Ο καλλιτέχνης Tristan Eaton απο το L.A. και η συνεργάτις και φίλη του, η καλλιτέχνις Ιωάννα Λουπασάκη απο το Βερολίνο, επισκέφθηκαν την Αθήνα για να δημιουργήσουν μια μοναδική τοιχογραφία εμπνευσμένη και αφιερωμένη σε όλους όσοι πάλεψαν με την ασθένεια του καρκίνου.
Η επιφάνεια στην οποία υλοποιήθηκε η τοιχογραφία είναι στην οδό Θεσσαλονίκης, σε έναν χώρο όπου η UrbanAct επιμελείται και υλοποιεί συμμετοχικές δημόσιες τοιχογραφίες με Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες, υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων.
Όπως αναφέρει η Ιωάννα Λουπασάκη, «το συγκεκριμένο πρότζεκτ εμπνέεται από μια προσωπική ιστορία, βίωμα πένθους και αγάπης με την απώλεια της αδερφής μου Αγγελικής. Η θέση που επιλέχτηκε να γίνει η τοιχογραφία είναι site-specific, στην ευρύτερη περιοχή του Κεραμεικού, του αρχαιότερου νεκροταφείου των Αθηνών. Είναι μια προσπάθεια σύνδεσης του αρχαίου μας πολιτισμού με τη σύγχρονη τέχνη μέσα από τον κοινό παρονομαστή της έκφρασης του πένθους.
Πενθώ σημαίνει και χρώματα, σημαίνει και χαμογελώ, συνδέομαι, ζωγραφίζω στον τοίχο και κοιτάζω τον κόσμο ξανά. Σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα κομμάτια της Αθήνας ας είναι αυτό το σημείο όπου οι περαστικοί θα σταματήσουν για να αφουγκραστούν μια άλλη μορφή της Μνήμης και ίσως να συνδεθούν και με δικά τους βιώματα. Ένα πένθος ορατό, ανάμεσα μας. Που δεν το προσπερνάμε, αλλά το βλέπουμε και το ενσωματώνουμε. Ένα πένθος αλλιώς».
Πενθώ σημαίνει και χρώματα, σημαίνει και χαμογελώ, συνδέομαι, ζωγραφίζω στον τοίχο και κοιτάζω τον κόσμο ξανά. Σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα κομμάτια της Αθήνας ας είναι αυτό το σημείο όπου οι περαστικοί θα σταματήσουν για να αφουγκραστούν μια άλλη μορφή της Μνήμης και ίσως να συνδεθούν και με δικά τους βιώματα. Ένα πένθος ορατό, ανάμεσα μας.
Στόχος του πρότζεκτ είναι να αποτυπωθεί μια άλλη έκφραση του πένθους, πιο ορατή, πολύχρωμη, ως κομμάτι της καθημερινότητας μας, της ζωής, όπου ο καθένας μπορεί να συνδεθεί με τις σκέψεις του και την ενέργειά του. Το πένθος, άλλωστε, θα μπορούσε να προσομοιάζει μια πόλη. Γκρι, τσιμέντο ακανόνιστος θόρυβος, νέφος που σε αποξενώνουν. Κάποιες άλλες στιγμές η ζεστασιά των ανθρώπων της, οι μουσικές και τα χαμόγελα, η ιστορία της, ο πολύχρωμος πληθυσμός της που σε ξανασυνδέουν. Μια χαρμολύπη.
Ο Tristan Eaton χρησιμοποιεί τη ζωγραφική, το γκραφίτι, το σκίτσο, το κόμικ πάνω σε καμβάδες, σε παιχνίδια και κυρίως σε τοίχους μικρούς και μεγάλους παγκοσμίως. Εμπνέεται από γεγονότα ιστορικά, πολιτικά, περιβαλλοντικά, κοινωνικά. Πρόσφατες τοιχογραφίες του αφορούν τον πόλεμο της Ουκρανίας, τη μαζική δολοφονία στο δημοτικό σχολείο του Τέξας, murals για τους ανθρώπους που χάθηκαν από τον κορωνοϊό, για το κίνημα Black lives matter, για την ευαισθητοποίηση για την κλιματική αλλαγή.
Οι τοιχογραφίες του διακοσμούν από μεγάλα κτίρια στη Νέα Υόρκη μέχρι φαβέλες της Βραζιλίας. Εμπνέεται όμως και από τον ανθρώπινο πόνο που βρίσκεται γύρω μας. Στόχος του είναι η τέχνη να είναι ορατή για όλους και να αποτελεί σημείο σύνδεσης και περαιτέρω σκέψης.
Για το συγκεκριμένο έργο ο Tristan Eaton προσπάθησε μέσα από τη μορφή της Αγγελικής και με την πολυπλοκότητα των χρωματικών συνδυασμών που χρησιμοποιεί να δημιουργήσει ένα πολύχρωμο τόπο μνήμης για τους καθημερινούς αφανείς ήρωες που πάλεψαν με τον καρκίνο και νικήθηκαν και για όλους αυτούς που τους συνόδεψαν και έμειναν πίσω να πενθούν. Γιατί ουσιαστικά η αγάπη είναι αυτό που πάντα έχουμε και μένει. Το πένθος είναι μια ύψιστη μορφή αγάπης. Και θα μπορούσε να έχει και χρώματα.
