας σε γνωστή Κλινική Ομορφιάς στη Γλυφάδα.
«Δεν καταλαβαίνεις τι γινόταν. Όλες οι κοπέλες που έρχονταν ξεκινούσαν με μια απλή αποτρίχωση και κατέληγαν μέσα σε έναν χρόνο να έχουν κάνει μπότοξ, υαλουρονικό και πολλές φορές αυξητική στήθους.
Είχε καταντήσει γελοίο, μια και από ένα σημείο και μετά, δεν υπήρχε ούτε ένας απλός φάκελος αποτρίχωσης» λέει με σύγχυση και το πρόσωπο της συσπάται με έναν γήινο και χαριτωμένο τρόπο.
«Εγώ σχόλαγα στις έξι το απόγεμα» θυμάται «έμπαινα στο ασανσέρ και γύρω μου όλοι ήταν πρησμένοι και παραφουσκωμένοι». Όταν την ρωτάω για την οικονομική θέση των πελατών της κλινικής μου λέει με μια ελαφριά δόση απογοήτευσης.
«Προέρχονταν από όλα τα κοινωνικά στρώματα, από την Εκάλη μέχρι τα Καμίνια. Αυτοί που είχαν τα πολλά λεφτά έκαναν συνήθως χειρουργεία και λίφτινγκ, οι υπόλοιποι έκαναν μικροεπεμβάσεις χαμηλού κόστους».
«Αυτό που με εντυπωσίαζε ήταν πως ήταν όλοι εντελώς αποφασισμένοι ενώ ορισμένοι είχαν και τρελές απαιτήσεις. Έρχονταν με φωτογραφίες διασήμων και απαιτούσαν να γίνουν ακριβώς έτσι.
Τρυπιόντουσαν με ενέσεις, έβαζαν νήματα, έπαιρναν αντιβιώσεις, χωρίς να φοβούνται, ακόμα και αν κατέληγαν παραμορφωμένοι». Απορώ αν ο χειρούργος έχει κάποιο ηθικό ρόλο σε όλο αυτό.
«Κοίτα» μου λέει « αρχικά οι γιατροί σου εξηγούν πως είναι δύσκολο αυτό που ζητάς, αλλά άμα θέλεις να κάνεις το οτιδήποτε σου κάνουν το οτιδήποτε» μου λέει η Φανή.
«Οι περισσότεροι άνδρες ας πούμε έρχονταν για αποτριχώσεις, κοιλιοπλαστική και αυξητική πέους. Θυμάμαι έναν ασθενή που είχε ζητήσει να αυξήσει το πέος του κατά 30 εκατοστά.
Όσο παράλογο και αν ακούγεται, του το έκαναν. Μόνο που στο τέλος το σώμα του απέρριψε το μόσχευμα», μου λέει και μου πέφτει το σαγόνι.
Της ζητάω να μου περιγράψει λίγο το κλίμα μέσα σε έναν χώρο που κυριαρχεί η ομορφιά. «Είναι πολύ ψεύτικο όλο αυτό. Όλοι εκεί μέσα έκαναν κάργα μπότοξ.
Οι γιατροί, το νοσηλευτικό προσωπικό ακόμα και οι κοπέλες στην γραμματεία οι οποίες αντικειμενικά ήταν κούκλες. Ξέρεις, το πλασάρουν ως κάτι ανώδυνο, φτηνό και γρήγορο κι έτσι εύκολα φτάνεις να το απενοχοποιείς τελείως από ένα σημείο και μετά.
Δεν σου κρύβω πως μπορεί να είχα μπει και εγώ στην διαδικασία αν είχα μείνει περισσότερο σε αυτή τη δουλειά. Γιατί όσο κραγιόν και να βάλεις σε ένα τέτοιο μέρος πάντα θα αισθάνεσαι άσχημη και κακομοίρα».
Άραγε, σκέφτομαι, αυτός να είναι ο λόγος που όλο και περισσότεροι νέοι στην ηλικία μου αποφασίζουν να παρέμβουν στα χαρακτηριστικά τους και να αλλάξουν εμφάνιση; Και μήπως είναι τόσοι πολλοί αυτοί που έχουν πειραχτεί που κάνουν εμάς τους υπόλοιπους να φαινόμαστε σαν κακομοίρηδες;
Η ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ
Φυσικά σε μια συζήτηση περί ομορφιάς και αντίληψης της εικόνας μας δεν θα μπορούσε να λείπει ο τομέας της τέχνης. Έτσι λοιπόν ανέτρεξα στα λεγόμενα της γνωστής εικαστικού και ειδικής σε θέματα τεχνολογίας, κ. Κυριακής Γονή, τα οποία λειτουργούν ως μια άκρως εναλλακτική εικαστική παρέμβαση.
«Η ανάγκη να είμαστε αποδεκτοί, να αρέσουμε στους γύρω μας υπήρχε ανέκαθεν. Κι όταν ξεπερνά το μέτρο μιλάμε για ναρκισσισμό, ο οποίος επίσης δεν είναι ένα νέο φαινόμενο.
