Στις 29 Μαρτίου και 1 Απριλίου 2009 η Σάσα Βαλτς προσκλήθηκε να εγκαινιάσει «καλλιτεχνικά» τους άδειους ακόμη χώρους του Νeues Museum, στο Νησί των Μουσείων στον ποταμό Σπρέε, στο Βερολίνο. Έπειτα από δεκαετή ολική ανακατασκευή των κομματιών του μουσείου που είχαν καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ανακαίνισης του υπόλοιπου από τον David Chipperfield, η παράστασή της δεν μπορούσε παρά να είναι μεγέθους ανάλογου με το ίδιο το γεγονός της επαναλειτουργίας του επί δεκαετίες έρημου μουσείου.
Εβδομήντα χορευτές, μουσικοί και τραγουδιστές συμμετείχαν στη 55λεπτη παράστασή της με τίτλο Dialogue 09. Λίγους μήνες αργότερα, στις 14 και 15 Νοεμβρίου 2009, το MAXXI Museum, το ολοκαίνουργιο μουσείο σύγχρονης τέχνης που σχεδίασε στη Ρώμη η Ζάχα Χαντίντ, παρήγγειλε στη Σάσα Βαλτς μια χορογραφική εγκατάσταση ειδικά σχεδιασμένη για τα εγκαίνια των συναρπαστικών χώρων του. Ήταν μια νέα εκδοχή του Dialogue 09, προσαρμοσμένη στις τολμηρές αρχιτεκτονικές γραμμές και φόρμες του κτιρίου.
Τα εν λόγω χορογραφικά έργα επαναπραγματεύεται η Σάσα Βαλτς στο Continu, μία από τις τελευταίες δουλειές της, που έρχεται σύντομα στην Αθήνα. Στην ουσία, στο Continu αξιολογεί εμπράκτως μερικά από τα βασικά κλειδιά του χορογραφικού κώδικα που υιοθέτησε την τελευταία δεκαετία. Είκοσι τέσσερις χορευτές θα εκτελέσουν μια «αρχαϊκή», μεγάλης φόρμας χορογραφία, που ανακαλεί τις δύο βασικές επιρροές του κινητικού λεξιλογίου της: τον στρουκτουραλισμό της
Τρίσα Μπράουν και της Υβόν Ράινερ και τον γερμανικό εξπρεσιονισμό του ’30 (μέσα από επίδραση που άσκησε στη δουλειά της η Πίνα Μπάους).
Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός της είναι και πάλι τα τρία βασικά μορφώματα (το σύνολο, το ζευγάρι και το άτομο) σ’ έναν διάλογο των σωμάτων με τον χώρο. Σενάριο δεν υπάρχει, μόνο τρισδιάστατα σχήματα, ήχοι, κινήσεις και δράσεις που οδηγούν σε σκέψεις και ιδέες για τη ζωή μας, τις δομικές αντιθέσεις, την αέναη αλλαγή και επανάληψη, τα σημεία ρήξης και αναδημιουργίας, τον ρυθμό καταστροφών και αναγέννησης της φύσης. Γι’ αυτό και το Continu δένει τόσο όμορφα με την Arcana (1925-1927), έργο για μεγάλη ορχήστρα του οραματιστή συνθέτη Edgard Varese, που θέλησε να συνδυάσει μουσική κι επιστήμη, αναζητώντας νέα όργανα και πηγές ήχου κι ερευνώντας τις εκφραστικές δυνατότητες της ηλεκτρονικής μουσικής. Σε αυτό το έργο η Βαλτς αγγίζει κοσμολογικά/οντολογικά ζητήματα, που δεν σηκώνουν παρά μουσικές με ανάλογες δημιουργικές αιτιάσεις - εξού και το μουσικό τοπίο της παράστασης συμπληρώνουν συνθέσεις του Ιάννη Ξενάκη και του μαθητή του Στοκχάουζεν, Καναδού συνθέτη Κλοντ Βιβιέρ.
σχόλια