Ο χορός διασχίζει όλους τους ανθρώπινους πολιτισμούς. Η κίνηση των σωμάτων μας στη μουσική είναι πανταχού παρούσα σε όλη την ανθρώπινη ιστορία και σε όλο τον κόσμο. Όμως γιατί αυτή η φαινομενικά επιπόλαιη πράξη είναι τόσο θεμελιώδης για την ανθρώπινη ύπαρξη;
Η απάντηση φαίνεται πως βρίσκειται στην ανάγκη μας για κοινωνική συνοχή – αυτή την ζωτικής σημασίας «κόλλα» που κρατά τις κοινωνίες από το να διαλύονται παρά τις διαπροσωπικές διαφορές που υπάρχουν μέσα σε αυτές. Ο Γάλλος κοινωνιολόγος Εμίλ Ντουρκάιμ (1858-1917) διατύπωσε ότι ο «συλλογικός αναβρασμός», οι στιγμές δηλαδή στις οποίες οι άνθρωποι ενώνονται με ενθουσιασμό – είναι η ρίζα αυτού που ενώνει τις ομάδες.
Πιο πρόσφατα, ο Μπρόνγουιν Ταρ, ένας εξελικτικός βιολόγος και ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ο οποίος είναι επίσης χορευτής, ερεύνησε τις εξελικτικές και νευρολογικές αιτίες αυτής της έμφυτης τάσης μας στον χορό. Με βάση το έργο τόσο του Νουρκάιμ όσο και του Ταρ, αυτό το βίντεο του Aeon διερευνά τι είναι αυτό που προκαλεί το αίσθημα της ομαδικής «ηλεκτρικής ενέργειας» που μας ανυψώνει όταν ζητωκραυγάζουμε για τις αγαπημένες μας αθλητικές ομάδες, όταν συμμετέχουμε σε θρησκευτικές τελετές και όταν γοητευόμαστε από τη μουσική λικνίζοντας τα σώματά μας.