Με τη χρήση μίας τεχνολογίας που βρίσκεται στην άκρη του χεριού μας ανά πάσα στιγμή και έχει τεράστια συνδεσιμότητα με ένα κοινό εκατομμυρίων όμως ο ναρκισσισμός μπορεί να φτάσει σε άλλο επίπεδο.
Η εμφάνιση κάποιου, τα αποκτήματά του, το τι έφαγε, που πήγε, τι είδε, τι πιστεύει, τι αγαπά, τι μισεί γίνεται ξαφνικά τόσο σημαντικό και ασυνείδητο μέτρο σύγκρισης».
Ανακαλώ ξανά και με μεγαλύτερη ευκολία αυτήν την φορά αρκετούς γνωστούς και φίλους που έχουν αποκτήσει μια παράλογη δυσαρέσκεια με την εμφάνιση της επειδή συγκρίνουν τον εαυτό τους με την τέλεια εικόνα κάποιου πανέμορφου ρετουσαρισμένου μοντέλου του Instagram.
«Όταν φτάνουν στο σημείο νέες γυναίκες να ζητούν από πλαστικούς χειρούργους να τις κάνουν να μοιάζουν με τις selfies τους, όπως αυτές φαίνονται μετά από τη χρήση εφαρμογών ωραιοποίησης (beautify apps), νομίζω μιλάμε για το απόγειο του ναρκισσισμού».
Είναι πολύ ακραίο αλλά πραγματικά συμβαίνει. Πρόσφατα κιόλας διάβαζα πως στην Κίνα αυξάνεται το ποσοστό των νέων που πηγαίνουν στον πλαστικό χειρούργο ζητώντας του να τους κάνει να μοιάζουν ακριβώς όπως φαίνονται στην ωραιοποιημένη και επεξεργασμένη φωτογραφία του κινητού τους.
Να σημειώσω επίσης πως πολλές φορές έχω αισθανθεί έναν άτυπο τραμπουκισμό από εκείνους που φροντίζουν με μανία την εξωτερική τους εμφάνιση καθώς και μια δόση ανεπάρκειας μπροστά στην γενικευμένη εικόνα ομορφιάς που προβάλλεται από παντού.
Αν και δεν έχω σκεφτεί την πλαστική επέμβαση σίγουρα έχω χρησιμοποιήσει την εφαρμογή ωραιοποίησης στο κινητό για να φτιάξω κάτι που δεν μ' αρέσει στην εικόνα μου.
ΔΥΟ ΠΕΛΑΤΙΣΣΕΣ
Η Φαίδρα ήταν φίλη μου από το σχολείο. Από τότε θυμάμαι έλεγε πως θέλει να αλλάξει τα ζυγωματικά της και τα μικρά της χείλη. Πρόσφατα την πέτυχα στο δρόμο τυχαία και μου φάνηκε τελείως αλλαγμένη.
Κι όχι επειδή είχα καιρό να την δω. « Έκανα πλαστική» μου ξεφουρνίζει ακομπλεξάριστη, με ένα τεράστιο χαμόγελο, μόλις της λέω πόσο έχει αλλάξει. Ξεκινά λοιπόν να μου περιγράφει όλη την εμπειρία της με τρομερή όρεξη, εμφανώς ευτυχισμένη και δικαιωμένη από την επιλογή της.
«Είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Αισθάνομαι καλύτερα και έχω πια αρκετή αυτοπεποίθηση. Μου αρέσει αυτό που βλέπω στον καθρέφτη και νομίζω πως αρέσει και στους άλλους» μου λέει καθώς σηκώνει τα μαλλιά της να δω καλύτερα. Τα ζυγωματικά της είναι τραβηγμένα προς τα πάνω και τα χείλη της μεγάλα και σαρκώδη.
Η αλήθεια είναι πως δείχνει πολύ όμορφη και φαίνεται να νιώθει πολύ καλά με τον εαυτό της. Αν και δεν μπορώ να θυμηθώ πως ακριβώς ήταν το πρόσωπο της στο παρελθόν ώστε να συγκρίνω, σίγουρα η ενέργεια και η αυτοπεποίθηση της είναι πολύ πιο ανεβασμένες από ότι παλιότερα. Έχει άλλον αέρα.
Όμως γνωρίζω από παλιά πως δεν ήταν ποτέ σε καλή οικονομική κατάσταση για να αντέξει ένα τέτοιο κόστος. « Από τότε που τελειώσαμε το σχολείο έπιασα δουλειά.
Εργαζόμουν σαν το σκυλί με στόχο να μαζέψω όσα χρειάζονταν. Με βοήθησαν και οι γονείς μου, αν και στην αρχή ήταν αντίθετοι» λέει και γελάει «4.000 χιλιάδες έδωσα για αυτά εδώ» λέει και μου δείχνει τα μάγουλα της «και 200 για αυτά» κάνει με νόημα καθώς σουφρώνει τα χείλη της τάχα μου πως φιλάει έναν περαστικό.
