Υπάρχουν κάποιοι σκηνοθέτες που αποτελούν μια κατηγορία από μόνοι τους. Το στυλ τους είναι τόσο μοναδικό, το όραμά τους τόσο προσωπικό, που τους αναγνωρίζεις αμέσως από ένα και μόνο πλάνο. Σ' αυτούς του λίγους ανήκει χωρίς αμφιβολία ο Ρόι Άντερσον.
Έχοντας μόνο 5 ταινίες στο ενεργητικό του, ο Σουηδός σκηνοθέτης δεν χρειάζεται συστάσεις. Οι ταινίες του είναι παράλογες, νοσηρές και αστείες ταυτόχρονα, ένα καυστικό σχόλιο για την ανθρώπινη κατάσταση και τις δοκιμασίες της ζωής στη σημερινή κοινωνία. Η κάμερα του κινείται σπάνια στις περιμετρικά πλαισιωμένες μεγάλες συνθέσεις, οι χαρακτήρες είναι αρχέτυπα που μιλούν ελάχιστα και οι ιστορίες του δεν έχουν τη συμβατική πλοκή. Η δε αισθητική τους είναι απαράμιλλη.
Ο Άντερσον ποτέ δεν μιλάει για αγαπημένους σκηνοθέτες. Αντιθέτως μιλάει για τους καλλιτέχνες και τα έργα τέχνης που τον επηρέασαν, και αυτό είναι ολοφάνερο στη δουλειά του. Οι ταινίες του δεν είναι μια ακολουθία κινούμενων εικόνων, αλλά μια συλλογή από σπουδαίους πίνακες τέχνης. Κάθε σκηνή θυμίζει ταυτόχρονα θέατρο και ζωγραφική. Πολλά πλάνα από το πρώτο μέρος της τριλογίας του, Τα τραγούδια από τον Δεύτερο όροφο (2000), θυμίζουν φλαμανδικό πίνακα.
Οι επιρροές του Μπρίγκελ, του Χόπερ αλλά και καλλιτεχνών του γερμανικού ρεαλισμού είναι έντονες και στις επόμενες ταινίες του, το Εσείς, οι Ζωντανοί (2007), το Ένα περιστέρι έκατσε σε ένα κλαδί αναλογιζόμενο την ύπαρξή του (2014), καθώς και στο Η ομορφιά της ύπαρξης που τιμήθηκε με τον Χρυσό Λέοντα στο φεστιβάλ της Βενετίας το 2019.
Πηγή: Film Qualia
