Από όλη την κινηματογραφική Νουβέλ Βαγκ που σάρωσε σε διάφορες χώρες του κόσμου τη δεκαετία του 1960, αυτή της Τσεχοσλοβακίας ήταν ίσως η πιο γόνιμη, συναρπαστική και ριζοσπαστική.
Με μια ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ και μια «τόσο-όσο» δόση σουρεαλισμού, μια ομάδα τολμηρών σκηνοθετών όπως ο Μίλος Φόρμαν, ο Φράντισεκ Βλάτσιλ, η Βέρα Χιτίλοβα, ο Ιβάν Πασέρ, ο Γίρι Μένζελα κ.ά., αγνόησαν την απειλή της λογοκρισίας και άρχισαν να χρησιμοποιούν τον κινηματογράφο ως μέσο για να μιλήσουν για την υποκρισία, τον παραλογισμό και την ανεπάρκεια του κομμουνιστικού κράτους.
Ακροβατώντας επιδέξια ανάμεσα στον εκθαμβωτικό πειραματισμό και τον ωμό ρεαλισμό, αυτή η επαναστατική δημιουργία μιας νέας κινηματογραφικης γλώσσας στον συγκεκριμένο χρόνο και τόπο αποτελεί πρότυπο για την τέχνη ως εργαλείο πολιτικής αντίστασης. Δεν χαρακτηρίστηκε άλλωστε τυχαία ως το «θαύμα» του τσεχοσλοβάκικου κινηματογράφου.
