Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές τα τελευταία σκληρά χρόνια τι είναι αυτό που μπορεί να διασώσει το ψυχικό φορτίο του αφιονισμένα εξανδραποδισμένου κατοίκου των δυτικών μητροπόλεων (και τον αρχοντοχωριάτικων φωτοτυπιών τους, όπως η ελληνική περίπτωση) από την βύθιση στο τέλμα, στην καταπόντιση, εν τέλει στο ρήμαγμα.
Ας μην γελιόμαστε: όσο κι αν κρώζουν, με ιδιοτελείς παραλλαγές, οι εγχώριοι και εξωχώριοι παπαγάλοι της σχεδόν δεκαετούς σαδομαζοχιστικής ευρωπαϊκής γεώτρησης- της οποίας υπήρξαμε τα πρώτα "νιάου-νιάου βρε γάτουλα με την χ-λίγδα στην μυτούλα" μαργαριταρένια θύματα- το σάπιο τους τραγούδι , όλοι γνωρίζουμε πια. Κεφάλαιο γιοκ. Και πολλά (λυτά) σοκ για να μην παίρνουμε αδόκητα θάρρος και απροσδόκητα ελπίσουμε πως το ειδεχθές matrix μπορεί να κονιορτοποιηθεί από την ίδια του την τοξική αρχιτεκτονική της δυστοπίας που προσβάλλει μετά από εμάς ένα-ένα τα παγκόσμια χωριά.
Όσο για την αρχιτεκτονική της σκόρπιας μας ζωής ούτε λόγος. Αθώος του αίματος κι αμόλυντος ίσως σχεδόν κανείς μέχρι το 2010 αλλά οι επιτήδειοι δήμιοι του άρρωστου ελληνικού Δήμου έκαναν και συνεχίζουν με την ίδια δαρβινική στοχοπροσήλωση να κάνουν αυτό που το manual ανεξαρτήτως όχθης επιτάσσει: ο σώζων εαυτόν σωθήτω σε άπταιστη newspeakική.
Αυτά (και πολλά άλλα) σκεφτόμουν στη χθεσινή πρεμιέρα του ★/ Das Kapital [a model] / το τραγούδι των δυτικών μητροπόλεων που σκηνοθέτησε στο Σύγχρονο Θέατρο ο στενός συνεργάτης του Δημήτρη Παπαϊωάννου, Ντίνος Νικολάου με πρωταγωνιστές όλους εμάς: τα παραζαλισμένα πάκμαν του παγκόσμιου χωριού που ο καιρός δεν στάθηκε τόσο τρυφερός μαζί τους όσο με τους προγενέστερους, εξανέμισε κάθε είδους Κεφάλαιο και τους έκοψε χωρίς δεύτερη κουβέντα το βήχα και τα (όποια) φτερά.
Τα φτερά για να βγούν τα προβλέπουμε βέβαια και τα εγκλήματα που συσσωρεύθηκαν τις 3 τελευταίες δεκαετίες δεν είχαν προβλέψει (ή είχαν αποκρύψει όπως πολύ συχνά συμβαίνει σε κάθε ιστορικό κύκλο) την κατά-λήξη. Στη μια ώρα που διαρκεί το ★ / Das Kapital [a model] ο Ντίνος Νικολάου και οι 3 πρωταγωνιστές του, ο θρυλικός (για όσους ρέκτες της Ομάδας Εδάφους σκιρτήσουν στο άκουσμα του ονοματός του) Νίκος Δραγώνας, ο θεός ήλιος του δεύτερου ανεβάσματος της Μήδειας Φοίβος Παπαδόπουλος και ο αστρικός Περικλής Ασημακόπουλος μας ψιθύριζαν γλυκά στο αυτί (καθώς μας θώπευαν όπως μονάχα η αληθινή τέχνη ξέρει να κάνει) τον εξής σκοπό:
Δεν έχει καμιά σημασία το θανατηφόρο μάτριξ του οποίου αποτελούμε αναπόσπαστο κομμάτι πια, ηθελημένα ή αθέλητα.
Όσο κι αν ασφυκτικά μας περικυκλώνει με την τοξική αρχιτεκτονική του δηλητηριάζοντας παρόν και μέλλον, δινοντάς μας την εντύπωση πως είναι άτρωτο, όσο κι αν παροδικά υφαίνει νικηφόρα τα νηματά του, στο παρασκήνιο παραμονεύουν, σχεδόν μεταφυσικά, τα αιμάτινα glitches και την κατάλληλη στιγμή η ποιητική τους δικαιοσύνη μας θωρακίζει σωτήρια από την διασαλευμένη και δηλητηριώδης ατμόσφαιρα των καιρών που μας έτυχαν να ζήσουμε. Που θα πάει; Θα φυτρώσουν αργά ή γρήγορα καινούρια φτερά.