Όταν πια χωρίζουμε και συνεχίζω τον δρόμο μου προσπαθώ και πάλι να ξαναθυμηθώ το πρόσωπο της αλλαγμένης πια Φαίδρας. Χωρίς επιτυχία. Η μόνη εικόνα που έχω είναι αυτή της ευδιάθετης, χαρούμενης, γεμάτη αυτοπεποίθησης κοπέλας που συνάντησα σήμερα.
Την Νίκη, από την άλλη, την γνωρίζω στις τουαλέτες ενός μπαρ καθώς πλένουμε τα χέρια μας. Πιάνουμε την κουβέντα και καταλήγουμε να μιλάμε για τις πλαστικές επεμβάσεις όπως είθισται στα γυναικεία W.C.
Ξεκινά από μόνη της να μου αφηγείται τον γολγοθά που τραβάει εδώ και έξι χρόνια μετά από την αποτυχημένη πλαστική επέμβαση που της έκανε ένας «χασάπης» όπως τον αποκαλεί και του εύχεται «κακή ώρα όπου και να ναι».
Μου εξηγεί πως εκείνη ποτέ δεν θέλησε να αλλάξει κάτι πάνω της αλλά επειδή θα έκανε πλαστική η μητέρα της, σκέφτηκε να το δοκιμάσει. « Κοίτα μύτη που μου έκανε ο χασάπης» μονολογεί με ένταση μπροστά από τον καθρέφτη. Δεν μπορώ να πω πως φαίνεται κάτι άσχημο ή παραμορφωμένο στο πρόσωπο της.
«Δεν είχα την τέλεια μύτη αλλά ήταν πολύ καλύτερη» μου λέει και συνεχίζει οργισμένη «ο τύπος κάνει την ίδια μύτη παντού. Φαντάσου έχω την ίδια μύτη με άλλες τρεις συναδέλφους στο γραφείο που έχουν πάει στον ίδιο πλαστικό». Προσπαθώ να κάνω εικόνα πόσοι μπορεί να κυκλοφορούν εκεί έξω με μύτη πασπαρτού.
«Η χειρότερη επιλογή που έκανα ποτέ» συνεχίζει με άκρως θλιμμένο βλέμμα «ακόμα και μετά από τόσα χρόνια τρέχω σε γιατρούς και ασχολούμαι με αυτό το θέμα. Κουράστηκα» λέει και δείχνει όντως φανερά κουρασμένη. Φεύγοντας από το μπαρ προσπαθώ να φέρω στην μνήμη μου την εικόνα της Νίκης που μόλις είχα γνωρίσει. Το μόνο όμως που μπορώ να θυμηθώ είναι μια κοπέλα με κακοφτιαγμένη μύτη.
Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ
Παρόλο που η άμεση επικοινωνία μου με τον γνωστό φιλόσοφο της Αναγέννησης Σιρ Φράνσις Μπέικον δεν είναι εφικτή για τεχνικούς λόγους, θα αναφέρω μια απλή καίρια φράση που έχει πει στην προσπάθειά του να ερμηνεύσει και εκείνος την ομορφιά και που με έχει σημαδεύσει βαθιά. «Δεν υπάρχει εξαιρετική ομορφιά χωρίς κάτι παράξενο στις αναλογίες»
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ (ΜΟΥ)
Ο πατέρας μου δεν είναι ειδικός και ούτε χρειάστηκε να μου απαντήσει σε κανένα ερώτημα, γιατί απλά δεν χρειάστηκε να του θέσω κάποιο. Όμως νομίζω πως είναι εκείνος που έχει απαντήσει στην απορία μου για την ομορφιά εδώ και χρόνια.
Στο δεξί μέρος του προσώπου του υπάρχει, εκ γενετής, ένα μεγάλο κόκκινο αιμαγγείωμα. Θα έλεγε κανείς πως έχει κάθε λόγο να κάνει μια πλαστική επέμβαση και να εξαφανίσει αυτήν την φανερή ατέλεια ώστε να αποκτήσει επιτέλους ένα αντικειμενικά τέλειο, ισορροπημένο λαμπερό πρόσωπο.
Παρόλα αυτά δεν έχει κάνει κάποια επέμβαση και ούτε σκοπεύει να κάνει. Για εμένα, που τον γνώρισα έτσι, την μητέρα μου που τον ερωτεύτηκε, την οικογένεια, τους συναδέρφους και τους φίλους του αυτή η αντικειμενική ατέλεια είναι αόρατη, δεν την βλέπουμε καν και αυτό γιατί υπερκαλύπτεται από τόσα πολλά άλλα που τον κάνουν έναν πραγματικά ιδιαίτερο και εξαιρετικά όμορφο άνθρωπο.
Η ομορφιά άλλωστε είναι στα μάτια αυτού που κοιτάει.
σχόλια