Συνέντευξη του Ματιέ Κασοβίτς για την ταινία "Το Μϊσος"
Πώς προέκυψε η ιδέα για «Το Μίσος»;
Όταν πέθανε ο Μακομέ, θύμα αστυνομικής κτηνωδίας, σ’ ένα τμήμα του Παρισιού, αναρωτήθηκα, πώς μπαίνει κανείς σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο βίας, όπου οι νέοι επιτίθενται στους αστυνομικούς, που επιτίθενται στους νέους, που επιτίθενται στους αστυνομικούς… Όταν αυτό συμβαίνει είναι απολύτως βέβαιο ότι, κάθε φορά, η έκβαση θα είναι κακή. Βλέποντας, όμως, πως οι αστυνομικοί είναι εκείνοι που οπλοφορούν, συνειδητοποιεί κανείς ότι εκείνοι είναι οι υπεύθυνοι για τα γεγονότα, όταν χάνεται ο έλεγχος.
Πού γυρίσατε Το Μίσος;
20 μίλια έξω από το Παρίσι, στα προάστια, σε μια «Σιτέ», χαρακτηριστικό παράδειγμα γαλλικού προαστιακού γκέτο, όπου δεν είναι και τόσο δυσάρεστο να μένει κανείς. Μπορεί να μην είναι και τόσο δυσάρεστο, αλλά είναι «Σιτέ», που σημαίνει ότι το 80% του πληθυσμού και το 100% των νέων, δεν έχουν απολύτως τίποτα να κάνουν. Δεν πηγαίνουν πια στο σχολείο, δεν έχουν τίποτα, βαριούνται αφόρητα. Έχουν το σύνδρομο «περιφέρομαι άσκοπα». Από το πρωί μέχρι το βράδυ, αράζουν σ’ ένα κτίριο και απλά κάθονται εκεί, χωρίς να κάνουν τίποτα και καπνίζουν χασίς… Δεν έχουν τίποτα, ούτε δουλειά, ούτε τίποτα, μόνο κάτι «μικροδουλειές». Ούτε ναρκωτικά δεν έχουν στο μέρος που κάναμε το γύρισμα. Αυτό είναι καλό, γιατί εκεί όπου υπάρχουν μεγαλέμποροι ναρκωτικών, η ανταλλαγή πυροβολισμών είναι σύνηθες φαινόμενο.
Γιατί, κάνατε την ταινία ασπρόμαυρη;
Ήθελα να κάνω μια προκλητική ταινία, μια πραγματικά προκλητική ταινία. Το Μίσος είναι μια ταινία ενάντια στους «μπάτσους» κι ήθελα ο κόσμος να την αντιμετωπίσει έτσι. Ακόμα κι αν δείχνω κάποιους καλούς «μπάτσους», και κάποια καθάρματα, νέους. Για να μην πέσω στην τετριμμένη «αντί-αστυνομική παγίδα», έπρεπε να συμπεριλάβω κάποια στοιχεία που δίνουν ζωή στους χαρακτήρες κι έτσι… γελούν με τις ίδιες τους τις εμπειρίες. Έπρεπε να υπάρχουν και κάποια ανάλαφρα στοιχεία, για να μην μιλήσω μόνο για το σιδερικό που τράβηξαν εκείνοι που σκότωσαν τον αστυνομικό.
Πρέπει να συμπεριλαμβάνει κανείς και αυτού του είδους τα στοιχεία, που σε μένα προσωπικά αρέσουν πολύ, κάτι πιο ανάλαφρο, όπως έκανα και στο Metisse, στοιχεία που αφήνουν στον θεατή λίγο χώρο να αναπνεύσει, λίγο αέρα. Το ότι οι γάτες είναι νευρικές, δεν σημαίνει ότι πρέπει να δαιμονίζονται κιόλας. Για μένα, ο μόνος τρόπος να θυμίσω στους θεατές ότι δεν βλέπουν κωμωδία, ή μια γλυκανάλατη ταινία, ήταν να κάνω την ταινία ασπρόμαυρη. Η επιλογή του ασπρόμαυρου φιλμ σημαίνει «Κοίτα, υπάρχει και κάτι παραπάνω, κάτι που δεν αποσκοπεί τόσο στη συναισθηματική σου εμπλοκή, αλλά είναι ιδιαίτερο.»
Δεν ανησυχείτε μήπως μετά Το Μίσος, ο κόσμος θα σας χαρακτηρίσει ως τον εκπρόσωπο των νέων των γκέτο των προαστίων της Γαλλίας;
Μπορείς να αντιπροσωπεύσεις κάτι, αν το επιλέξεις. Μπορείς και να το αρνηθείς, αν θες. Έχω πράγματα να καταγγείλω για την αστυνομική κτηνωδία και τα ατοπήματά της, για κάποια γεγονότα που πραγματικά με ξενίζουν. Τώρα, αν υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι Το Μίσος είναι ο μόνος τρόπος θεώρησης των πραγμάτων, αυτό είναι καθαρά δικό τους πρόβλημα.
